DÜŞMAN KIZI

♠️9. Bölüm ♠️

Evet yeni bölümle yine karşınızdayım ama bu bölümü beğenmiyebilirsiniz çünkü baya karışık oldu . Ama yine hem iyi hemde kötü yoruma açığım.

İyi okumalar 😊

Bir köprünün ortasındayım, bir yanımda vicdanım durulken, öteki tarafta bedenime yerleşen korku vardı. Kaçarsam bu sefer geceleri onun siması rüyama girecek.

Kaçmak için bedenim çırpılırken, kalbim sanki bu anı bekliyormuş gibi sakin vuruşlar yapıyor. Yerde yatan çocuk bir kere daha acıyla inlediğinde bu sefer bir adım gerilemek yerine hızla yanına gidip dizlerim üzerine oturdum.

Gözlerimi durmadan kanayan kolunda gezdirdim. O kadar kan kaybetmiş ki yüzü bemyaz bir Ölüde farksız sayılır. gözlerinin altı öyle bir moralmış ki karşımda sanki bir insan değilde bir vampir varmış gibi hissetmeme neden oldu.

Başımı eğip Göğüş kafesindeki kalbi dinlemeye koyuldum. Tam tahmin ettiğim gibi kalbi atıyor.

Nabzını ölçmek için koluna dokunacaktım fakat o kesik olan her yerde kan çıkıyordu bu yüzden iki parmağımı uzatıp boynuna atardamarın üzerine yerleştirdim. Nabzı zayıf olduğundan dolayı atığını anlamak bir zamanımı aldı fakat parmak uçlarıma ulaşan sesle yüzümde kocaman bir gülümseme oluştu. Çok şükür ölmemiş. Şimdilik!

" Beni duyurmusun ?" Bir kaç dakika geçmeden yavaşça açılan gözlerinde kim olduğumu anlamaya çalıştı. Az önce ölecek bakışlarıyla bir süre yüzüme baktı ardından gülümsedi.

" Cennete mi düştüm?" Yüzümü buruşturdum ölürken bire dalga geçiyor.

" Cehhenemde olmam gerekmezmiydi ? Bileklerimi kestim ben." Yanında olduğumu unutmuş olmalı ki kendince bir şeyler mırılandı.

Sakin kalmaya çalışarak derin bir iç çektim. Ardında yine ona döndüm. Söylediği şeyleri takmayıp odanın içinde işime yaracak bir kumaş parçası aradım gözlerimle.

" Offfffffffff!" Umutsuzca bakışlarımı ona çevirdim. Rengi git gide soluk bir hal almaya başlamıştı. Bu beni korkutarak bir dikişte ayağa fırlayıp yatağın üstünde olan gömleği alıp yırtım.

" Hey! o benim en sevdiğim gömleğim!" Diyen çocuğa uzaylı görmüş gibi baktım. Oğlum ölüyorsun bide gömleğimi düşünüyorsun?eğer yardıma ihtiyacı olmasaydı hiç düşünmeden koşar adım bu odada çıkardım.

Söylediklerini duymazdan gelip yırtığım gömleğin kolunu ellimde tutarak dizlerimi üzerine eğildim. Sağ kolunu tutarken o sadece bakıyordu. Kumaş parçasını koluna doladıktan sonra sıkı bir düğüm atmamla yüksek sesle inledi. Canını acımasını görmezden gelerek diğer kolunda aynı işlemi yaptım bir kere daha inledi.

" Çekil, yardım mi ediyorsun yoksa öldürmeye mi çalışıyorsun belli değil."

Birazdana nazaran sesi yüksek çıktığında bilinçinin yerinde olması beni bir nebze olsa da rahatlattı.

" Ben sana yardım ediyorum kendini öldürmeye çalışan sensin !" Diyerek ölmek üzere olan biriye kafa tuttuğumu yeni anladım.

" Ha, evet! doğru! " Diyerek beni onayladı.

Allah diyor onu burda bırak gitt, ama yapmıyorum. Allah vicdanımın belasını versin.

Aradan kısa bir süre geçince gözleri kapandı ve başı birden cansızca sağa düştü. Yüzüme yerleşen korkuyla zor bela yutkundum.

Hafiften karnına vurdum," iy_iymisin " sesim korkudan titredi. Ses yapmayınca daha da tedirgin oldum.

Diğer seferden daha sert bir hareketle karnına vurdum," Ses yapsana !" Git gide titreyen sesimle endişemde artı.