Most Valuable Player

Chapter 18

Inaantok pa talaga ako pero pilit ko 'yon nilalabanan para naman may makausap si Kevin. Baka kasi antukin siya habang nagmamaneho, mahirap na. Kung anu-ano na lang ang mapagkwentuhan namin. Pati si Doraemon, Son Goku, Sakuragi at Naruto ay nasali sa usapan. Masarap naman kausap si Kevin, hindi ka maiinip sa kanya.

Nasa 70-80 kph lang ang takbo namin. Maganda ang biyahe dahil wala pa gaanong sasakyan sa lansangan.

"Mark... ilang beses ka na napunta ng Baguio?"

"Three times pa lang."

"Kelan 'yung huli?"

"Halos tatlong taon na."

"Sino naman kasama mo?"

"Si Mariel... nu'ng nagre-review siya para sa board exam."

"Swerte ni Mariel sa 'yo, 'no?"

"Swerte din naman ako sa kanya."

Hindi na siya kumibo kaya minabuti ko nang baguhin na lang ang usapan.

"Ikaw ba ilang beses ka na napunta ng Baguio?" tanong ko sa kanya.

"Once."

"Once?! Nagbibiro ka ba? Alam mo naman daan papunta du'n?"

"Madali lang yu'n."

"Kelan ka ba huling napunta ng Baguio?"

"Nu'ng bata ako, mga ten years old."

"Ano? Baka naman sa Batanes tayo mapunta niyan." Nanlaki ang mga mata ko na kanina, pipikit-pikit na.

Nakuha pa niyang matawa sa lagay na 'yon.

"May mapa naman tayo. Binili ko sa National Bookstore. Three days ko 'yun pinag-aralan."

Ano kayang palagay ng Kevin na 'to? Parang no'ng unang panahon lang... parang sila Magellan at Columbus, compass at mapa lang, makakapaglayag ka na?

"Sige, ikaw na bahala. Kahit saan tayo mapunta, okey lang. Kahit sa South China Sea pa," sabi ko.

"Ikaw naman. Wala ka kasing kabilib-bilib sakin eh. Basta, ako bahala sa 'yo."

Pagtuntong namin ng Pangasinan, almost six o' clock na no'n, pasikat na ang araw. Doon na kami nagsimulang magtanong-tanong sa bawat mahintuan namin. Kung kanina medyo mabilis ang biyahe, ngayon mabagal na kasi panay ang tingin namin sa mga signage sa daan. Ilang beses din kaming huminto para buksan ang mahiwagang mapa ni Kevin. Hindi naman kahirapan 'yong daan paakyat ng Baguio kasi tuloy-tuloy lang 'yon. Puro national highway lang ang babagtasin mo. After almost two hours, sa wakas, nakalabas na rin kami ng Pangasinan. Sa Marcos Highway na kami dumaan dahil mas safe daw do'n, masmaluluwang ang mga daan.

Saktong nine o' clock nasa Baguio na kami. Naghanap muna kami ng makakainan. Siyempre, sa Jollibee ulit. Ang dami namin in-order at 'yong iba, take out na lang. Pagkatapos no'n, diretso na kami sa simbahan. Cathedral daw 'yong pangalan. Sikat daw 'yon do'n. Malapit 'yon sa SM Baguio. Basta, do'n 'yon. Nag-research daw kasi siya ng mga lugar na pwedeng puntahan sa Baguio. Ilang beses ulit kaming nagpahinto-hinto para magtanong. Buti na lang hindi pa kami naliligaw.

Pumasok kami sa loob ng simbahan. Sa gilid kami dumaan. Kakaunti lang ang tao sa loob kaya sa bandang dulo kami pumwesto. Magkatabi kami. Tahimik lang at nagmamasid-masid. Saglit lang kami doon at agad na rin kaming umalis. Dumaan kami sa SM Baguio para bumili ng pagkain namin sa bahay. Magluluto daw siya ng adobo mamaya para sa dinner namin. Mga one hour lang ang tinagal namin doon at umalis na agad kami.

Naghanap-hanap kami ng bahay sa paligid ng Burnham Park. Mas gusto daw kasi niya ng isang buong bahay na marerentahan kaysa sa hotel.

Inabutan na kami ng ulan sa paghahanap ng bahay. Sobrang lakas ng buhos ng ulan. Wala pa naman kaming dalang payong. Wala din daw nadalang jacket or kahit anong panlamig si Huget para sa amin dahil summer na summer pa naman sa Pampanga no'ng umalis kami. Halos walang makita sa daan kaya nagpasya kami na pumarada muna sa isang gilid malapit sa park. Hintayin daw muna naming tumila ang ulan.