Κρανιοθραύστες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο μεσημεριανός ήλιος άπλωνε τις αχτίδες του και μαστίγωνε την πλαγιά αλύπητα. Η Μπέλα έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Παρά το γεγονός πως δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλή, έτρεχε πολύ γρήγορα. Τα λευκά παπούτσια της πατούσαν πάνω στο καταπράσινο γρασίδι που απλωνόταν στην πλαγιά, καλύπτοντας το σκληρό χώμα.

Λαχανιασμένη, σταμάτησε μόλις έφτασε σ' έναν πελώριο, τραχύ βράχο που βρισκόταν στο δρόμο της. Από την κορυφή του κρέμονταν δύο σκοινιά. Έπιασε με τα δόντια της ασημί σκυτάλη που κρατούσε για να έχει και τα δυο της χέρια ελεύθερα. Έδεσε το ένα σκοινί στο μποντριέ που φορούσε και το τράβηξε απότομα για να σιγουρευτεί πως θα άντεχε το βάρος της. Έπειτα έπιασε το άλλο σκοινί κι άρχισε να σκαρφαλώνει. Τα χέρια της έκαιγαν καθώς κρατούσε γερά το σκοινί, αλλά αυτό δεν τη σταμάτησε.

Δεν άργησε να φτάσει στην κορυφή του βράχου. Ανέβηκε πάνω κι έλυσε το σκοινί από το μποντριέ της. Έτρεξε κατευθείαν στην άλλη άκρη του βράχου. Κι από εκείνη κρέμονταν άλλα δύο σκοινιά. Έδεσε πάλι το ένα στο μποντριέ και κρατήθηκε γερά απ' το άλλο. Ύστερα πήδηξε από το βράχο και πάτησε στην κάθετη επιφάνειά του, μερικά μέτρα πιο κάτω. Μ' ένα ακόμα άλμα βρέθηκε στο έδαφος. Έλυσε βιαστικά το σκοινί ασφαλείας, πήρε ξανά στο χέρι της τη σκυτάλη κι άρχισε ξανά να τρέχει.

Ο δρόμος ήταν τώρα κατηφορικός, μα η διαδρομή δεν έπαυε να είναι δύσκολη. Υπήρχαν δύο πεσμένοι κορμοί, ο ένας από τους οποίους, καθώς έπεφτε είχε κολλήσει σ' ένα άλλο δέντρο και δημιουργούσε ένα τρίγωνο από κάτω. Η Μπέλα έσκυψε και πέρασε από κάτω, ενώ έπειτα πέρασε τον δεύτερο κορμό από πάνω.

Ακολουθούσαν μερικοί μεγάλοι βράχοι, που ήταν όλοι πολύ κοντά μεταξύ τους, κι η Μπέλα δεν μπορούσε να περάσει ανάμεσά τους. Το βλέμμα όμως στα καστανά της μάτια ήταν γεμάτο αποφασιστικότητα. Χωρίς να χάσει χρόνο, ανέβηκε στον πρώτο κι άρχισε να πηδάει από τον ένα βράχο στον άλλον. Πηδώντας από τον τέταρτο βράχο στον πέμπτο, τον τελευταίο, η Μπέλα γλίστρησε. Ευτυχώς όμως, κατάφερε να κρατήσει την ισορροπία της. Πήδηξε κάτω και συνέχισε να τρέχει.

Iδρώτας κυλούσε στους κροτάφους της. Έσφιξε τα δόντια κι έβαλε τα δυνατά της να τρέξει με την ίδια ταχύτητα, παρά την κούραση. Δεν έμενε πολύς δρόμος μέχρι τον τερματισμό. Η Νάνσυ, ο Μάιλο και ο Ματ περίμεναν λίγο πιο μπροστά.

«Έλα, Μπέλα...» μουρμούρησε ο Μάιλο κοιτάζοντας ένα χρονόμετρο που κρατούσε στο χέρι του. Η Νάνσυ κοίταζε με αγωνία πάνω από τον ώμο του.