110 වෙනි කොටස 🧪

1K 121 169
                                    

සතුට කියන්නේ වායුවක්...හරියටම අත් දෙකින් බදාගෙන ළඟ හිර කරගෙන ඉන්න බැරි...  හැබැයි අස්සක් මුල්ලක් නෑර හැංගිලා තියෙන්න පුළුවන්...නිකමට ඔය ඉස්සරහ තියන හිස් අවකාශය බදාගෙන බලපන්...අත් දෙකට අහු වෙනවද...නෑනෙ...ඒත් ඔය අත් අස්සෙන් ඇස් වලට පේන්නේ නැති වායු වර්ග ඕනෙ තරම් සැරි සරනවා ඇති...

මහා දාර්ශනිකයෙක් වෙච්ච ඇරිස්ටෝටල් කියලා තියනවා එක තැනම නොම රැදී ඇති වි නැති වි යන සතුට වර්තමානයේ සේම අනාගතයේත් මිනිසාගේ පරම අරමුණක් ලෙස ඉහලින්ම පවතිනවා කියලා...

සතුට එන්නේ කොහෙන්ද...සහ සතුට දැනෙන්නේ කොතනටද කියලා උඹලා දන්නවද...ඔව් උඹලා හිතුවා නම් ඒ හදවතට කියල ඒක හරි...එහෙම නැත්නම් සැබෑ සතුට කියන්නේ හර්ද සාක්ෂියට එකඟව කරපු දෙයක් නිසා ලැබෙන ඒ විශිෂ්ට හැගිමක්...

හැබැයි මේ සතුට පවත්වා ගන්නා එකෙ රහස ගැන හරි ලස්සනට පැහැදිලි කරලා තිබුණා මම කියවපු පොතක...ඒ පාවුලෝ කොයියෝ කියන බ්‍රසිල ජාතික ලේඛකයාගේ The Alchemist කියන novel එකෙ තිබුණු පුංචි කතාවක....ඒකෙ දළ අදහස කෙටි කරලා ගත්තොත්;

""සතුටෙ රහස පවතින්නේ නිවැරදි සිහිය ඔස්සේ පවත්වාගෙන යන ජීවිතේ සමබරතාව උඩයි.....""

ඕක තරු ලකුණක් දාල හිතෙ කොනක මතක තියාගන්න...හරිද...

මගේ ජීවිතේ මම ඕක කරන්න සෑහෙන්න උත්සහ කරනවා...ඒකට ලොකුම හයිය තමා මේ මගේ ඉස්සරහ ඉන්න සම වයස් කොල්ලා....

ජානු සිහියෙන්  ජීවිතේ අරගෙන ගියේ නෑ කාලෙකට කලින්..එයා තමා වැද්දෙක් වගේ මාව ට්‍රැක් එකට හේත්තු කරල තල්ලු කරේ....ඒකනේ මම කියන්නේ බන් තේවි දිවාකර කියන්නේ සිරාවට උත්ප්‍රේරකයක් කියලා....මගේ ජීවිතේ ප්‍රතික්‍රියා සීග්‍රතාවය හරි ලස්සනට ඉහළ දාපු....


                                             <>

"අපි නටමු....."?

මං එයාගෙ දිහා බැලුවේ පුදුම වෙලා හිනාවක් එක්ක...

"ආහ්..."?

පොද වැස්ස ටික ටික මන්දාරම් වෙනවා.. කහ පාට පහන් කණු යට අවකාශය ටික ටික මත් වෙනවා...පාරේ ඉඳලා හිටලා යන වාහන ඇරෙන්න ලොකු තදබදයක් නෑ...තේවිගේ full face හෙල්මට් එක දිගට බේරෙන සීතල වතුර බිංදු එක දෙක එයාට ලං වෙලා ඉන්න මගේ හෙල්මට් එකට වැටිලා මට බෑ වගෙ බේරිලා බිමට වැටෙනවා....

_ආදර_සමීකරණ_Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt