Depresif bir liseli kız, her gün günlüğüne yazı yazardı. Bir gün okuldan aşırı derecede yorgun döndüğünde günlüğüne bir şey yazamadan uyuyakaldı. Onu bekleyen büyük sürpriz ise uyandığında günlüğünde kendisinin yazmadığı yazılarla karşılaşmasıydı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalaar🤍
***
Kayra'nın anlatımıyla...
1988...
01.03.1988...
Doğduğum gün.
01.03.2006...
Öldüğüm gün.
Evet. Doğum günümde ölmüştüm.
Normalde çocukların büyümeyi bırakıp yetişkinliğe geçtikleri farzedilen 18 yaşının ilk günü ölmüştüm. Neden? Daha önümde uzun bir ömür varken neden ölmek zorundaydım?
Yapma! Baba! Lütfen!
Beynimde sesler yankılanmaya başladı. Sebebi gözümde canlanmaya başladı yine.
Ne yazık ki sıradan bir çocukluğum olmamıştı benim. Babam ayyaşın tekiydi. Küçükken anlamazdım neden böyle davrandığını. Eve pek gelmezdi. Geldiğinde ise evde kıyamet kopardı. Kırılma sesleri, kemer sesleri, bağrışlar, çağrışlar... Bebekliğimden beri ezbere bildiğim şeylerdi.
Babam her eve geldiğinde bunların yaşanacağını, bunları duyacağımı bilirdim.
Annem vardı. Annemi çok severdim. Ben uyumadan önce bana biraz kitap okur, saçlarımı okşaya okşaya beni uyuturdu babamın evde olmadığı günlerde.
Onun geldiği günlerde ise sadece bağrışlarını duyardım annemin. Hep kurtulmak istediğini, daha fazla dayanamayacağını söylerdi.
Babam evdeyken odadan çıkmamam konusunda beni iyice tembihlerdi. Ben de sözünü dinlerdim. Sabah yanına gittiğimde ise kollarında kızarıklar, yüzünde morluklar görürdüm.
Gözlerim dolardı. ''Bunlar ne anne? Canın yanıyor mu anne?'' diye sorardım merakla. ''Bir şey yok oğlum benim. Boya bunlar.'' derdi. İnanırdım.
Yedi yaşına kadar inandım bu masum yalana. Yedi yaşımda gördüm. Babamın anneme neler yaptığını gördüm. Hayatımda ilk defa kendi gözümle şiddete tanık oldum.
İsyan ettim. Bağırdım. ''Neden yapıyorsun? Bırak annemi!'' dedim bağırarak. Babam olacak adam bu tepkimden hoşlanmamıştı. Beni de dövmüştü. Hayatımda ilk defa canım o kadar çok yanmıştı. Acısını hâlâ anımsarım. İzleri silinmedi bende.
O günden sonra yaptığım ve yapmadığım bir sürü şey yüzünden cezalandırılmaya başlamıştım.
Zamanla hem annemi hem beni dövmeye başlamıştı. İkimiz de güçsüzdük. İkimiz de karşı çıkamıyorduk. Şu anki aklımla merak ediyorum bazen. Neden annem polise gitmedi? Neden boşanmadı o heriften? O durumu yaşamak zorunda mıydık gerçekten?
