DÜŞMAN KIZI

♣️18. Bölüm ♣️

Merhaba arkadaşlar düşman kızının yeni bölümüyle karşınızdayım. Sizden bir ricam olacak bol bol yorum yapın. Sonuçta burda bir emek harcıyoruz. Satterlerce yazı yazıyoruz. Üç yorumu fazla görmeyin bana.

İyi okumalar canlarım 😘 💗

YAZIM YANLIŞIM İÇİN ÖZÜR DİLERİM 😔

^^^^^^^^^^^^^^^^
Vicdan kelimesi onun için duvardan yazan bir yazıdan mahsustur
^^^^^^^^^^^^^^^^

Biliyordum abimin suçsuz olduğunu biliyordum. Belki o halde suçlu kim? Benim hayatım hiç kolay olmadı. Bu noktaya kadar gelmem bana hem dost kazandırdı hemde düşman olundu. Babamda şiddet görmüş olabilirim fakat annemin bana verdiği sevgi babamın bana yaşadıklarını unutuldu. Yada ben öyle sanıyorum. Yıllar sonra hiç bir şey olmamış gibi gelip bende af dilese ona sadece nefretle bakarım. Beni sevgisiz bıraktı her bir gün için nefret edecem. Anneme yaşattığı hayal kırıklığı için tiksinecem. Bana vurduğu her bir dakika için kızacam. Annemi başka bir kadınla aldattığı için yüzüne tüküreceğim. Yapacam bunları. O zamanlar küçüktüm daha hayatı yeni keşfediyorken nasıl onu karşıma alırdım. Ama artık o her dediğini kabullenen kız yok. Yeni bir adal var. Bir zamanlar beni küçümsen kişiler beni tek bir sözümle dizgine getirecem. Yok öyle kolay kaçmak. Ne sanıyorlar bir tapluyu bir ruhu öldürdükten sonra herşeyin eski haline gelmesini mi? Beklesinler ve görsünler.

Elif yanı başımda hıçkıra hıçkıra ağlarken. İçim sızladı. Sadece abimi sevmiş. Sevmek bu kadar acı olmaması gerek.

Ne kadar ona sarılmak istesemde bir yanım ona karşı engel oluyor bana. En baştan polise gidip durumu anlatsaydı hiç birimiz şu lanet olan hayatı yaşamaşdık. Tabikide abimin böyle bir şey yapacağına asla ihtimal vermedim lakin olayların böyle olduğunu da bilmiyordum. Baba denen adam bunu nasıl kızına yapar diyecemde benim babamda bana kıydı. Malesef baba ismiyle baba olunmuyor. Hala aklım kavrayamıyor bu durumu. Cenan abi, herkesin sevdiği adam nasıl bu denli şerefsiz olabiliyor. Kim bilir sakladığı neyleri vardır. Şuan karşımda olmasını o kadar isterdim ki babama söylemek isteyipte sesizce yutuğum nefreti ona kusardım. Söylenek çok şey var, sadece doğru anın gelmesini kulluyorum. Pusuda olacam doğru an geldiği gibi korkusuzca anlatacam bir bir tüm gerçekliğiyle. Bir kişiye iftira atmak bu kadar kolay değil. O gün Karhan denen bir aile kalmayacak. Geriye kötü yaşanmışlıklar kalacak. Acı bir pişmanlık kalbe sıkışıcak. Kimse yaptıklerının yaşamadan ölmeyecek.

İçinde kaldığım odanın kapısının açılmasıyla yanı başımda oturan Elif'in kalması bil oldu. Ben kimin geldiği merak ederken Elif'in az önce ağlamaktan nefesiz kalan bedeni içeriye giren kişiyle nefesi mümkün olacak şekilde daha da düzensizleşti.

"Abi," Lanet olsun hiç görmek istemediğim kişi şuan Bulda. Ne için geldi ki. Tabi ya eserini yakında izlemek içindir. Beni düşünecek durumu yok ya.

Birden kulağıma gelen kükreyen sesle nefesimi tutum. " Sen bu kızın yanında ne halatlar iyiyorsun!" Kapının gürültülü bir biçimde kapanmasıyla sesiz bir nefes çektim içime.

Elif korkuyla nefesini tutarken yiğit ondan gelecek cevabı beklemeden öfkeli adımları benim olduğum yerde son buldu. Bu oda da yok olmaya öyle ihtiyacım var ki.

" Bunun yanına yaklaşma demedim mi ben? Neden ikiletiyorsun sözümü!" Diye bağırdı.

" Abi ben onu mer_" Elif'in sözünü kükreyen sesle böldü." Kes sesini!" Diyerek bir süre sustu ardında tekrar hiç nazik olmayan ses tonuyla devam etti.

" Acıma ona. Abisi denen piç sana acımadı, başına gelen her şeyi hakketi. Bak ona!" Nefretle kavrulan gözlerini bana dikdini bu mesafede kolaylıkla algılayabiliyorum.