අද්විත් උදේපාන්දරම නැගිටලා වොශ් එකක් දාගෙන කලින් දවසෙ අම්මා මැදලා තිබ්බ යුනිෆෝම් එක කාලෙකට පස්සෙ අතට ගත්තේ පාසල් කාලයේ අන්තිම කඩයිමට යන්න. ටික වෙලාවකට පස්සෙ ඇඳ උඩ තිබ්බ තමන්ගෙ දුරකථනයට කෙඩි පණිවිඩ කිහිපයක් ඇවිත් තියෙනවා දැකපු අද්විත්, දුරකථනය අතට ගත්තේ බැරෑරුම් විදිහට මූණත් හදාගෙන.
"You worked harder on your journey and reached the to the peak 2day. Now show the world your colors and promise not to fall and fail."
"I know you'll do your best on today. Don't messed up."
"White roses are getting ready to bloom....."
Unknown number එකකින් ඇවිත් තිබුන ඒ කෙටි පණිවිඩ ටික අද්විත්ගෙ මනස සැහැල්ලු කරත් එවා ආවේ කාගෙන්ද කොහෙන්ද හොයන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නැහැ.
ඒ වෙද්දිත් හත පහුවෙලා තිබුන නිසා පුළුවන් ඉක්මණට ඇඳගෙන කෑම කාමරයට ගියේ අම්මා උයපු කිරිබත් කන්න. මේ වෙනකල් අද්විත්ගෙ ජිවිතේ හිටියේ අම්මා විතරයි. අදටත් හෙටටත් එහෙමයි කියන්න අද්විත් මාර විදිහට විශ්වාස කරා. රුක්ෂානාගෙ පැත්තේ නෑයෝ පවා රුක්ෂානාව අත් හැරියේ, එයාගෙ ස්වාමියා කරපු නොහොබිනා වැඩේ ප්‍රසිද්ද උන නිසා. රුක්ෂානාගෙ අයියා ලංකාවෙ ඉන්න කල්ම රුක්ෂානා ගැන බැලුවත්, එයාට හම්බුන ඕස්ට්‍රේලියම් citizenship එකත් එක්ක එයා ලංකාවෙන් ගියේ අවුරුදු හතක අද්විත් එක්ක රුක්ෂානව තනි කරලා.
"අම්මී.. I'm Ready..."
"ඔක්කම ගත්තානේද? Id card? note book? pensil case? "
"ඔව් ඔව් රෙඩී අම්මේ... බෙදන්නකො"
"ආ හා දැන්ද වෙලාව මතක් වෙන්නෙ පුංචි මහත්තයාට? කෝ කෝ come here ඉතින්, ආයෙ ඉඳුල් ගාගන්න ඕනි නැ මම කවන්නම්"
කිරිබත් කැට තුනක් පිඟානට බෙදාගෙන ලුණුමිරිස් එක්ක අනලා තමන්ගෙ පුතාට කවද්දි, රුක්ෂානාට පරණ මතක සේරම මතක් වෙලා ඇස් කොනට පුංචි කඳුලු බිංදුවක් ඉනුවා. පොඩි කාලේ ඉදලා හදාගත්තු හැටි, අද්විත්ගෙ හිතුවක්කාරකම්, ගුටි කාගෙන මඩ නාගෙන එන හැටි, ඒ හැමදේම එක්ක රුක්ෂානට දැනුනෙ හීනී සතුටක්.
"wait පුතා, මේ pills ගන්න එන්න. නැත්නම් ඔයාට අමාරු වෙයි. බය වෙන්නෙපා right, You can do this. "
