Ik help je! II Mabbie

18. Rolstoel

Gisteren hebben Robbies vaders nog even met Matthy en Robbie gekletst en zijn toen naar huis gegaan. Nu tilt Matthy Robbie in zijn rolstoel, tranen rollen over Robbies wangen. Als Robbie zit buigt Matthy naar hem toe, "Hey, stop eens met huilen" fluistert hij, Robbie kijkt hem met rode ogen aan. "Matt... Ik kan nooit meer fucking lopen. Nooit meer voetballen, nooit meer voor mezelf zorgen, het is nooit meer hetzelfde..." fluistert hij verslagen terug. "Robje, luister even goed oké? Ik zal je altijd helpen, en ik vind niks erg, je mag altijd om hulp vragen. Het klopt dat je nooit meer kunt voetballen, maar er zijn ook andere leuke sporten die je wel kunt doen met een verlamd been. Het klopt ook dat het nooit meer hetzelfde zal zijn, maar het leven loopt altijd met een rare bocht. Dit had iedereen kunnen overkomen. Robbie, blijf alsjeblieft positief! Er zijn zoveel mooiere dingen in het leven." Fluistert hij, Robbie kijkt hem aan, gestopt met huilen. "D-d-dat zijn de mooiste woorden die iemand ooit heeft gezegd" zegt hij al wat blijer. Matthy trekt hem in een knuffel, als hij terugtrekt geeft Robbie hem een lange kus. Dan draait Robbie zich om met de rolstoel, hij rolt de ziekenhuiskamer uit. Matthy wil hem duwen, maar Robbie zegt: "Ik wil het zelf proberen, kom maar naast me lopen schatje" Matthy knikt en gaat naast Robbie lopen, het gaat Robbie verbazingwekkend goed af, zo in die rolstoel. Hij versnelt, even verderop maakt hij een rondje. "Kijk Matt! Ik kan dit echt goed!" Matthy grinnikt. Hij rent naar Robbie toe, dan rolt Robbie verder. Hij gaat op een gegeven moment alleen op zijn achterwielen rijden. "Rob! Doe voorzichtig!!" roept Matthy lachend als hij bijna tegen iets aan botst. Robbie kijkt met een grote grijns naar zijn vriend. Als ze eindelijk aankomen bij de parkeerplaats, zien ze hun Uber al staan. Ze gaan erheen en Matthy tilt Robbie in de auto, de Uber chauffeur doet de rolstoel in de achterbak en Matthy gaat naast Robbie zitten. Hij pakt zijn telefoon en zorgt dat Robbie niet mee kan kijken. 'Rolstoelbasketbal club voor beginners' er poppen een paar dingen op, zijn ogen vallen op SC Antilopen. Het is een rolstoelbasketbal club voor iedereen die een handicap heeft. Hij kijkt of hij Robbie kan aanmelden, hij schrijft Robbie in voor een paar proeflesjes. Morgen is de eerste. Robbie buigt naar hem toe, "Wat ben je aan het doen schat?" vraagt hij nieuwsgierig, Matthy kijkt hem geheimzinnig aan en fluistert: "Dat is nog een verrassing lief." Robbie kijkt hem smekend aan, "Mag ik het echt niet weten?" Matthy schudt zijn hoofd, "Morgen" is het enige wat hij nog zegt. Dan komen ze thuis aan, Matthy stapt uit en de taxichauffeur haalt Robbies rolstoel weer uit de achterbak. Matthy tilt hem in de rolstoel en drukt een kusje op zijn voorhoofd. Robbie glimlacht en rolt naar de voordeur, Matthy betaalt en bedankt de chauffeur. Dan loopt hij naar Robbie en opent de deur, Robbie rolt naar binnen. Hij doet zijn jas uit en wil hem ophangen, maar hij komt er niet bij. "Schat... ik k-kan er niet bij..." zegt hij zacht. Matthy glimlacht en schuift wat jassen opzij. Er wordt een kleinere kapstok zichtbaar, Robbie glimlacht, Matthy heeft ook overal een oplossing voor. Hij hangt zijn jas aan een van de haakjes en rolt de woonkamer in. Matthy's telefoon trilt in zijn zak. Hij pakt hem en neemt op,

Judith: Hey Matthyas!

Matthy: Hey Mam

Judith: Ezra vraagt al de hele dag naar jou

Matthy: Echt? Wat leuk!

Judith: Vind je het oké als Papa, Ezra en ik langskomen?

Matthy: Dat moet ik even overleggen, één momentje.

Hij buigt zich naar Robbie en vraagt fluisterend: "Robje, is het oké als mijn ouders en Ezra even langskomen?" Robbie knikt en kijkt Matthy aan, "Gezellig! Ben wel een beetje moe, maar komt goed." Matthy knikt en houdt zijn telefoon weer bij zijn oor.

Matthy: Het is oké mam!

Judith: Dan komen we eraan, zijn er met vijf minuutjes.

Matthy: Tot zo!