W pogoni za szczęściem. Tom II

8. Emily

Inspiracja

Jak się czujesz córciu?

Moim oczom po przebudzeniu ukazała się przemęczona twarz ojca. Zamknęłam je jeszcze na chwilę, bo strasznie mi się kleiły i były zaropiałe. To od płaczu. Przez moją głowę w ciągu sekundy przewiną się film. Jak w bajkach kolejne sceny mignęły mi przed oczami.

Delikatnie otworzyłam powieki. Leżałam w swoim łóżku ubrana w... dres. To wszystko zdawało się tylko potwierdzać moją krótką retrospekcję. A więc to nie był sen. Stąd ta zmartwiona twarz Richarda.

Podciągnęłam się na rękach do pozycji siedzącej. Moi bracia okupowali sofę, którą musieli przytargać tu z pokoju gościnnego. Gdy na nich spojrzałam zerwali się na równe nogi. Także wyglądali na przemęczonych i zmartwionych. Ich polówki były pomięte, a spodnie mojego najstarszego brata miały ślady butów na udach. Zapewne moich...

Przypominało to dzień, w którym obudziła się w szpitalu po pożarze. Wtedy chłopcy także czuwali przy mnie bez przerwy, czekali aż się obudzę. Mieli tak samo zapadnięte twarze i poczochrane włosy. Nieprzyjemny dreszcz rozszedł się po moim ciele. Czyżby się o mnie martwili?

Nie to niemożliwe. Ja ich przecież nie obchodzę. Spojrzałam kolejno na każdego z nich. Patrzyli na mnie przenikliwie w milczeniu, oczekując aż coś powiem. A wtedy przez mój zamroczony umysł przewinęła się kolejna myśl. A co, jeśli po tym co wczoraj zobaczyli będą chcieli mnie zamknąć w jakimś zakładzie psychiatrycznym? Albo mnie ubezwłasnowolnić. Ta myśl sprawiła, że znów cała się spięłam i zdenerwowałam. Nie mogłam sobie jednak pozwolić na powtórkę z rozrywki. To tylko upewni ich w tym co chcą ze mną zrobić. Muszę się uspokoić i walczyć o siebie, nim będzie za późno. Wzięłam głęboki wdech.

- Proszę – tata podał mi szklankę wody.

Przyjęłam ją z niemą wdzięcznością. Gdy upiłam pierwszy łyk uświadomiłam sobie jak strasznie moje gardło było przesuszone. Jak mnie w nim drapało od wczorajszego szlochu. Wzięłam jeszcze kilka łyków by zwilżyć popękane usta i oddałam ojcu szklankę.

No nic, czas przemówić. Tylko od czego zacząć? Równocześnie odczuwałam zażenowanie i strach. Bardzo nieprzyjemna mieszanka.

- Spałaś dwanaście godzin – Josh próbował zagaić rozmowę.

Jak zawsze, kiedy tak mi się działo Josh. Miała ochotę mu odpowiedzieć. Nie zrobiłam jednak tego. Przyznanie się, że w moim życiu to już niemal coś normalnego tylko mnie bardziej pogrąży. I bez tego biały kaftan wisiał nade mną niczym miecz Damoklesa.

- Przepraszam za wczoraj – zaczęłam – obiecuję, że to już się nigdy nie powtórzy – mój głos był zachrypnięty i słaby.

Na pewno nie przy was.

- Wystraszyłaś nas – przemówił Liam wyjątkowo łagodnym głosem.

Oho, czuję kłopoty. Liam nigdy tak się do mnie nie zwracał. Spróbowałam podnieść się z łóżka. Jednak nie dałam rady, głowa strasznie mi ciążyła, mięśnie były zwiotczałe a kości połamane. Znów, jak zwykle.

- Nie chciałam zepsuć wam dnia – zaczęłam przepraszająco, ale ich porozumiewawcze spojrzenia sprawiły, że znów zaczęłam panikować. Najwyraźniej decyzja już zapadła i nie pozostawało mi nic jak tylko błagać ich o łaskę – błagam nie zamykajcie mnie w żadnym zakładzie psychiatrycznym – złożyłam ręce jak do modlitwy – Przysięgam, że zniknę z waszego życia i to się już nigdy nie powtórzy. Nie będę wam robić kłopotów tylko proszę nie zamykajcie mnie – głos mi drżał – nie chcę być ubezwłasnowolniona. Błagam was!