BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ

Bölüm 18: Geri Dönüş

Şu an sarjım %2 yarın okula gideceğim ve ben bu dönem ilk defa bu kadar geç yatacağım. Okulum uzak olduğu için erken yatıp kalkmaya alıştırmıştım kendimi ama yazmaya başlayınca duramadım ve yazabildiğimin en iyisini yazmaya çalıştım. Umarım olmuştur. Yazılı hafta başlayacak çalışmam gerekiyor ve daha bir çok şey bir hatam olduysa mazur görün lütfen :* ve iyi okumalar ♡

Şarkı: Sen Ağlama

***********************************

1 Ay Sonra...

15 dakikadır 1 ay önce ağlayarak çıktığım apartmanın önünde dikiliyordum. Evet sadece 1 ay dayanabilmiştim burdan, onlardan uzakta kalmaya. Aslında o kadar da uzakta değildim. Şehir bile değiştirmemiştim. O gün dışarda yalnız kaldığımda geri dönme fikrini düşünmedim değildi. Rehberimde hiç aklıma gelmeyen ama bana yardım edebilecek birini bulduğumda birazda olsa rahatlamıştım. Zeynep...

Zeynep'i arayıp olayı kısaca anlattığımda beni bulunduğum yerden gelip almıştı. 1 Ay boyunca, yalnız yaşadığı ama tek kişi için oldukça büyük evinde ona ev arkadaşlığı yapmıştım. Ilk günden daha rahatsızlık verdim konuşmasına başlamamı yasaklamıştı bana. Bazı geceler ağlayarak girdiğim krizlerde hep yanımda olup beni sakinleştirmeyi başarmıştı. Irem'e her gün iyi olduğumu söylediğim mesajlarımı başka bir hattan atıp telefonumdan uzak kalmama da yardım etmişti. Bu 1 ay benden uzaklaştırdıklarının yanında yepyeni bir dost kazandırmıştı bana. Sanırım... Tek güzel yönü bu olmuştu gidişimin.

İrem'le olan kısa mesajlaşmalarımızda Demir'in uzun süredir evden çıkmadığını öğrenmiştim. Ondan ayrı kaldığım her saniye daha fazla düşünmüştüm ve gerçekten fazla abarttığıma, fazla özlediğime karar vermiştim. Elimde bavulum yavaş yavaş çıkmaya başladım merdivenleri. Önce Demir'in kapısını çalacaktım ve ona sımsıkı sarılacaktım. Kokusuna oksijenden daha çok ihtiyacım vardı...

Bizim kata çıkan merdivenlerin başına gelince gördüğüm şeyle yavaşladım. Elif ve Demir sarılıyorlardı. Elif gözlerini kapatmıştı hatta... Açtığında beni gördü ama hiçbir tepki göstermedi. Yavaş yavaş çekildi Demir'in kolları arasından. Bir şey söylemeden asansöre bindi ve gitti.

Merdivenlerden çıkmaya başlayınca adım seslerini duyup bana doğru döndü eski sevgilim. Beni görünce şaşkınlıktan gözleri irileşti, ağzı aralandı ama bir şey söyleyemedi. Kendine gelmeye başladığında adımı mırıldandı.

Dudaklarımı sımsıkı kapatmıştım. Şu an ne hissettiğimi bile bilmezken ağzımdan çıkacak kelimeleri kontrol edemezdim. Aramızdaki bana yıllar kadar uzun gelen sessizliği telefon melodim bozdu. Gözlerimi Demir'den zar zor ayırıp telefon ekranına baktım. Arayan Ali'ydi.

Ali, bu 1 ay boyunca kazandığım ikinci dostumdu. Onu Zeynep'in yanında görüyordum ama tanıma fırsatını Zeynepler'de kaldığımda yakalayabilmiştim ve en az Zeynep kadar onun da yardımı dokunmuştu bana. Ve simdi aklımdan geçen küçük ve saçma bir plana dahil olmak zorundaydı.
"Alo! Canım."
"Canım mı? Sen kimsin? Aslı'ya ne yaptın?"
"Evet canım geldim kapının önündeyim."
"Hangi kapı? Senin yanında biri mi var?"
"Ben de seni seviyorum."
"Ah! Keşke bunu ses kaydına alsaydım. Neyse bir dahaki sefere artık."
"Görüşürüz canım."
"Görüşeceğiz de sen bu kadar yalandan çarpılmazsan."

Ali ne yapmaya çalıştığımı anlayıp dalgasını da geçtikten sonra gülerek kapattı telefonu. Yüzümdeki sahte gülümsemeyle son kez Demir'e bakıp anahtarla kapıyı açtım. Arkamda sinirden kızaran birini bırakarak içeri girererken ben de ondan farklı değildim.

"Kerem! 1 saat oldu iyiki bir iki parça bir şey al dedim."

İrem'in mutfaktan gelen sesiyle gülümsedim. Ben yokken iyice işi pişirmiş olmalılardı. Ses vermeden yavas yavas mutfaga dogru ilerledim.