Most Valuable Player

Chapter 14

Siya nga. Si Kevin Huget nga. Nag-iba ang itsura niya. Semi-kalbo na si loko. Mas lalong naging malinis ang mukha niya. Lutang na lutang siya sa maraming tao. Napako ang tingin ko sa kanya.

"Mark, ano ba ginagawa mo 'jan? Anong petsa na!" tawag ni Coach. Galit na 'ata pero hindi ko pa rin naalis ang mga mata ko kay Huget.

Sumenyas si Kevin. Parang sinasabi niya na pumasok na ako sa loob ng court at 'wag siyang alalahanin. Wala akong nasabi kaya isang ngiti na lang ang binalik ko sa kanya. Tumalikod ako. Nagsimula na akong maglakad papuntsa sa loob ng court, nakangiti. Parang nabunot ang tinik na singlaki ng balyena sa aking dibdib.

Mainit na ang laban sa simula pa lang ng laro pero nanatili akong kalmado sa lahat ng pagkakataon. Lumalayo ako sa mga bagay na magpapainit ng ulo ko sa laro. Focused ako sa game dahil alam kong nanonood siya. Gusto kong magpakitang-gilas pero walang epekto ang stratehiya na ginagamit namin. Madali nila kaming naiiwanan. Sobrang lakas nila at hindi man lang kami makalapit sa score. Sila ang nakalaban nila Kevin sa quarter finals. Sila ang tumalo sa dati kong team. Igaganti ko sila. Tatalunin namin 'to para sa dati kong team, para kay Kevin.

Natapos ang first quarter nang hindi man lang kami nakadikit sa kalaban. Bente puntos laban sa anim na puntos namin. Unang bugso. Kumain na agad kami ng alikabok. Sa anim na puntos ng team apat do'n sa akin. Hindi pwedeng walang kahinaan ang team na 'to sabi ko sa sarili ko. Kanina pa palaisipan sa 'kin kung paano tatalunin ang kalaban. Sa totoo lang no match talaga ang first five namin kung ikukumpara sa first five nila kaya hindi mailabas ni coach ang kahit isa man lang sa amin. Babad kami kaya pagod ang isa pa naming kalaban. Putek. Mark, ano na?

Fifteen minutes break bago magsimula ang second quarter. Nakaupo kami pabilog habang si coach ay nasa gitna dala-dala ang maliit na white board. Nagulat ako nang biglang lumapit ang nakakulay pulang si Kevin. Takaw eksena siya kaya pati mga tao sa paligid ay sinusundan siya ng tingin. Para siyang celebrity na kahit anong gawin ay pagtitinginan at paguusapan. Agad naman siyang nakilala ng mga kasama ko sa team habang papalapit. Binati siya nila pero patay-malisya lang si loko.

Habang si Coach ay abala sa pagsasalita, "Coach, pwede bang hiramin si Mark saglit?" tanong ni Kevin. Nagulat ang lahat. Kahit ako nabigla.

Napalingon si coach. Natigilan sa pagsasalita. "Ha?" tanong niya.

"Saglit lang. Isosoli ko din," sagot ni Kevin.

Halata sa mukha ni coach ang pagtataka. Napatingin sa 'kin si coach. Tumango ako sa kanya.

"Sige ibalik mo din agad. Naghahabol kami," sabi ni coach.

Tumayo ako. Tumalikod naman si Kevin at naunang lumabas sa court. Agad naman akong sumunod. Walang kibuan habang naglalakad palayo. Nang medyo malayo na kami sa ingay ng laban, naramdaman kong unti-unti siyang bumagal sa paglalakad. Hindi ko na hinayaan na makalapit sa kanya, tumigil ako. Nagsimula na akong kabahan. Hindi ako sanay sa mga kinikilos ni Kevin. Humarap siya sakin, tinitigan ako ng seryoso. Napalunok ako. Mas lalo pa akong kinabahan. Nagsimulang manlamig ang buo kong katawan. Wala ako marinig kun' di ang pagkabog ng dibdib ko.

"Mark, galingan mo," sabi niya.

Matagal bago ako nagsalita dahil hindi ko alam ang tamang isasagot sa kanya.

"Salamat, Kevin."

"May kasalanan ka sa 'kin." Ang tingin niya, ang lakas ng dating.

"Sorry," sabi ko.

"Ilibre mo ako sa Jolibee mamaya. May mahalaga akong sasabihin ako sa 'yo."

Patay do'n!

Ngumiti siya. Napakunot-noo na lang ako sa kanya. Bigla siyang tumawa ng malakas. Takte. Kevin, hindi ka pa rin nagbabago, sa loob-loob ko. Lumapit siya sa akin, niyakap ako ng mabilis. Ginulo niya buhok ko at bigla ulit tumawa. Akala ko talaga kanina, sasapakin niya ako. Tumawa na rin ako.