Most Valuable Player

Chapter 19

Nagising ako mula sa isang hindi magandang panaginip. Buti na lang hindi pala totoo. Pinunasan ko ang luha ko sa gilid ng aking mga mata. Kahit pala panaginip lang nadadala pa rin ang aking emosyon. Tulog na tulog si Kevin sa tabi ko. Hinipo ko ang kanyang noo, ang kanya pisngi, ang kanyang braso... hindi na mainit, hindi tulad kanina.

Maingat kong itinaas ang kanyang kanang kamay na nakapatong sa aking dibdib. Dahan-dahan akong tumayo para hindi siya magising.

Sinilip ko ang labas. Medyo tumitila na ang ulan. Ang lamig ng paligid, puro hamog sa paligid. Basang-basa ang mga salamin na parang yelo sa lamig. Pumasok ako sa kabilang kwarto para kuhain ang cellphone ko. May ilang text pero puro quotes lang. Alas kuwatro na pala ng umaga. Mabuti siguro na maghanda ako ng makakain namin ni Kevin. Nagpunta ako sa kusina, naka-prepare na pala ang dapat ay dinner namin kanina. Malamig na ang adobo ni Kevin kaya pinainit ko na lang 'yon. Hinanda ko na ang lamesa para sabay na kaming kumain.

Hinaplos kong muli ang kanyang buhok. "Kevin, kain na tayo," bulong ko.

Mukhang okey naman na siya pero halatang nanghihina pa. Slow-mo pati ang pagbukas ng kanyang mga mata. Mapupungay ang mga 'yon pero ang lakas ng dating. Ngumiti ako at gumanti rin naman siya. Pinipilit niyang umupo kaya agad ko naman siyang tinulungan. Sinandal ko siya sa head board ng bed.

"Kevin, teka lang, kukuha lang ako ng pamalit mo." Tumango lang naman siya.

Pumili ako ng manipis na damit para presko. Pawis na pawis siya kahit na sobrang lamig ng paligid. Epekto siguro 'yon ng gamot na ininom niya kanina.

Ako na ang naghubad ng damit na suot niya. Pinunasan ko muna ang kanyang likod, ang kanyang dibdib, ang mga singit-singit bago ko pinalitan ng bagong damit.

"Akala ko ba malakas ka?" Tinapik ko ang kanyang kanang pisngi.

Ngumiti lang ulit siya. Tinulungan ko siyang tumayo. Nanginginig pa rin ang kanyang mga tuhod kaya inalalayan ko siya nang mabuti. Magkaharap kami na nakaupo sa hapag-kainan.

Tumayo ulit ako para buksan ang TV sa sala. Naghanap ng magandang channel—'ayun, meron naman. MYX, puro love songs ang pine-play. Tinantiya ko ang volume para magkabuhay ang loob ng bahay.

"Nice music," sabi ni Kevin.

"Okey ba?" tanong ko.

"Yes. Paborito ko 'yan," sabi niya sabay ngiti.

Live performance ng The Eagles. Love Will Keep Us Alive. Oo nga pala, mga makalumang kanta ang gusto niya.

Ang paligid, relaxing. Feeling ko nasa isang classy restaurant kami.

Ang gaan-gaan ng pakiramdam ko. Sana ganito na lang lagi.

Tumayo ulit ako para tulungan siyang kumuha ng pagkain.

"Hindi na, Mark. Kaya ko 'to."

"Basta, umupo ka lang 'jan. Ako muna bahala sa 'yo," sabi ko.

Tumango siya. Ilang sandali pa ay kumain na kami.

"Masarap ba?" tanong niya.

"The best adobo in the world," sabi ko.

Napangiti ulit siya. Ewan ko ba. Sa totoo lang simpleng adobo lang naman yun. Hindi naman masarap na masarap pero... basta. Adobo a la Huget is the best in the world!

Wala masyadong usapan habang kumakain kami. Hindi pala kailangan ng maraming kulitan at bolahan para maging masaya ang aming samahan. Kahit nakatikom ang aming mga bibig, nagagawa pa rin naming mag-usap sa pamamagitan ng aming mga titig. Mas epektibo pala 'yon.