Ik help je! II Mabbie

6. Angst?

Matthy en Robbie lopen het appartement van Robbie in, ze trekken hun jassen en schoenen uit. "Zullen we maar meteen naar bed gaan?" vraagt Robbie zacht, Matthy knikt. "Ik heb maar één slaapkamer, je mag bij mij, maar je mag ook op de bank." Zegt Robbie, Matthy denkt een ogenblik na, "Is het goed als ik bij jou slaap?" Robbie knikt en ze lopen naar zijn kamer. Robbie pakt een schone boxer en een slaapshirt. "I-i-ik heb niks bij me." Hakkelt Matthy, Robbie draait zich om en vraagt: "Wil je een schone boxer?" "Pas ik die?" vraagt Matthy die een kop groter is dan Robbie. "Ik mag dan klein zijn, maar een goede booty heb ik wel." Zegt Robbie grijnzend, terwijl hij naar Matthy loopt. Hij trekt hem aan zijn ketting naar zich toe en drukt een kort kusje op zijn lippen. Matthy grijnst ook, "Nou kom maar op dan" "Zeker dat je er een aan wilt?" Vraagt Robbie voor de grap. Matthy kijkt hem met open mond aan, meent hij dat nou echt? "Nee geintje joh! Hier vangen!" zegt Robbie dan lachend. Hij gooit een shirt en een boxer naar Matthy en wijst naar een deur in de slaapkamer, "Daar is de badkamer, kleedt je even om dan kom ik daarna" Matthy knikt en loopt naar de badkamer, hij kleedt zich om en laat Robbie binnen. Robbie geeft Matthy een tandenborstel en een lenzendoosje. Ze poetsen hun tanden en doen allebei hun lenzen uit. Matthy had gelukkig zijn bril wel mee, hij zet hem op, net als Robbie. Matthy vindt Robbie best sexy met een bril op en andersom is dat ook zo. Ze lopen naar het bed toe, ze gaan liggen en kletsen een beetje. De alcohol is alweer een beetje gezakt bij Matthy. Voor Robbie is het best onwennig om met een man in bed te liggen, ook al doet hij dat best vaak met Levi en Bart. Na een tijdje besluiten ze te gaan slapen. Robbie heeft een nachtmerrie, (Pov Robbie)

Ik lig in bed, Matthyas is naar de wc. Hij is enorm dronken, en heeft al de hele avond losse handjes. Hij komt de badkamer uitgelopen en ik wordt bang, iets in mij zegt dat het niet goed is. Mijn gevoel is juist, hij gaat op me zitten en zoent me ruig. Ondertussen wrijft hij over mijn onderbroek. Ik wil dit helemaal niet, ik probeer hem weg te duwen. Zijn hand weg te slaan, mijn hoofd af te wenden. Niks werkt, hij trekt mijn boxer en shirt uit. Er gebeuren allemaal verschrikkelijke dingen. Ik kan er niks tegen doen, helemaal niks, hij is te sterk. Ik schreeuw en huil. Ik wil dit niet.

