VAMPİRİMSİ #Wattys2015

Herşey Bitmeli

Utku yavaş ve bir o kadar da sert adımlarla bana doğru geliyordu. Korkuyordum.

Kızım korkma. Bu çocuk senin sevgilin değil mi ? Zarar vermez sana. Çünkü seni seviyor. Sok bunu kafana.

İç ses. Teselli verme sen bana. Neyse ya oturduğum yerden hışımla kalktım. Utku yaklaştıkça nefesim kesiliyordu. " Adam nerde Defne ?" dedi dişlerini sıkarak. Aşkım, bitanem, herşeyim, sevgilim, bebeğim vs vs şeyler diyen Utku şimdi adımla seslendi.

ADIMLA SESLENDİ NASIL AĞRIMA GİTTİ
NASIL KIRGINIM.

ARTIK AŞKIM DEMİYORDU SEVMİYORDU ANLADIM.

Şarkı aklıma geldi, mırıldanıyım dedim. Gözlerim Utku'nun gözlerindeyken dudaklarımdan o şarkının sözleri dökülüyordu. Herşey ortamı yumuşatmak için. Şımarık bir kız olduğumu bildiği için fazla tepki vermedi ama " Cevap versene adam nerde ?" dedi.

" Kaçtı " dedim tekrar dalga geçer gibi. " Defne nasıl kaçar dikkat et demedim mi sana haa ? "
" Utku adamın karısını bulamadın değil mi ? Bulamazsın tabi burada değilmiş. Adamın karısı ameliyat olacakmış. Yazık değil mi he, o aileyi bitirmene göz yumamazdım. "
" Sen yaptın değil mi ? "
" Ben yaptım Utku. Neden yaptın diye sor ? "
" Neden yaptın Defne ? "
" Ya aşkım sen böyle aniden soruncada sölicek bir şey bulamadım. " dedim ufak bir sırıtmayla.
Amaç : ortamı yumuşatmak. Ama olmadı galiba.
" Kızım şunun bunun kanını emerken, insanlara zarar veriyorsun. Şimdi neden yapmıyorsun ? Neden zarar vermiyorsun ?

Ciddiyetle cevap vermem gerekiyordu. Çünkü güzel bir soru sormuştu.

" Hah güzel soru Utku " dedim parmaklarımı şıklatarak. " Çünkü kan benim ihtiyacım olan bir şey. Doğru kan emerkende zarar veriyorum insanlara ama biliyorsun ki buna ihtiyacım var. Ama mutluluk, doğamda bulunmayan o şeye ihtiyacım yok Utku anlıyor musun ? Mutluluk kaynağım yok çünkü. Mutlu olamam. Yani benim mutlu olmaya ihtiyacım yoksa o insanların var. Çünkü onlar birbirine sadık bir aile. Aynı zamanda mutlulur nokta. Daha bir şey sormazsan ve beni rahat bırakırsan mutlu olurum. " deyip kapıya doğru ilerledim.

Utku kolumdan tuttu. Sıkıyordu. Ama bir şey demiyordu. Canım yanmıştı.

" Bu arada senden soğudum Utku. Sevmiyorum artık seni " dedim gözlerimi fal taşı gibi açarak. " Bitmeli bu ilişki burada. Hatta bitmeli değil bitti. Tamam mı ? Şimdi kolumu bırak canım acıyor. Bir daha da karşıma çıkma affetmem seni. Hadi görüşürüz ". dedim.

Utku' da hafifçe o pençelerini yavaşça çekti kolumdan. Böyle olmasını bende istemezdim. Hatta hep kandırdım kendimi ondan soğumuyorum diye. Ama olmadı işte soğumuşum.

Evden çıktım. Bizim eve gidecektim sonra vazgeçtim. Saat 16.24 dü. Bir parka gitmeyi düşündüm. En azından oturup kimin evine gidicem diye düşünebilirdim. Hemen parka geçtim ve sakin taraflarda olan bir banka oturdum. Birden telefonum çaldı.