කහ පාට පිටු

31

මෙච්චර කාලෙකට, හැඟීම් හංගන් ඉන්නවා කියන එක මට හෙන ලේසි වැඩක් වෙලා තිබුණා.. ඒත් ආදරේ කියන හැඟීම එහෙම ලේසියෙන් හංගන්න බෑ කියලා මං හරියටම තේරුම් ගත්තේ අද.. කටින් නොකියන සමහර දේවල්, මං කරන බහු බූත වැඩ නිසා අනුධට තේරුම් යාවි කියලා මට දැනුනේ එසේ මෙසේ බයක් නෙවෙයි..

ආදරේට මං ආගන්තුකයි..

ඒත්.. මේ දැනෙන හැඟීමට මං හරි ලෝභයි.. එහෙමයි කියලා, මට පුලුවන්ද ඒ දේවල් පිටට පෙන්නන්න..? බෑනේ.. ඒක කරන්න බෑ..

"ශිට්!" මම හයියෙන් බිත්තියට ගැහුවේ හිතට දැනුන නොසන්සුන්කම පිට කරගන්න වෙන විදිහක් තිබුණේ නැති නිසා.

ඊට පස්සේ මම කවුන්ටර්ටොප් එකට හේත්තු වෙලා ගැඹුරින් හුස්ම ගත්තේ මගේ හිත සන්සුන් කරගන්න..

මං දැනන් හිටියා.. කවදා හරි මම ආදරේ කරන්න පටන් ගත්ත දවසට මේ වගේ වෙයි කියලා.. මගේ හිතේ නිදහස, මගේ ජිවිතේ නිදහස හැම දේම එදාට උගසට තියන්න වෙනවා කියන්න මං දැනන් උන්නා.. ඒකයි මං ආදරේ කරන්නේ නෑ කියලා මටම පොරොන්දු වෙලා තිබුණේ..

"...මොකද්ද බං උඹට වෙලා තියෙන්නේ?" තේ කෝප්පෙත් අරන් කුස්සියට ආපු මල්ලි එහෙම අහද්දී, මම ඔලුව දෙපැත්තට වනලා හෝදපු භාජන ටික පිළිවලකට අඩුක් කරන්න පටන් ගත්තා.

"එහෙනම් මොකද මූණ අවුල්?" මල්ලි කිව්වේ කවුන්ටර්ටොප් එකට හේත්තු වෙන ගමන්.

"එහෙම අවුලක් නෑ." මම උත්තර දුන්නා.

"අනේ මන්දා බං අයියේ, උඹ කවදා ඔය බිත්ති වලින් එළියට එයිද කියලා.. වෙලාවකට මටත් හෙන අවුල.. උඹේ සහෝදරයා වෙලාවත් උඹව හරියට තේරුන් ගන්න බෑ මට.." මල්ලි එහෙම කියලා සින්ක් එක පැත්තට හැරිලා කෝප්පේ හේදුවා.

"එහෙම මඟුලක් නෑ. උඹ විකාර හිතන්නැතුව ඉදපන්." මං කිව්වා.

"උඹ ඔය මනෝ ගහන අවුල් ගැන කතා කරන්න මං සුදුසුයි කියලා හිතුන වෙලාවට මට කියපං. මං බලන් ඉන්නවා.." මල්ලි එහෙම කියද්දී මම ඔලුව වනලා කාමරේට එන්න ආවා.

වෙලාවකට මට මාවම හෙන ප්‍රෙහේලිකාවක්.. ඉතින් ඌ කොහොමද මාව තේරුම් ගන්නේ..