කහ පාට පිටු

11

අපි මහ ගෙදරට යන ගුරු පාරෙන් හැරුනේ ඉස්කෝලෙට යන පාරට විරුද්ධ පැත්තට..

මායි මල්ලියි ගමේ ආවට, ඇවිදින්න කියලා යන්නේ මේ අහල පහලට විතරයි. එක්කෝ වත්ත පිටිපස්සේ ඇලට යනවා. එතනින් එහාට ගමේ කරක් ගහන්න තරම් අම්මට අපි දෙන්නව විශ්වාස නැති ගතියක් තිබුණා. ඒ නිසා ගමේ ආව දවසට ළඟ පාත කැරකිලා ආපහු ගෙදර ගියා මිසක් මේ වගේ දුරක් ඇවිදලා ඇවිල්ලම නෑ. පොඩි කාලේ නම් ගමේ ආවම සතියක් විතර ඉඳල යන්නේ. ඒත් මල්ලි හය වසරේ ඉඳන් ස්පෝර්ට්ස් කරපු නිසා, ඒකා එක්ක ප්‍රැක්ටිස් ගියේ මම. ස්පෝර්ට්ස් කරන්නේ ඌ උනාට, මාත් ඒ පේන මානෙට වෙලා පොතක් කියව කියව ඉන්නවා. නැත්තම් මල්ලිගේ හිතට හරි නෑ. ඉතින්, කොල්ලට නිවාඩු කාලෙත් ප්‍රැක්ටිස් වැටුනම ගමේ ඇවිත් දවස් තුන හතර ඉන්න වෙන්නේ නෑ. එකාතකට මට පුදුමයි අපිට මේ තුන් දෙනාව මෙච්චර කාලෙට මුණ ගැහිලා නොතිබුණ එක. එයාලා තුන් දෙනාම කිරි අම්මත් එක්ක හරි එකතුයි.. ඒ නිසාම අපි දෙන්නට එයාලව කොහොම මිස් උනාද කියලා මට හිතාගන්න අමාරුයි.

"චූටි මහත්තයා.." මගේ කල්පනාව අස්සෙන් අනුධගේ කටහඬ ඇහෙද්දි, මෙච්චර වෙලා බිම බලාගෙන ගියපු මං ඔලුව උස්සලා බැලුවා.

මල්ලියි, නුගාර සර්රුයි, සිතිජයි තුන් දෙනා අපිට ටිකක් ඉස්සරහින් ඇවිදන් යද්දි, අනුධ මාත් එක්කම වගේ ඇවිදගෙන එන ගමන් තමා මට කතා කරලා තියෙන්නේ.

"ම්ම්ම්?" මං ඇහුවේ අනුධ දිහා බලාගෙන.

"අතට මක් උනාද?" අනුධ අහද්දි මං මගේ අත් දෙක දිහා බැලුවේ මගේ අත් දෙකට මොකද්ද වෙලා තියෙන්නේ කියලා.

ආ.. ඉස්සෙලා අපේ පියාණන් එයාගේ ලේලි පොඩ්ඩව ගෙදර එක්කන් ගිහින් කිව්වම සප්‍රයිස් වෙච්ච පාර හිරමණේට මගේ අත ගෑවිලා ගියානේ.. ඒක ගැඹුරට තුවාල වෙලා වගේ. කලින් ඒක එච්චර පෙනුනේ නැති උනාට, දැන් ටිකකට කලින් ඇඟ සෝදපු නිසා තුවාලේ පොඩ්ඩක් පෑදිලා මං හිතන්නේ.

"මේකද..?" මං අනුධගෙන ඇහුවේ අතේ තිබුණ තුවාලේ පෙන්නන ගමන්.

"ලේනෙක් පහුරු ගාලා වගේ, මොකද මේ කරගෙන තියෙන්නේ?" අනුධ හෙන පඬියා වගේ මගේ අතත් අල්ලගෙන ඒ පැත්ත මේ පැත්ත හරව හරව කිව්වා.