කහ පාට පිටු

49

දැන් තමයි එයා හිනා උනේ.. දැන් තමයි එයා හදවතින්ම හිනා උනේ..

අනුධ හිටියේ කොහෙදෝ ලෝකෙක අතරමං වෙලා.. අනිත් අය කතා බහ කරද්දි, එයා එයාගේ ලෝකෙකට වෙලා ඔහේ උන්නා කියන්න මම දැක්කා.. එයා කල්පනා කරේ මොනාද කියලා අහන්න ඕනේ උනත්, අනුධ මට ඒ ප්‍රශ්නෙට හරි උත්තරයක් දෙයි කියලා මං හිතන්නේ නෑ.. ඒ හින්දා, ඒ වගේ දෙයක් එයාගෙන් අහලා එයාව අපහසුතාවට පත් කරන්න මට ඕනේ උනේ නෑ.. එයා ආපහු සැහැල්ලුවෙන් හිනා වෙලා ඉන්න එක ඇති මට..

අපිට දේශාල්‍ය අයියගේ වාහනේ හොයාගන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. හොස්පිටල් එකේ ඉස්සරහ පාර්කින් එකේ කෙලවරට වෙන්න තිබුණ ලොකු ගහක් යට නවත්තලා තිබුණ කලු පාට මොන්ටෙරෝ එක ගාවට මායි අනුධයි ආවා. අනුධ එයාගේ අතේ තිබුණ කී එකෙන් වාහනේ අන්ලොක් කරාම, මම පිටිපස්සේ දොර ඇරලා එයාට මුලින්ම වාහනේට නගින්න කියලා ඊට පස්සේ තමා මම නැග්ගේ..

මම වාහනේට නැගලා වාඩි වෙලා දොර වහනකොටම, අනුධ මගේ ඔඩොක්කුවෙන් ඔලුව තියාගෙන මගේ බඩට මූණ හේත්තු කරගත්තා.. එයාගේ අත්, මගේ ඉණ වටේට දාගත්ත අනුධ සීට් එකේ ගුලි උනේ, හරියට වැස්ස වෙලාවක උනුහුම හොයන පූස් පැටියෙක් වගේ..

"සුදූ.. තුවාලේ පාරගන්න එපා.." මම කිව්වේ එයා හුඟක් තදින් මගේ බඩට එයාගේ මූණ ඔබාගෙන උන්නු නිසා.

"ම්හු.. අවුලක් නෑ.." එයා කිව්වේ චුට්ටක්වත් ඔලුව උස්සන්න උවමනාවක් නැතුව.

ඇත්තටම.. ඒ රණ්ඩුවට පස්සේ මම අනුධගෙන් මේ වගේ රියැක්ශන් එකක් බලාපොරොත්තු උනේ නෑ.. මම හිතුවේ එයා පුරුදු විදිහට කෑගහලා, දඟ කරලා ඉදිවි කියලා.. මාත් එක්ක අර කොල්ලෝ ටිකට පලු යන්න බනියි කියලා.. ඒත්.. මට සිහිය ආපු වෙලාවේ ඉඳන්ම, එයා සෑහෙන නිහඬයි.. නිතරම මගේ අස්සට ගුලි වෙලා ඉන්න එයා බලන්නේ.. එයා හොයන්නේ මගේ උණුහුම..

අනුධ.. ඒ සිද්ධිය නිසා බය වෙලාවත්ද..?

නෑ.. ඒක බයක් නෙවෙයි.. වෙන මොනා හරි දෙයක් අනුධගේ හිතට වධ දෙනවා..

"චූටි මහත්තයා.." මගේ කල්පනාව අස්සෙන් මට ඇහුනේ එයාගේ කටහඬ.

"ම්ම්ම්ම්..?"