အပိုင္း - ၁၂
-ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း-
"ကိုသစ္ ကိုသစ္.. ေဟာဟဲ.. ေဟာဟဲ.. တံခါး ဖြင့္ပါဦးဗ်.. ကိုသစ္ေရ.. ကိုသစ္"
တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုရင္း ေအာ္ေနသူက ခခ။ သစ္ သဘတ္ေလး ပခုံးေပၚတင္ကာ တံခါးဖြင့္ဖို႔သြားရပါ၏။ မနက္ (၇) နာရီသာ ရွိေသးတာမို႔ ဒီအခ်ိန္ဆိုတာ သစ္ ေရမိုးခ်ိဳးေနခ်ိန္။ ခခက ဒီခ်ိန္ ေရာက္လာေလ့မရွိ။ ခုေတာ့ ဘာကိစၥရွိလဲ မေျပာတတ္။
-ေခ်ာက္-
သစ္ တံခါး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ခခက သစ္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တံေတြးၿမိဳခ်ပါ၏။
ခခက ထုံးစံအတိုင္း ရွပ္အက်ႌေျပာင္ေလးနဲ႔ ပုဆိုးကြက္စိတ္ေလးကို ဝတ္ထားတာပင္။ ေဖြးႏုၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည့္ မ်က္ႏွာေလးက ေမာေနတာေၾကာင့္ေရာ ပူေနတာေၾကာင့္ပါ ခပ္နီနီေလး။ နဖူးမွာလည္း ေခြၽးေလးေတြ စို႔လို႔။ သို႔ေသာ္ အလွကေတာ့ တစ္စက္ေလးမွ ေလ်ာ့မသြား။
"ခခ.. အေမာတေကာနဲ႔.. ဘာျဖစ္လာတာလဲ"
"ဟို.. ဟို.."
"အင္း.. ေျပာ.. ဘာျဖစ္လာတာလဲ ခခ"
သစ္ ေျပာလည္းေျပာ ပခုံးေပၚက သဘတ္ေလး ယူၿပီး ခခ နဖူးေပၚရွိ ေခြၽးစက္ေလးေတြကို သုတ္ေပးလိုက္သည္။
"ဖုန္း.. ဖုန္းဆက္ေပး"
"ဟင္.. ဘယ္သူ႔ကို ဆက္ေပးရမွာလဲ"
"ေဟာဟဲ.. ဟို.. ဟို.."
"ျဖည္းျဖည္းေျပာ.. လာ.. လာ အိမ္ထဲဝင္"
သစ္ အိမ္ထဲ ဝင္ဖို႔ေျပာရသည္။ သို႔ေသာ္...
"အာ.. မဝင္ဘူး.. ေဟာဟဲ.. ကိုသစ္က တုံးလုံးႀကီးနဲ႔.. ေၾကာက္တယ္"
"ဟမ္"
ခခ ေျပာမွ သစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငုံ႔ၾကည့္ရသည္။ သစ္က ကိုယ္တုံးလုံးေတာ့ ျဖစ္မေနပါ။ ပုဆိုးေတာ့ ဝတ္ထားပါ၏။ အေပၚပိုင္းကေတာ့ အက်ႌမဝတ္ရေသးသည့္အတြက္ ဗလာက်င္းလွ်က္။
"ကိုသစ္က ဒီလိုႀကီးေလ.. မဝင္ပါဘူး"
"ဟား.. ဟား.. တုံးလုံးမဟုတ္ပါဘူးကြ..ကိုယ္ ပုဆိုးဝတ္ထားပါတယ္.. ကိုယ္က ခုမွ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ပါကြာ"
YOU ARE READING
နှလုံးသားတံခါးကို သက်တန့်ရောင်လေးခြယ်ပါရစေ (Completed)
General Fictionအချစ်ဆိုတာ ကျွန်တော်မဝယ်နိုင်တဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုဆိုရင် ခင်ဗျားဘယ်သူ့ကိုမှ မရောင်းလိုက်ပါနဲ့ဗျာ အခ်စ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မဝယ္ႏိုင္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခုဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္သူ႔ကိုမွ မေရာင္းလိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ
