Chapter-12(zawgyi)

1 0 0
                                    

"ဘာရယ္....အာ့!"

"တိတ္္တိတ္ေနစမ္း ခင္ဗ်ား!!"

"မင္းခံရမဲ့အခ်ိန္မွ အဲ့စကားေျပာေလ"

"အဟက္ ခင္ဗ်ားက ေသနတ္ကိုပဲေၾကာက္တာပဲ"

"ေသနတ္မေၾကာက္ရေအာင္ ငါ့အသက္က စပယာ
ပါတာမွမဟုတ္တာ"

"ခင္ဗ်ားရဲ႕ fear list ထဲက်ဳပ္ကိုပါ
ထည့္ထားလိုက္"

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ မွိုင္း၏ကိုယ္ေပၚမွ
အဝတ္ေတြအား ႏူးညံံ့မႈသည္မွာ ရွာမရသလို
အၾကမ္းပတမ္းဆန္ကာ ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္ေလေတာ့
မွိုင္း၏ကိုယ္တြင္ အတြင္းဝတ္ တစ္ခုမွလြဲ
မက်န္ေတာ့ေပ။

မွိုင္းက်န္ရွိေသာ အတြင္းဝတ္ေလးအား
အသက္နဲ႕ရင္းလို႔ကာကြယ္လိုက္ေသာ္လည္း
လ်င္ေသာလက္ေၾကာင့္ ထိန္းမရပါဘဲ
ပါသြားခဲ့ေလၿပီ။

မွိုင္းကိုယ္တြင္ မည္သည့္ အဝတ္မွ်ကပ္မေနေတာ့။

Ruth က မွိုင္း၏ကိုယ္လုံးအား
အထက္ေအာက္စုံခ်ည္ဆန္ခ်ည္ မ်က္လုံးေတြအား
ေမွးစင္းလွ်က္ၾကည့္လာၿပီး
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ
အဝတ္ေတြအားဆြဲခြၽတ္လိုက္ေလသည္။

မဲနက္ေနေသာ အိပ္ယာထက္ ကိုယ္လုံးတီး
ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ရွိေနကာ တစ္ေယာက္မွာေတာ့
ေၾကာက္႐ြံ႕လို႔တုန္ရီေနေပမယ့္
တစ္ေယာက္ေသာသူကေတာ့ ဆာေလာင္ေနဟန္။

Ruth၏ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ပခုံးက်ယ္က်ယ္
ႏွင့္
လက္တံရွည္ရွည္တို႔က အရမ္းႀကီးမေနပဲ ႂကြက္သားအျပည့္။
ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ေပမို႔ ခ်ပ္ကပ္ေနတဲ့
ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ ၊ မက်ဥ္းမက်ယ္ခါးနဲ႕
ဝမ္းဗိုက္ထက္မွ အဖုအထစ္ေတြက
​ေယာက္်ားပီသမႈ။

ျဖဴေဖြးတဲ့အသားရည္မို႔ ဝမ္းဗိုက္မွ ဓားရာတစ္ခုကလည္း
ဓားဆိပ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေရာင္ေနသည္မွာ
ထင္ထင္ရွားရွား။ ထိုဓားရာအျပင္ ရွရာေပါက္ရာေတြလည္း
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအျပည့္။

"မင္း...ဒီဒဏ္ရာေတြနဲ႕..."

"ခင္ဗ်ားကို လုပ္မဲ့ဟာေတာ့ ဒဏ္ရာမရွိပါဘူး"

"မင္း...အင့္"

မွိုင္း၏ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြအား
ငုံေထြးလာၿပီး ဆြဲစုပ္လိုက္ကာ
လုပ္ေဆာင္နည္းမွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္
ခံတြင္းအတြင္းသို႔ တိုးဝင္လာတဲ့လွ်ာမွာလည္း
သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူ ေဆာင္႐ြက္လာသလိုပင္။

မြတ္ထိWhere stories live. Discover now