Matthy schrikt wakker van Robbies schreeuwen en het geluid van zijn snikken. Hij ziet hoe Robbie worstelt, zijn gezicht nat van de tranen, en zonder te weten wat er precies aan de hand is, legt Matthy voorzichtig een hand op Robbies schouder en probeert hem zachtjes wakker te maken. "Robbie, wakker worden... het is oké, je bent hier bij mij," zegt Matthy zacht en geduldig, zijn stem vol zorg. Uiteindelijk opent Robbie zijn ogen, maar wanneer hij Matthy ziet, verstijft hij van angst. Hij deinst een beetje terug, zijn ademhaling onregelmatig en paniekerig. Matthy merkt het meteen, trekt zijn handen terug en maakt een geruststellend gebaar. "Robbie, het is oké," zegt hij met een zachte, kalme stem. "Je hebt iets vervelends gedroomd, maar het is voorbij. Ik ben hier alleen om je te helpen, om bij je te zijn. Je hoeft niet bang voor me te zijn." Matthy blijft op afstand zitten, geeft Robbie de ruimte om tot zichzelf te komen. "Wat er in je droom gebeurde, dat was niet echt," zegt hij voorzichtig, zijn blik vol warmte en begrip. "Ik ben hier nu, en ik wil alleen dat jij je veilig voelt. Als je wat ruimte nodig hebt, of als je liever hebt dat ik even wegga, zeg het dan. Alles is goed." Langzaam maar zeker voelt hij hoe Robbies ademhaling rustiger wordt, "Wat er ook aan de hand is, je hoeft het niet alleen te doen," fluistert hij. "Ik ben hier, voor jou, op welke manier jij dat nodig hebt." "s-s-sorry Matthyas" fluistert Robbie, Matthy kijkt hem aan, "Er is niks om sorry voor te zeggen, je kon er echt niks aan doen wat je droomde." Robbie knikt, de onzekerheid duidelijk afgetekend op zijn gezicht. "M-Matthyas? Zou ik alsjeblieft een knuffel mogen?" vraagt hij dan, Matthy knikt, "Natuurlijk, kom maar" zegt hij kalm. De opluchting bij Robbie is groot en hij kruipt maar al te graag in Matthy's grote sterke armen. "Matthyas?" begint Robbie, "Ja?" "Mag ik je ook Matthy noemen? Dat vind ik leuker" vraagt hij, zich alweer wat meer op zijn gemak voelend. Matthy grinnikt even, "Ja natuurlijk" "Thanks Matthy" zegt Robbie blozend. "Je bent cute" zegt Matthy, voor hij er erg in heeft is het al uit zijn mond gekomen. Dit laat Robbie nog meer blozen. Hij wendt zijn hoofd af, Matthy laat Robbie even los om zijn telefoon te pakken. Gelijk krijgt hij antwoord van Robbie, hij zegt: "Niet weggaan" terwijl hij zich vastklampt aan Matthy's middel. "Ik ga niet weg gekkie, ik pak alleen even mijn telefoon." Zegt Matthy giechelend. Robbie ontspant en gaat lekker liggen, hij ligt als een soort baby bij Matthy op schoot. "Robbie? Het is 5:15u, maar ik denk dat we allebei niet meer kunnen slapen. Zullen we maar gewoon de dag beginnen?" Robbie kijkt Matthy even bedenkelijk aan, "Alleen als ik vandaag met je mag knuffelen" "Dat mag knuffelbeertje" Robbie bloost na die woorden, Matthy drukt hem dicht tegen zich aan en fluistert "Ik heb zoveel geluk met jou" in zijn oor. Robbie en Matthy lopen naar de woonkamer, gehuld in een boxer en een shirt. Matthy wil eigenlijk een opmerking maken over Robbies kont, maar hij houdt zich in. Ze slenteren samen door naar de keuken, waar Robbie zijn hand op Matthy's schouder legt en hem zachtjes richting het kookeiland wijst. "Ga maar daar zitten, dan maak ik ontbijt," zegt hij, zijn stem rustig maar vrolijk. Matthy trekt een kruk bij en leunt met zijn armen op het marmeren aanrecht. Hij kijkt naar Robbie, die inmiddels de koelkast opent en ingrediënten begint uit te stallen. Eieren, wat brood en boter, de essentials voor een eenvoudig maar goed ontbijt. Matthy neemt de tijd om Robbies bewegingen te observeren, het onbewuste waarmee hij door de keuken beweegt. "Ik wist niet dat jij kon koken," zegt Matthy uiteindelijk, een speelse toon in zijn stem. Robbie kijkt om en grijnst. "Er zijn wel meer dingen die je nog niet weet," zegt hij knipogend, terwijl hij een eitje in de pan breekt. Matthy giechelt. "Bedankt!" zegt hij als Robbie een bord met een getoaste boterham met ei voor hem neerzet. Als hij een hap neem van zijn ontbijt, kijkt hij op naar Robbie, die zijn koffie neerzet en zich naar hem toedraait. Ze zitten dicht bij elkaar aan het kookeiland, hun knieën schuren af en toe tegen elkaar aan, en de stilte tussen hen voelt allesbehalve ongemakkelijk. Matthy haalt diep adem, een beetje nerveus, alsof hij iets wil zeggen maar de juiste woorden nog niet heeft gevonden. Robbie merkt het en trekt een wenkbrauw op. "Wat is er? Heb ik toast op mijn gezicht ofzo?" Matthy schudt lachend zijn hoofd. "Nee, nee," zegt hij snel. Hij kijkt naar beneden, een beetje verlegen, en mompelt dan: "Het is gewoon... dit. Jij en ik. Het voelt alsof we echt samen thuiskomen, weet je?" Robbies blik verandert, en hij schuift zijn stoel iets dichter bij die van Matthy. "Ja, dat weet ik." Hij legt een hand op Matthy's arm, zijn ogen zacht en warm.