Ik help je! II Mabbie

17. Is het goed nieuws?

Matthy rent naar Robbie toe, "Robbie! Lieffie, wat gebeurt er?" "AAAUUUWWW MIJN BEEN!" Schreeuwt Robbie, huilend ligt hij in de gang op de grond. Matthy tilt hem op, hij rent zowat naar beneden. Hij legt Robbie op de bank, Robbie blijft maar huilen.

112: 112 meldkamer, wat is er aan de hand?

Matthy: Mijn vriend heeft waarschijnlijk zonet zijn been verlamd. Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar hij ligt te schreeuwen van de pijn

112: Wat is het adres van het ongeval?

Matthy: ****straat in Ameide

112: er is een ambulance met spoed onderweg, blijf rustig en zorg dat het slachtoffer niet flauwvalt.

Matthy: Oké, bedankt.

112: Sterkte.

Matthy hangt op, hij loopt weer naar Robbie. Hij ligt nog steeds te schreeuwen en huilen. Het is bijna hyperventileren. Matthy pakt Robbies hand en legt zijn andere hand op Robbies borst. "Robbie, even rustig, adem mee. In en uit, goed zo. Knijp maar in mijn hand schat. Ik druk zachtjes op je borst om je te helpen." Zegt Matthy kalm, het werkt enigszins.

Robbie wordt de ambulance in geschoven, Matthy stapt ook in en pakt Robbies hand vast. Robbie heeft nog steeds heel veel pijn. Het is inmiddels al 23:00u, Robbie krijgt wat pijnstilling. Als die is ingewerkt, wil hij zijn vader bellen, dus Matthy pakt Robbies telefoon. Robbie had zijn ouders al wel laten weten de dat het uit is met Jamie, nog niet over Matthy, de vechtpartij en zijn been.

Bert: Goedenavond, met Bert van de Graaf

Robbie: Hoi pap, met mij

Bert: Hey jongen! Goed je te spreken, hoe is het?

Robbie: Ja, daarover, ik lig nu voor de tweede keer deze week in een ambulance.

Bert: Och jongen toch, wat is er gebeurt? Is het heel erg?

Robbie: Kunnen jij en papa naar het ziekenhuis komen? Het Diakonessenhuis in Utrecht. Dan kan ik het jullie daar uitleggen.

Bert: Ja, natuurlijk. We zijn er dan wel pas om 00:10u.

Robbie: Dat is denk ik wel oké

Bert: Ben je wel samen met iemand?

Robbie: Ja mijn vriend is mee

Bert: Oké, papa en ik gaan rijden. Tot snel!

Robbie: Doei

Hij hangt op en geeft de telefoon weer aan Matthy, "En? Komen ze?" vraagt Matthy. "Ja ze zijn er rond 00:10u"

Ze komen aan in het ziekenhuis, Robbie moet in een MRI-scan, als hij dat hoort schiet hij in paniek, dat wil hij niet. Hij heeft claustrofobie, dan gaat hij weer hyperventileren. Zijn bed wordt naar de scan gereden. "Oké meneer, we hebben een nieuwe scan, hierbij ga je alleen maar door een soort donut. Je gaat 3 keer heen en weer. Daarna wordt u naar een kamer gebracht, daar kunt u gewoon bezoek ontvangen." "O-o-oké" zegt Robbie. Matthy geeft Robbie een kusje en loopt naar de wachtkamer. Hij zit al veertig minuten te wachten als Robbie eindelijk naar buiten komt. De tranen staan in zijn ogen, "Matt!" roept hij zwak. "Ja lief, wat is er?" "Bang... pijn..." zegt Robbie zwak. Matthy loopt naar hem toe en geeft hem een knuffel. "Ssshh het komt goed..." fluistert Matthy. Matthy en de verpleegster rollen het bed van Robbie naar een klein kamertje. "Dit is uw kamer meneer van de Graaf, de arts komt over ongeveer anderhalf uur met de resultaten" zegt de verpleegkundige. Matthy knikt, "Mevrouw? Hij heeft echt heel erg veel pijn, heeft u iets van pijnstilling voor hem?" de verpleegkundige knikt en zegt, "Dat kan, maar dan moet meneer wel een infuus." "Dat is oké" zegt Matthy, Robbie kijkt hem angstig aan. "Het komt goed lief, jij kan dit, echt waar. En als het pijn doet, knijp je maar in mijn hand." Robbie knikt, nog steeds bang.

