Ik help je! II Mabbie

3. Uit?

Ze loopt richting de slaapkamer om andere kleding aan te trekken, maar bij de deur blijft ze verstijfd staan.

Jamie staat voor de deur van de slaapkamer, wat ze hoort laat rillingen over haar rug lopen. Huilt hij door haar? Weet hij het? Kutzooi, waarom is ze zo een kut vriendin? Ze heeft het verpest. Ze besluit toch maar de kamer in te lopen. Ze ziet Robbie helemaal opgerold onder de deken liggen. Ze loopt naar hem toe en gaat naast hem zitten. "Hey Robbie, wat is er aan de hand? Heb ik iets gedaan?" vraagt ze, hij kruipt onder de deken vandaan en kijkt haar aan met betraande ogen. Hij schudt langzaam zijn hoofd, "Jij niet, ik wel" zegt hij zacht, zo zacht dat Jamie het bijna niet hoort. Haar hartslag stijgt, wat zou hij gedaan hebben? "Wat dan?" vraagt ze voorzichtig, "I-i-ik weet dat het soms beter is om te liegen, maar ik zou je graag het eerlijke verhaal willen vertellen." Zegt hij stotterend, Jamie knikt en legt haar hand op Robbies been. "Doe rustig aan, vertel het op je eigen tempo." Robbie knikt en begint maar gewoon bij het begin. "Jamie, gisteren avond. Ik ging naar de wc, ik heb toen wat gedaan. Ik h-h-heb een g-gay-test gedaan. Daar kwam uit dat ik homo ben." Jamie knikt, "Ik snap je Robbie en het is ook goed dat je dat voor jezelf uitzoekt." "Dankje. Die avond lukte het ook niet, ik baalde zo van mezelf." Als hij de laatste woorden zegt, stromen de tranen weer over zijn wangen. Jamie geeft hem een stevige knuffel. Wat hij haar zojuist heeft verteld, heeft haar verrast en de situatie veranderd. Zijn ogen zoeken de hare, onzeker, misschien zelfs een beetje kwetsbaar. Ze had geen idee dat Robbie met zulke gevoelens worstelde. Nu voelt het moment om haar eigen waarheid te vertellen ineens nog ingewikkelder, maar toch weet ze dat ze eerlijk moet zijn. Ze kan het niet langer voor zich houden. Ze haalt diep adem en breekt de stilte. "Robbie, er is ook iets wat ik moet vertellen." Robbie, die nog steeds zichtbaar nadenkt over wat hij zelf net heeft gedeeld, kijkt op, zijn blik nu vol zorg. "Wat is er, Jamie?" vraagt hij zacht. Ze voelt haar hart sneller kloppen en zoekt naar de juiste woorden. "Ik... ik heb iets gedaan waar ik spijt van heb. En ik weet dat dit niet het juiste moment lijkt, vooral niet na wat jij net hebt gedeeld. Maar ik moet eerlijk tegen je zijn." Robbie blijft stil, zijn gezicht gespannen van onzekerheid. Jamie slikt en kijkt even naar de grond voordat ze verder praat. "Ik ben vreemdgegaan," zegt ze, haar stem breekt bijna. "Met een meisje." De stilte die volgt is ondraaglijk. Ze ziet Robbies ogen iets wijder worden, en ze kan de verwarring en pijn op zijn gezicht lezen. Dit is niet hoe ze het had willen vertellen, maar er was geen goed moment. Ze dwingt zichzelf verder te praten. "Het gebeurde maar één keer," zegt ze snel, "en ik weet dat het fout was. Ik voelde me in de war over mezelf, over ons... en ik weet dat dit geen excuus is. Ik had je nooit pijn mogen doen. Maar ik weet nu dat ik dat niet kan terugdraaien." Robbie ademt langzaam uit, alsof hij probeert het allemaal te verwerken. "Een meisje?" vraagt hij voorzichtig. "Dus... je voelt je aangetrokken tot vrouwen?" Jamie kijkt hem aan, onzeker. "Ik weet het niet zeker. Misschien wel, maar dat was niet waarom ik het deed. Het gebeurde gewoon, en het was verkeerd. Ik was in de war, net zoals jij je nu misschien voelt over wat je net zei." Robbie wrijft met zijn hand door zijn haar en leunt achterover. Het is duidelijk dat hij dit niet zag aankomen. "Dus je... je hebt gevoelens voor haar?" vraagt hij uiteindelijk, zijn stem onzeker. "Nee," zegt Jamie snel. "Het was een vergissing. Ik dacht er niet helder over na. En daarna voelde ik me alleen maar vreselijk. Ik heb er zoveel spijt van, Robbie. Ik wil niet dat dit onze hele relatie kapot maakt, maar... ik weet ook niet of we verder kunnen gaan zoals het nu is." Robbie knikt langzaam, zijn blik nog steeds verward. "Dus, wat wil je dan?" vraagt hij zacht. "Wil je dat we uit elkaar gaan?" Jamie voelt een brok in haar keel. Dit is het moeilijkste deel, maar ze weet dat het eerlijk is. "Ja," fluistert ze, "ik denk dat dat het beste is. Niet alleen om wat ik heb gedaan, maar ook omdat jij jezelf aan het ontdekken bent. Ik wil niet dat je bij me blijft uit gewoonte, terwijl je misschien iets anders nodig hebt." Robbie kijkt weg, zijn ogen zijn glazig, alsof hij probeert zijn emoties te onderdrukken. "Dus... dit is het?" zegt hij, de pijn duidelijk in zijn stem. "Misschien wel," antwoordt Jamie zacht. "Maar ik hoop dat we nog vrienden kunnen blijven. Ik wil niet dat je uit mijn leven verdwijnt, Robbie. Jij betekent zoveel voor me, en dat wil ik niet verliezen, zelfs niet nu we deze kant op gaan." Robbie zucht diep en kijkt haar eindelijk weer aan. Er is verdriet in zijn ogen, maar ook begrip. "Ik snap je Jamie, het is misschien ook beter..." De spanning in de kamer blijft hangen, maar het voelt ook alsof er een soort opluchting is. Het uitspreken van hun waarheid, hoe pijnlijk het ook is, maakt ruimte voor iets nieuws, iets dat nog niet duidelijk is, maar dat in ieder geval eerlijk is. Ze zitten nog even in stilte, en hoewel niets meer hetzelfde zal zijn, voelt het alsof ze elkaar toch een beetje beter begrijpen.