"...එක්කෝ වාඩි වෙයන් බං.. උඹ දිහා බලන් ඉඳලා මට වමනෙට වගේ.." මං කිව්වේ කාමරේ එහාටයි මෙහාටයි ඇවිදින මල්ලි දිහා බලාගෙන ඉන්න බැරිම තැන.
"තාත්තා අදිතිව යවයිද බං? අනේ අයියේ ඒක කරන්න දෙන්න බෑ බං.. මගේ කෙල්ල.. ඒකි දුක් විඳිනවා බං.." මල්ලිගේ ඇස් වල කඳුලු ආයෙත් අලුත් වෙද්දි, පුටුවේ වාඩි වෙලා හිටපු මම ඌ ගාවට ගියා.
"ඉස්සෙල්ලා මට මේක කියපං මල්ලි. සිරාවටම එහෙම අවුලක් උනාද එයාට?" මං ඇහුවේ මල්ලිගේ උරිස්සෙන් අතක් තියන ගමන්.
"ඔව් බං.. අර මහ එකා ඊයේ රෑ එක පාරටම එයාගේ කාමරේට ඇවිත්..කරදර කරන්න හදලා.. අදිති අඬ අඬා මට කෝල් එක දුන්නේ අද උදේ.. එයාව මෙහෙ එක්කන් එනවා ඇරෙන්න මට වෙන ඔප්ශන් එකක් තියනවද අයියේ?!" මල්ලි ඇහුවේ ටිකක් සද්දෙන්.
ඇත්ත.. තාම අවුරුදු දාහතක් වෙච්ච ඒකා වෙන මොනා කියලා කරන්නද..? අනික අපේ අම්මයි තාත්තයි කවදාවත් අදිති අක්කව වත්, ඌව වත් ගෙදරින් එළියට ඇදලා දාන්නේ නෑ කියන්නත් මේකා දන්නවා. ඒකයි අද උදේ මටත් හොරෙන් ගිහින් එයාව අපේ ගෙදර එක්කන් ආවේ.
"උඹ ඇයි මටවත් කිව්වේ නැත්තේ?" මං ඇහුවේ කොල්ලගේ කඳුලු පිහදාන ගමන්.
"උඹටත් ගුටි කන්න වෙනවනේ එහෙනම්.." මල්ලි කියද්දි මං ලොකු හුස්මක් අත ඇරලා නිකම් උන්නා.
"කෝ මෙහෙන් වාඩි වෙයන්.." එහෙම කියලා මං ඉස්සෙල්ලා ඉඳන් උන්න පුටුව මල්ලි දිහාවට තල්ලු කරලා, මේසේ උඩ තිබුණ ෆස්ට් ඒඩ් බොක්ස් එක ගත්තා.
"බය නොවී ඉඳපං.. තාත්තා අනිවා මොනා හරි කරයි.." මං කිව්වේ මල්ලිගේ තොල පැලිලා තිබුණ තැන සුද්ද කරන ගමන්.
මං තුවාලේ සුද්ද කරලා බේත් දානකම් කොල්ලා සද්දයක්වත් නැතුව හිටියා. බේත් දාලා ඉවර වෙද්දිම වගේ අම්මා කාමරේ දොරට තට්ටු කරේ අපි දෙන්නට කතා කරන ගමන්.
මං ගිහින් දොර ඇරියා..
"බේත් දැම්මද..? මං මේ ආවේ බේත් ටිකක් දාලා යන්න කියලා.." අම්මා එහෙම කියන ගමන් ඇඳේ ඉඳගත්තේ මල්ලිට එහා පැත්තෙන්.
"අම්මේ.. තාත්තා.. මොකද කියන්නේ..?" මල්ලි ඇහුවේ අම්මගේ ගවුමෙන් අල්ලගෙන.
YOU ARE READING
කහ පාට පිටු
Romanceජීවිතේ කියන්නේ කතන්දර පොතක්.. ඉපදෙනකොට හිස් පිටු ගොඩක් අරන් මේ ලෝකෙට එන හැම මනුස්සයම ජීවත් වෙලා ඉන්න කාලේ ඇතුලත ඒ හිස් පිටු එකින් එක පුරවනවා. සමහර කතා හරි කෙටියි.. සමහර කතා ගොඩක් දිගයි.. සමහර කතා ශෝකාන්ත.. ඔය වගේ විවිධ වර්ගයේ කතා මිනිස්සු අතින් ලියව...
