KATİL (DÜZENLENİYOR)

EL/3.BÖLÜM

Bölüm 3

Güneşli bir güne merhaba diyerek kalktım yataktan, annem sabah gelip açmıştı perdeleri. Sabahları annemin perde açmak gibi huyu olduğu için bizi fazla uyutmazdı. Kendince bir fikir üretmişti. Odamdan çıkıp banyoya gidip işleri kısaca halledip çıktım.

Tekrar odama girip üstüme tayt ve tişört geçirdikten sonra mutfağa annemin yanına gittim. Gülümseyerek arkasını döndü.

"Günaydın minik kuşum!" annemin dediği şeye yüzümü buruşturdum.

"Anne, ben büyüdüm minik kuş değilim. Sana da günaydın!" tezgâhın üstünden tabakları alıp masaya koydum. Tekrar annemin yanına gidip kahverengi çekmeceden çatal ve bıçakları alıp masaya dizdim.

"Fazla çatal bıçak çıkardın kuzum." Diyerek dudağını büzdü annem, ona neden bakışımı atıp masadan çatal ve bıçağı alıp tekrar çekmeceye koydum.

"Babanın ataması Ankara'ya çıktı bebeğim. Orada kendine ev ayarladı, bizim de gelmemizi istedi ama ben kabul etmedim." Kafamı sallayıp koltuğa oturdum.

"Niye kabul etmedin ben evde de yalnız kalabilirdim." Annem kaşlarını çatıp

"Seni evde yalnız bırakacağımı mı düşündün pasaklı!" deyip güldü. Omuz silkip ağzımda ki baklayı çıkarmak için ağzımı açtım.

"Anne ben..." annem kahvaltılıkları alıp masaya ilerledi. Arkasından bende gidip sandalyeyi çekip oturdum.

"Evet, sen?" tabağıma salatalık alıp ağzıma attım.

"Ben bir lisenin sınavına girmiştim. Oradan aradılar ve burs kazanmışım. Yani yarısını tabii." Konuşmamı kesip annemin yüzüne baktım.

"Nerede?" tabağıma bu sefer patates alıp çayımdan yudumladım.

"İstanbul'da."

****

Bavuluma annem inansın diye kız kıyafetleri koyup kapattım. Annem elime kredi kartını koyup gülümsedi.

"İçinde limit var, beni merak etme kuzum. Belki babanın yanına gider ziyaret ederim. Kendine dikkat et oralarda. Kızlara da selam söyle. Öpüyorum onları." Deyip bana sarıldı annem, saçlarımı öpüp geri çekildi. Bavulumu kaldırıp kapıya ilerledim. Montumu giyip ayakkabılarımı giydim. Annemi son kez öptüm. Ona yalan söylediğim için kendimi hiç iyi hissetmiyordum.

"Hafta sonları yanına gelirim belki," deyip kapıdan dışarı çıktım. Anneme ikinci defa yalan söylüyordum. Eylem'lerin evinin önünde durup kızları bekledim. Niye orada bekledim bilmiyordum. Suzan teyze ile konuşmak istedim. Ne diyecektim ki?

Evin kapısı açılınca oturduğum merdivenden kalkıp bir adım geriledim.

"Eylem?" diye sordum bağırarak. O karşımda bana gülümsüyordu.

"Ne Eylem'i kızım?" diye bağırıp ittirdi beni, o an hayal olduğunu anladım. Eylem'i cenazesinden sonra sürekli onu görüyordum. Bana gülümsüyordu sürekli.

"O öldü! Siz öldürdünüz!" bir adım daha geriye adım attım. Buraya gelmem tamamen saçmalıktı.

"Biz öldürmedik!" diye bağırdım. Tüm mahalleliler cama çıkmış bizi izliyordu. Onlar için harika dedikodu çıkmıştı, kaçırmazlar.

"Teyze sakin ol!" kapıdan Barut çıkıp teyzesini içeri soktu. Ve bana doğru yaklaştı. Beni boş olan parka doğru sürükledi.

"Bak teyzem hâlâ acı çekiyor ve sen gelmiş ona Eylem diyorsun." Haklıydı, Eylem dememeliydim ama bir an onu karşımda gördüm sanınca ağzımdan kaçmıştı.