တဖြေးဖြေးနီးကပ်လာတဲ့မင်္ဂလာပွဲ
နှင့်အတူပိုပြီးရှုပ်ထွေးလာရတဲ့
ဂျောင်ဟွမ်ရဲ့စိတ်များ....
ဂျောင်ဟွမ်နာရီကိုပဲဆက်တိုက်ကြည့်
နေမိသည်။ဒီနေ့သူ့သူငယ်ချင်းတွေ
နဲ့ချိန်းထားခဲ့တာကို ယိုရှီရဲ့ခေါ်ဆောင်
မှုကြောင့်မင်္ဂလာဆောင်ဝတ်စုံရွေးဖို့
ရောက်လာခဲ့ရသည်။ရွေးမဲ့အရေးကို
လဲအခါခါစဉ်းစားနေပြီး ဝတ်လိုက်
ချွတ်လိုက်နှင့်အတော်စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်း
လှသည်။
"ခင်ဗျားမပြီးတော့ဘူးလား!..."
ထွက်ပေါ်လာတဲ့ဒေါသသံရောတဲ့စကား
သံကြောင့်ဘေးနားကရပ်နေတဲ့ဝန်းထမ်း
တစ်ချို့ကလဲအာရုံစိုက်လာတော့သည်။
နာမည်ကြီးစီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်
ယောက်ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသားလေး
ရဲ့မင်္ဂလာကိစ္စကလူအများရဲ့စိတ်ဝင်စား
ခြင်းခံနေရတာကပုံမှန်လို့ပဲပြောရမည်။
"မောင်!..."
ယိုရှီကထိုနာမ်စားကိုလူအများရှေ့တွင်
ပိုင်ဆိုင်ကြောင်းပြတဲ့အနေနဲ့ခေါ်လိုက်
သည်။
"ခနနေပြီးမှာပါ ဘာလို့လောနေတာလဲ"
အနားကိုလာကပ်ကာချွဲနွဲ့သလိုပြော
လာတဲ့လူကြောင့်ဂျောင်ဟွမ်မှာပို
စိတ်ညစ်သွားရသည်။ဒီလူကအသက်
ကနှစ်ဆယ့်ခုနှစ်နှစ်ရှိနေပြီခုထိကလေး
ဆန်တုန်း။ဂျောင်ဟွမ်ဒါတွေကိုလုံးဝမှ
ကိုသည်းမခံနိုင်ဖူး။
"တော်ပြီ အခုဝတ်ထားတာယူလိုက်
တော့ ခင်ဗျားမပြန်ချင်နေခဲ့ကျုပ်ပြန်ပြီ"
ရှေ့ကနေထထွက်သွားတဲ့ဂျောင်ဟွမ်
ကိုကြည့်ရင်းယိုရှီလက်သီးကိုဆုပ်ထား
မိလျက်။ဘေးကနေကြည့်လာတဲ့မျက်
ဝန်းတွေကိုလျစ်လျူရှုထားခဲ့ပြီးထွက်
သွားတဲ့ကလေးနောက်ကိုသာအမှီလိုက်
ရတော့သည်။
"ဂျောင်ဟွမ်...."
ဂျောင်ဟွမ်လက်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး
မျက်နှာချင်းဆိုင်စေလိုက်ကာ။
"မင်းအချိုးတွေပြင်နော်...ငါသည်းခံ
တာအတိုင်းတာရှိတယ်"
"အဟက်"
သူကပဲသည်းခံရတယ်ဆိုပဲ နှစ်ရှည်လ
များသည်းခံလာခဲ့ရတဲ့ဂျောင်ဟွမ်ရဲ့
စိတ်ကကျအရေးမပါခဲ့ပဲနဲ့။
YOU ARE READING
IMBALANCE
Fanfictionyoshihwan ငါးပုဒ်မြှောက်ယိုရှီဟွမ်လေးပါ💗 ရှေ့ကလေးပုဒ်နဲ့မတူအောင်ကြိုးစား ရေးကြည့်မလို့ပါရှင့် သဘောကျမယ် လို့မျှော်လင့်ပါတယ်💖
