"....ඇ‍ඳුමක් මාරු කරන් එන්න පුතේ.."
"එයා නැගිට්ටම යන්නම් මාමේ.."
"තව චුට්ටෙන් සිහිය එයි කියලා ඩොක්ටර් කිව්වනේ දරුවෝ.. ලොක්කා බය වෙයි ඔයාව ඔහොම දැක්කොත්.."
"කමක් නෑ.. මං එයා නැගිට්ටම යන්නම්.."
සිහියත් අසිහියත් අතරේ ඇහුන කතා බහ කාගෙද කියලා මට හරි හමන් තේරුමක් නොතිබුණත්, හුරු පුරුදු කටහඬවල් නිසා මගේ හිතට සැහැල්ලුවක් දැනුනා. ඇස් අරින්න අමාරු තරමටම මගේ ඔලුව කකියනවා.. දකුණු අත දිගේ ආව හිරිවැටිල්ලත් එක්ක, කවුරු හරි මගේ අත යාන්තම් පිරිමදිනවා කියලා මට තේරුනා.. නහයට දැනුන එයාර් ෆ්‍රෙශ්නර් එකක සුවඳත් එක්කම තව බෙටර්ඩීන් සැරකුත් එකතු වෙලා තිබුණා..
මම හෙමින් හෙමින් ඇස් දෙක ඇරියා..
"...චූටි මහත්තයා.." මං ඇස් දෙක ඇරපු ගමන් එයා මට කතා කරා.
වටපිටාව තිබුණ එළියට ඇස් හුරු වෙනකම් මං යන්තම් ඇස් දෙක ඇරන් උන්නා.. එතකොට තමයි මට තේරුනේ මං ඉන්නේ ඇඳක කියලා.. මම යන්තම් බෙල්ල හරවලා බලද්දි හුරුපුරුදු ඡායාවල් කීපයක්ම මං අඳුනගත්තා..
අනුධ.. මල්ලි.. නුගාර සර්.. සිතිජ..
"...මං ඩොක්ටර්ව එක්කන් එන්නම්.." නුගාර සර් එහෙම කියලා එතනින් යන්න යද්දි, මම ඔලුව හරවලා බැලුවේ ඇඳ ගාවම වාඩි වෙලා උන්නු එයා දිහා.
මට සිහිය නැති වෙන්න කලින් වෙච්ච දේවල් එකින් එක මතක් වෙද්දි, ඔලුවේ පැත්තකින් තද කැක්කුමක් ආවා.. මං ඇස් දෙක පියාගත්තේ ඒ වේදනාවට..
හීනි දිග ඇඟිලි වලින්, හරි සනීපෙට මගේ ඔලුව අත ගානකොට, වේදනාව අතරෙන් මට දැනුනේ ලොකු සැහැල්ලුවක්..
"ඒ අයියේ.. අමාරුයිද බං..?" මල්ලිගේ කටහඬ ඇඳ ගාවින්ම ඇහෙද්දී මම ඇස් නොඇරම ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවේ මට අවුලක් නෑ කියලා කියන්න.
ඇත්තටම.. කොච්චර වෙලාවක් මං මෙහෙම හිටියද..? අනුධගේ තුවාල.. ඒවට බෙහෙත් දාන්න ඇති නේද..? එයා හොඳින් නේද..?
"....සුදූ.." මම එයාට කතා කරේ හුඟක් හෙමින්.
"ම්ම්ම්? මං ඉන්නවා චූටි මහත්තයා.." එයා කිව්වේ මගේ දකුණු අතින් අල්ලගන්න ගමන්.
YOU ARE READING
කහ පාට පිටු
Romanceජීවිතේ කියන්නේ කතන්දර පොතක්.. ඉපදෙනකොට හිස් පිටු ගොඩක් අරන් මේ ලෝකෙට එන හැම මනුස්සයම ජීවත් වෙලා ඉන්න කාලේ ඇතුලත ඒ හිස් පිටු එකින් එක පුරවනවා. සමහර කතා හරි කෙටියි.. සමහර කතා ගොඩක් දිගයි.. සමහර කතා ශෝකාන්ත.. ඔය වගේ විවිධ වර්ගයේ කතා මිනිස්සු අතින් ලියව...
