Chapter -12(unicode)

16 0 0
                                    

"ဘာရယ်....အာ့!"

"တိတ််တိတ်နေစမ်း ခင်ဗျား!!"

"မင်းခံရမဲ့အချိန်မှ အဲ့စကားပြောလေ"

"အဟက် ခင်ဗျားက သေနတ်ကိုပဲကြောက်တာပဲ"

"သေနတ်မကြောက်ရအောင် ငါ့အသက်က စပယာ
ပါတာမှမဟုတ်တာ"

"ခင်ဗျားရဲ့ fear list ထဲကျုပ်ကိုပါ
ထည့်ထားလိုက်"

စကားဆုံးသည်နှင့် မှိုင်း၏ကိုယ်ပေါ်မှ
အဝတ်တွေအား နူးညံံ့မှုသည်မှာ ရှာမရသလို
အကြမ်းပတမ်းဆန်ကာ ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်လေတော့
မှိုင်း၏ကိုယ်တွင် အတွင်းဝတ် တစ်ခုမှလွဲ
မကျန်တော့ပေ။

မှိုင်းကျန်ရှိသော အတွင်းဝတ်လေးအား
အသက်နဲ့ရင်းလို့ကာကွယ်လိုက်သော်လည်း
လျင်သောလက်ကြောင့် ထိန်းမရပါဘဲ
ပါသွားခဲ့လေပြီ။

မှိုင်းကိုယ်တွင် မည်သည့် အဝတ်မျှကပ်မနေတော့။

Ruth က မှိုင်း၏ကိုယ်လုံးအား
အထက်အောက်စုံချည်ဆန်ချည် မျက်လုံးတွေအား
မှေးစင်းလျှက်ကြည့်လာပြီး
သိပ်မကြာခင်အချိန်လေးမှာပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ
အဝတ်တွေအားဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။

မဲနက်နေသော အိပ်ယာထက် ကိုယ်လုံးတီး
ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရှိနေကာ တစ်ယောက်မှာတော့
ကြောက်ရွံ့လို့တုန်ရီနေပေမယ့်
တစ်ယောက်သောသူကတော့ ဆာလောင်နေဟန်။

Ruth၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှာ ပခုံးကျယ်ကျယ်
နှင့်
လက်တံရှည်ရှည်တို့က အရမ်းကြီးမနေပဲ ကြွက်သားအပြည့်။
ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ပေမို့ ချပ်ကပ်နေတဲ့
ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ် ၊ မကျဥ်းမကျယ်ခါးနဲ့
ဝမ်းဗိုက်ထက်မှ အဖုအထစ်တွေက
​ယောက်ျားပီသမှု။

ဖြူဖွေးတဲ့အသားရည်မို့ ဝမ်းဗိုက်မှ ဓားရာတစ်ခုကလည်း
ဓားဆိပ်ကြောင့် အနည်းငယ်ရောင်နေသည်မှာ
ထင်ထင်ရှားရှား။ ထိုဓားရာအပြင် ရှရာပေါက်ရာတွေလည်း
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးအပြည့်။

"မင်း...ဒီဒဏ်ရာတွေနဲ့..."

"ခင်ဗျားကို လုပ်မဲ့ဟာတော့ ဒဏ်ရာမရှိပါဘူး"

"မင်း...အင့်"

မှိုင်း၏နှုတ်ခမ်းပါးတွေအား
ငုံထွေးလာပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်ကာ
လုပ်ဆောင်နည်းမှန်မှန်ကန်ကန်နှင့်
ခံတွင်းအတွင်းသို့ တိုးဝင်လာတဲ့လျှာမှာလည်း
သူ့အလုပ်နှင့်သူ ဆောင်ရွက်လာသလိုပင်။

မြတ္ထိWhere stories live. Discover now