NALİN ERDEM
"Sen avuçlarımda yıpranmış defterime karalamaya cüret edemediğim sözüm, karanlık odalarda yalnızlığım duyar da üzülür diye mırıldanmaya korktuğum ezgimdin Ozan. Hiç haberin olmadı. Oysa ben henüz besteleyemediğim şarkımın en isyankâr not...
Uzunnnn bir bölümle geldim. 11 Part 1'e sarkmasın diye çoğu şeyi buraya taşıdım. Dinlene dinlene okuyun ❤️
Keyifli okumalar 💃
🎻🎻🎻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'İlk ayrılık, ilk yara. Hatırlarsın sandım o yara kanadıkça. İlk gidiş, ilk unutuş. Haturlatmak gerekmiş aşkı sana da.'
1984
Hozan'sız bu okul da sıkıcıymış. Eski okulum gibiymiş. Okulu Hozan'la sevmişim ben.
Dersler bitsin diye sürekli saate bakmaktan canım çıkmıştı bu yüzden. Çantam sırtımda hazır bekledim son dakikalara girince. Çıkış zili çaldığı gibi yerimden fırlamış, Atatürk büstünün önüne koşmuştum hemen. Geleni geçeni görmek için demirlere tırmanıp etrafı izledim. Rojxani'den diye bildiğim kimse okula gelmemişti. Erkeklerin Hozan gibi babalarının peşine takılıp Barış'ın Meclisine gittiğine emindim. Ama niyeyse kızlar da gelmemişti. Koca aşiretten tek ben gelmiştim sanki.
Keşke ben de gelmeseymişim diye düşündüm demirlerden yere atlarken. Ama okula gelmeseydim bile Serap Hoca'yla olan ek dersime gitmek zorundaydım. Hozan'a yetişmek için tek çarem ek derslere katılmamdı çünkü. Bu yüzden evine gitmek için Orhan'ı bekledim bir süre.
Orhan bugün de gelmemiş. Tek kaldım. Öğlenci öğrenciler sınıflarına girince mecbur çıktım okuldan. Ek dersim için Orhan'lara gitmem gerekti artık.
Hozan'sız gitmek istemedim. Ama bugün kemanımı alacaktım.
Kemanımı alınca abime gösterecektim nasıl çaldığımı. Abim ehliyetini alınca ilk bana göstermişti çünkü. Isırtmıştı kartını uğur getirsin diye. Ben de kemanımı göstermek istiyordum ona. Hatta kemanımın tellerini ilk ona çaldıracaktım. Abim de bana uğur getirecekti.
Hozan'la gide gele ezberlediğim yolda tek başıma yürüdüm. Orhan'ların evine vardım. Çekinerek kapıyı çaldım. Kapıyı Orhan açmıştı. "Tek mi geldin?" diye sordu ardımda Hozan'ı aranırken.
Anlatmıştı Hozan. Bizim Rojxani ve bir de düşman aşiretimiz vardı. Sonra başka bir aşiret de. Adını bilmiyordum ama Barış onlarda olacak demişti. "Başka aşiretin çocuğu galiba. Hiç görmedim."
İçeri girip çantamı kapının köşesine yasladım. "Kemanım geldi mi?"
"Geldi," cevabını veren Orhan değildi. Babası Oktar amcaydı. "Gelip görmek istemez misin?"
Ne zaman Hozan'la derse gelsem bu adam dükkanında oluyordu. Peki ama neden benim ek dersim olduğu gün hep evde oluyordu?
Elini duvara koyup gülümsedi. "Hadi gel. Biz kemanının omzuna oturup oturmadığına bakalım. Orhan da odasına geçip ödevlerini yapsın."
