ေဆြးေျမ့စြာ ငိုေႂကြးေနေသာ အုံ႕မွိုင္းေနတဲ့
တိမ္ယံမ်က္ႏွာျပင္မွ မိုးေရစက္ေတြဟာ
Joralin ၏ အထီးက်န္ဆန္လွေသာ ခံစားခ်က္ေတြအား
ဓာတ္စာျဖည့္ေပးေနသလိုပင္။
ေမွာင္မဲေနေသာအခန္းက်ဥ္းမွာ ျပဴတင္းတစ္ခုသာ
ဖြင့္ထားသည္မို႔ အလင္းေရာင္မွိန္ဖ်ဖ်ေလးရွိေနသည္။
ထိုျပဴတင္းေပါက္၏အနားတြင္ ပလက္ကုလားထိုင္
တစ္ခုရွိေနကာ ေအာက္ၾကမ္းျပင္တြင္ေတာ့
ထိန္းမနိုင္သိမ္းမရငိုေႂကြးေနတဲ့
မိုးေရစက္ေတြ ျပန့္က်ဲက်ဲ။
အလင္းေရာင္မွိန္ဖ်ဖ်ၾကား ေသခ်ာၾကည့္မည္ဆိုပါက
ပလက္ကုလားထိုင္ဟာ အိကနဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
လႈပ္ေနေလသည္။ ထိုလႈပ္ရွားမႈဟာ
Joralin ဖန္တီးထားျခင္း။
ပုံမွန္ထက္ကိုေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့
ဝိုင္နီနီေတြက ခါးသက္ေလာက္မည္ ထင္ရေပမယ့္
Joralin ၏အထီးက်န္မႈေတြယွဥ္လိုက္တဲ့အခါ
မေျပာပေလာက္ေပ။
အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ၅၆ႏွစ္ဟုသာဆိုေပမယ့္
တင္းရင္းေနေသးေသာ ပါးရည္ေတြက
ျပင္ဆင္ခ်ယ္သမႈေတြေၾကာင့္လား။
စိတ္ေဆာင္ေနသည္လားေတာ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကပဲ
သိေပလိမ့္မည္။
ရင့္က်က္သင့္ၿပီျဖစ္ေသာဤအ႐ြယ္မွာေတာင္
သူ၏ႏွလုံးသားဟာ အထိမခံေသးပါ။
ေမြးဖြားလာၿပီဆိုကတည္း ယခုရွင္သန္ေနသည့္
အသက္အ႐ြယ္အထိ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါမွ်သာ
လႈပ္ခုန္ဖူးေသာ ႏွလုံးအိမ္က
ပထမအႀကိမ္နာက်င္ဖူးတာေတာင္ နာက်ည္းျခင္း
အလ်င္းမရွိပါဘဲ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ
ပိုသစ္လြင္ေနတဲ့နာက်င္မႈဟာ
မိမိထက္ ၃၃ႏွစ္ငယ္ေသာ Ruthေၾကာင့္သာ။
"Ruth ခႏၶာနဲ႕ ႏွီးႏွောရမဲ့သူက ငါမွမဟုတ္တာပဲေလ"
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါေျဖသိမ့္ေနပါေသာ္လည္း
ပါးထက္စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္ပူေတြဟာ
ႏွလုံးအိမ္မွ ဖ်စ္ညစ္လိုက္တဲ့ ေသြးမ်က္ရည္ေတြ။
ကေလးတစ္ေယာက္။ အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႕အမွ်
ပိုမို ရဲေတာက္လာတဲ့ မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြက
သူမုန္းေသာမိန္းမ၏သားျဖစ္ေနတာေတာင္
တစ္စစနဲ႕ ႏြယ္ပင္ရစ္ပတ္ေနသလို သူ၏ႏွလုံးသား
တစ္ေနရာအား ခ်ည္ႏွောင္လာေလသည္။
YOU ARE READING
မြတ္ထိ
Actionမော်ကွန်းမြတ္ထိ x စောမှိုင်းဟွမ် 📌စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းဖြစ်တာမို့ ပြင်ပလောကနှင့် သက်ဆိုင်ခြင်းမရှိပါ။