De ouders van Robbie lopen het ziekenhuis in, ze lopen naar de balie, "We komen voor Robbie van de Graaf" zegt Bert, de man achter de balie knikt en vertelt ze waar ze heen moeten. Ze lopen naar de kamer en kloppen op de deur. "Binnen" zegt een voor hen onbekende stem. Ze lopen naar binnen, ze zien een jongen bij Robbies bed zitten. "Hey papa, hey pap" zegt Robbie zacht, Matthy kijkt hem verbaasd aan. "Heb je twee vaders?" fluistert hij, Robbie knikt met een zwakke glimlach. "Hey jongen, hoe gaat het?" vraagt Frans, Robbie kijkt naar Matthy. Een teken dat Matthy moet vertellen wat er aan de hand is. "Hij heeft veel pijn, heel veel. Verder is hij moe en bang voor wat er uit de scan komt die net gemaakt is" zegt Matthy tegen Robbies vaders. "Wat heb je uitgespookt jongen?" vraagt Bert. Matthy buigt naar Robbie toe en fluistert: "Moet ik ze alles vertellen?" Robbie knikt. Matthy wendt zich weer tot Bert en Frans. "Ik ben Matthyas, maar zeg maar Matthy." "Ik ben Bert en dit is Frans, wij zijn Robbies vaders" zegt Bert, het doet hem goed dat de jongen het niet raar vindt dat Robbie twee vaders heeft. "Matthy, waarom ligt Robbie in het ziekenhuis?" vraagt Frans. "Robbie en ik hebben elkaar ontmoet in een kroegje. We zijn toen gaan daten, dit leidde tot een relatie. Op een keer gaf ik hem een kus in de garage van zijn appartement. We werden gesnapt door een vriend van hem. Robbie en Bart, die vriend, belandden in een vechtpartij. Alleen maar omdat hij homo is. Hierdoor liep hij een lichte dwarslaesie op, hij kon hierdoor niet lopen. Toen hij vanmiddag de badkamer uit liep, zakte hij door zijn been. Hij ging bijna out door de pijn, er zijn net scans gemaakt, om te kijken wat er nou echt aan de hand is." Zegt Matthy, de vaders van Robbie zitten met tranen in hun ogen. Bij Robbie rollen ook de tranen weer over zijn wangen. Matthy loopt naar hem toe, "Het komt goed lieffie, echt" "En wat als dat niet zo is? Wat als ik nooit meer kan lopen? Nooit meer voetballen, nooit meer uitgaan, wat dan?" vraagt hij zacht. "Dan komt het als nog goed. We hebben elkaar, de jongens, onze lieve ouders, er zijn altijd nog andere dingen in het leven." Zegt Matthy, dan drukt hij een kusje op Robbies lippen. Frans en Bert lopen nu ook naar hun zoon. Ze geven hem om de beurt een knuffel. Frans fluistert: "Het komt goed Rob, houd je sterk." Robbie glimlacht zwak naar de drie belangrijkste mannen uit zijn leven. Er wordt op de deur geklopt, er komt een man van rond de 35 binnen. "Goedenavond heren, ik heb nieuws over de scan." Zegt hij, "I-i-is het goed nieuws?" vraagt Robbie voorzichtig. Hij kan van het gezicht van de dokter niks aflezen, dan gaat hij door. "Wij hebben op de scan gezien dat het niet goed is." Er vormen tranen in de ogen van Robbie en Matthy. "Je been is verlamd, je zult waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen." Zegt de dokter, Robbie barst in huilen uit. Hij had dit nooit verwacht. Matthy probeert zich groot te houden voor zijn vriend. "Je mag morgenochtend naar huis, je krijgt een rolstoel van het ziekenhuis mee." Deelt de dokter nog mee, dan verlaat hij de kamer. "Matthy?" vraagt Robbie, Matthy kijkt zijn vriend aan. "Ja?" "Wil je bij me komen zitten?" "Tuurlijk" zegt Matthy. Robbie zet het bed met de afstandsbediening omhoog en Matthy komt naast hem zitten.