BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ

Bölüm 5: Karanlık

Ne hissettiğimi ya da ne hissetmem gerektiğini algılayamıyordum. İrem de benden farklı değildi. Onları gördüğümüz an Kerem bizi fark etmişti. Su an herkes şaşkın durumdaydı. Kerem hemen bizim yanımıza gelince kız bi süre bizi süzüp yanımızdan ayrıldı.

"Aslı. Açıklamama izin ver lütfen. "
"Hangi birini açıklamayı düşünüyorsun Kerem dün beni neden aniden sessizce bırakıp gittiğini mi yoksa burda kızla nasıl... Gerçekten seni dinlemek istemiyorum. " 

Hemen arkamı dönüp nereye gittiğimi bilmeden yürümeye başladım. Biraz sonra İrem de bana yetişti. Kerem arkamdan bana seslendi ama peşimizden gelmedi. Zaten gelmesin. Niye geliyormuş ki. Dinlemem onu... Aslında mantıklı bir açıklaması olsun diye dua etmeye başladım denebilir. İçimde bir çok his var ve onlar beni hissizleştiriyor...

Zar zor sinirli olsakta sınıfı bulup girdik. Demir bir yere oturmuş öyle duruyordu. Herkes birbiriyle tanışıp sohbet ederken o susuyordu. Soğuk bi çocuktu. Sahi onun burda ne işi vardı ki.

"İrem Demir neden burda? "
"Biz neden burdaysak o da ondan burda Aslı'cığım. Saçma sapan sorular sorup daha fazla sinirlendirme beni. "

'Sen niye bu kadar sinirlendin ki' demeyi düşünsem de sonra vazgeçtim. Çünkü bana Kerem hakkında anlattıkları geldi aklıma. Çok güzel yıllardır beklediğim "Kerem'im" hem çapkın, hem yalancı hem de en yakın arkadaşımın eski aşkı çıktı. Süper...

Okulun ilk gunu öğretmenlerle tanışarak ve okulu keşfedeyim derken kaybolarak geçti. Neyseki Kerem ile bir daha karşılaşmadık. O kızı gördüm ama Kerem'i bir daha görmedim. Bu okulda okumuyor muydu acaba?

Kızın yanından geçerken İrem ile birbirimizi tutmak zorunda kalmıştık. Kerem'e karşı hissettiklerimi bildiği halde hala en yakın arkadaşı olarak görüyordu beni. Ben de onu. Her ne kadar tüm hayatım boyunca beklemiş ve hayal etmiş olsam da hiçbir erkek İrem'den degerli değildi. Olamazdı.

Eve dönerken İrem'le ikimizinde suratı beş karış ilerliyorduk. Demir bizim bu halimizi görünce "Kızlar iyi misiniz?" diye sormadı. Ağzını bile açmadı. Bazen arkasından ÖKÜZ diye bağırmak istiyordum ama sonra benim hiçbir şeyim olduğu aklıma gelince susuyordum. Hiçbir şeyim. Tamam Demir'le iyi bir tanışma yaşamamış olabiliriz. Ama bu kadar soğukta davranılmaz ki... Bütün yol boyunca düşündüm de Demirel doğru düzgün bi muhabbetimiz bile olmamıştı. Evimde ki fare ve Kerem'den sonra bana laf sokması dışında. Ama yine de beni ordan aldığı baygın olduğum için beni evime taşıdığı için ona borçlu olduğumu biliyordum. Henüz onu tanımıyor olsam da...

Eve geldiğimizde Demir hemen evine girdi. Insan bi hoşçakalın der. Görüşürüz der. Bay bay falan der. Ama Demir demez ışte.

Her neyse İrem'le bugün gördüklerimiz hakkında günlük dedikodumuzu ve sövgülerimizi bitirdikten sonra İrem'in gitme vakti geldi. Ailesi de burda yaşadığı için onlarla beraber kalıyordu. Ayrı bir eve çıkmak istese de tek basına olmaz cümlesi ile isteği kabul edilmiyordu. Artık ben geldiğim için ona benimle kalmasını teklif ettim. Tabii ki anında evet dese de sonra ailesine sorması gerektiğini söyledi. Bu yüzden bu sefer eve giderken canı sıkkın değildi. Aksine heyecanlıydı...

İrem gittikten sonra internete girdim ama canım sıkıldı. Televizyon seyrettim ama yine canım sıkıldı. Müzik dinledim ve bilim bakalım ne oldu?? Yine canım sıkıldı. Hava karardığında uykum olmasa da gece lambamı açıp uyumak için yatağa girdim. Evet gece lambası kullanıyorum. Çünkü karanlık fobim var ve küçüklüğümden beri bu fobiyi yenemedim. Tam gözlerimi kapadım hayal kurarak uykuya dalacaktım ki... Gece lambası aniden söndü gözlerimi açmamla karanlıkla buluşmam bir oldu. Sakin olmaya çalışarak odamın ışığını yakmak için düğmeye bastım. Işık yanmayınca elektriklerin kesildiğini fark ettim. Aslında sigorta da atmış olabilirdi. Ama koşarak dış kapıyı açınca apartmanın da karanlık olduğunu görmem umudumu kırmıştı. Bir türlü sakinleşemeyince kapiya sırtını dayayıp gözlerimi kapattım. Kafamı kollarının arasına alarak ağlamaya başladım. Aklıma karşı komşum soğuk nevale Demir gelince hemen evden çıkıp karşı kapıyı yumruklamaya başladım.