"Kalbin yok mu senin?"
"Yok."
"Kaburgalarının arasında kocaman bir boşlukla dolaşıyorsun öyleyse kalp diye."
"Bir adı var."
"Unuttuğun bir adı..."
"Hiç unutmadım."
"BİR ZÜMRÜT YEŞİLİ ÖLÜM" serisi.
Aylar sonra yeniden merhaba... Wattpad ne yazık ki hâlâ açılmadı. Bir süre bölüm atmamaya ve tepki koymaya çalıştım açıkçası ama sonrasında fark ettim ki birçok okuyucu hala kullanmaya devam ediyor, yazarlar bölüm atıyor. O yüzden ben de atmaya karar verdim. Çünkü pdf olarak bölüm attığımda hiç bölüm atmış gibi hissetmiyordum ve bu da psikolojime iyi gelmiyordu ne yazık ki. Beni mutlu eden şey sizin yorumlarınızmış meğer...
Desteklerinizi bekliyorum. Yorum yapmayı ve hikâyemizi arkadaşlarınızla paylaşmayı unutmayın, belki herkes wattpad kapalıyken aktif olarak bölüm gelecek bir hikâye arıyordur. :)
Keyifli okumalar çakıl taşları...
Canozan - Acıtır Gibi Severek
Mabel Matiz - Boyalı Da Saçların
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gerçek her zaman bir kuyunun dibinde değildir."
Edgar Allan Poe
Bölüm 15: "KANAT ÖYLEYSE."
Bir bakış.
Okyanusta karaya çıkan orada boğulurmuş.
Zihnim karşımda duran, elleri belime bir iğne gibi saplanan, gözlerimden gözlerini hiç kaçırmayan adamı neden bu kadar çok düşünüyordu? Ondan nefret etmek bile öyle bir yüktü ki her zerremi kaplıyordu. Ondan nefret etmekten başka bir şey düşünemiyor, ona olan hislerimin önüne başka bir şey koyamıyordum. Tek istediğim benden uzak olması, uzak durmasıydı. Onun olmadığı bir hava sahasına ihtiyacı vardı zihnimin. Onun sesini duymadığım, gözlerini görmediğim, varlığını hissetmediğim bir yer lazımdı bana. Onun beni görmesi bile tüylerimi diken diken ediyordu. Sanki hep tehlikedeymişim gibi hissettiriyordu varlığı... Tüm zıtlıkların bütünüydü. Oysa beni kurtaran oydu. Yanındayken bu kadar gergin olmamın, bu kadar çivilerin üzerinde yürüyormuşum gibi korkmamın bir nedeni olmalıydı ancak o neden her ne ise bir türlü çözemiyordum.
Çözebildiğim tek bir şey vardı.
Buradaydı. İnkâr etmeye çalışsam da o burada ve bedenimin çepeçevre etrafındaydı. İlk defa kaçmıyordu. Üstelik ilk defa, kaçak dövüşmüyordu. O gece yaptığı gibi bir bir indiriyordu yumruklarını kaburgalarımın üzerine.
Elimi göğsüne atıp tekrardan, var gücümle ittirdim bedenini. O bir adım bile geri gitmezken ben iki adım geriye sendeleyerek kurtuldum esaretinden.
