ဒီနေ့အိမ်ထဲမှာယိုရှီတစ်ယောက်ထဲ
ရှိသည်မို့အတော်လေးပျင်းနေရသည်။
ပါးနဲ့မားကအလုပ်ကိစ္စနဲ့Chinaကိုခရီး
ထွက်သွားကြသည်။ဂျောင်ဟွမ်ကလဲ
ဆိုင်ကိစ္စတွေနှင့်မအားပေ။
"သခင်လေး...ပန်းသီးရပြီ"
မင်ဝူသခင်လေးအရှေ့ကိုအခွံနွှာပြီး
သားပန်းသီးပန်းကန်လေးချပေးလိုက်
သည်။အရင်ကလိုသူသခင်လေးအနား
နေရမှာမကြောက်ရွံ့တော့။
"မင်ဝူ.."
"ဗျာ"
"ထိုင်ဦး...မင်းကိုငါမေးစရာရှိတယ်"
သူ့ကိုထိုင်ရန်အတွက်ဘေးသို့တိုးကာ
ဆိုဖာပေါ်ကိုထိုင်ရန်ပုတ်ပြလာတာမို့
မင်ဝူထိတ်လန့်သွားရသည်။
"ကျွန်တော်ဒီနားမှာထိုင်ပါ့မယ်"
ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချဖို့ပြင်နေတဲ့မင်ဝူ
ကိုယိုရှီအမြန်လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီးသူ့ဘေး
နားမှာနေရာယူစေလိုက်သည်။
"သခင်...သခင်လေး"
"ကဲနားငြီးတာကွာ...ငါမေးစရာရှိတယ်"
မင်ဝူသခင်လေးဘေးနားမှာခပ်ကုတ်
ကုတ်လေးထိုင်နေမိကာ သခင်လေးရဲ့
အမေးစကားကိုနားစွံ့နေမိသည်။
"မင်းကိုမေးမယ်ငါကအတိတ်မေ့နေ
တာကွာ...ဒါပေမဲ့ဒီအိမ်ကငါ့နဲ့သက်
ဆိုင်တဲ့နေရာဆိုတာတော့ငါခံစားလို့
ရတယ်"
"ဟုတ်..."
"အဲ့လိုပဲမားတို့လေးလေးတို့မင်းတို့
ကိုမေးလိုက်တိုင်းငါ့ကိုပြောပြလာ
တဲ့ငါ့အကြောင်းတွေမှာတစ်ခုခုထိန်
ချန်ထားငါခံစားမိတယ်"
သခင်လေးရဲ့စကားကြောင့်မင်ဝူ
အသက်ရှူပင်အောင့်ထားမိလျက်
သား။သခင်လေးကသူ့ကိုစူးစူးစိုက်
စိုက်ကြည့်နေပြီး သခင်လေးအကြည့်
တွေကသူ့ကိုသေချာပေါက်ပြောပြဖို့
အမိန့်ပေးနေသလို။
"မင်ဝူ..."
သခင်လေးအသံကလွန်စွာအေးစက်
နေသည်။မက်ဝူကြောက်လွန်းလို့ဒူး
ပါတုန်လာရသည်။
"ဟို...အစ်ကိုလေးနဲ့သခင်လေးမင်္ဂလာ
ကိစ္စကိုမပြောဖို့သခင်ကြီးကမှာထား
တယ်!.."
YOU ARE READING
IMBALANCE
Fanfictionyoshihwan ငါးပုဒ်မြှောက်ယိုရှီဟွမ်လေးပါ💗 ရှေ့ကလေးပုဒ်နဲ့မတူအောင်ကြိုးစား ရေးကြည့်မလို့ပါရှင့် သဘောကျမယ် လို့မျှော်လင့်ပါတယ်💖
