Hayalet Çocuk

21. Bölüm👻

''15.10.2024
Salı

Sevgili günlük,

Sana yazmayalı çok oluyor. Özledin mi beni?

Alınma, gücenme lütfen ama Kayra hayatıma girdiğinden beri içimde bir şey biriktiremiyorum artık. Dertlerime ortak olan biri var artık hayatımda. İçimde biriktirdiğim bir şey olmadığı için yazamıyorum da ne yazık ki. Ya da iyi ki mi demeliyim?

Bana ailemle konuşmamı söyledi, biliyor musun? Ben yıllardır ailemle doğru dürüst bir diyalog kurmuyorum hiç.

Dün gece ondan cesaret alarak gittim annemle babamın odasına. Annem uyuyordu. Babamla konuştum. Beni görünce epey şaşırdı. Haklı, değil mi? Onunla aynı masada oturmaya bile tenezzül etmeyen kızı onunla konuşmaya gitti.

Onunla konuşmak istediğim bir şey olduğunu söyledim. Seve seve rahat ve sıcacık olan yatağından çıkıp yanıma geldi. Çocukluğumda çok sevdiğim için sıcak çikolata yaptı bana. Sonra serin havaya rağmen balkona çıkardı beni. Üzerimize bir battaniye örttü.

Ellerimizde sıcacık kupalar, üzerimizde battaniye, gökyüzünde parlayan yıldızlar, esen serin rüzgar, hemen dibimde ısınmamı sağlayan babam... Ben en son ne zaman babama bu kadar yakın olduğumu hatırlamıyordum bile.

'Anlat.' dedi. 'Ne derdin varsa anlat bana güzel kızım.'

Anlattım. Her şeyi anlattım. Arada sırada ağladım. Tutamadım kendimi. Ağlarken de anlatmaya devam ettim. Sözümü kesmeden dinledi. Onun da gözleri doldu ama ağlamadı. Onun yerine sarıldı. Başımı göğsüne yaslamamı sağladı. Kalp atışları sakileştirdi sanki beni. Arkamda çok sağlam bir duvar varmış gibi hissettim bana sarıldığında. Hep ihtiyacım olan şeyi bulmuş gibiydim.

Şimdi yine düşünüyorum. Ben neden ailemi benden bu kadar uzaklaştırdım? Onlara o kadar ihtiyacım varken neden yaptım?

'Sorun değil.' dedi bana. 'Özür dilerim.' dedi. 'Seni yalnız bırakmak, sana adım atmamak benim hatamdı. Benden uzaklaşmana engel olmalıydım bir şekilde. Prensesimin ne kadar çok acı çektiğini görmeliydim. Bunu engellemeliydim.' dedi.

Bir şey diyemedim ama ben. Benim suçumdu. Benim hatamdı. Sizden uzaklaşan bendim diyemedim. Uzun zamandır ağzıma almadığım bir cümleyi söylemekle yetindim. 'Seni seviyorum baba.' Bu, ona yeterli gelmiş gibiydi.

Daha sıkı sarıldı bana. Saçlarımı daha çok okşadı. 'Ben de seni seviyorum benim güzel prensesim. Bundan sonra benden uzaklaşmana asla izin vermeyeceğim.' dedi. Sonra kolları arasında uyuyakaldım. Sabah uyandığımda da hâlâ yanımdaydı.

Onu görünce gülümsedim. Babamın yanında uyumayalı uzun zaman olmuştu. Bunu özlediğimi fark ettim. Küçükken sürekli onun yanında uyumak isterdim. Beni kırmazdı. Sık sık yanımda kalırdı. O günlere dönmüşüm gibi hissettim. Mutlu olduğum günlere...

Ve bunların hepsi sabah bizi yüzünde kocaman bir gülümsemeyle izleyen Kayra sayesindeydi.

Mutluluğa bir adım yaklaşan Eylül...''