selfharm

#18 dreigbrief

Tik. Tik. Tik. Ik doe langzaam me ogen open en knipper tegen het felle zonlicht. Tik. Tik. Tik. Ik rek me geeuwend uit. Tik.tik.tik.  Lekkere manier om wakker te worden denk ik bij mezelf. Vooral op maandag ochtend. Tik. Tik. Bam. Bam? Wat is het nou weer. Ik hoorde het getik bij het raam vandaan komen, dus ik stap uit bed en strompel naar het raam. Ik trek de gordijnen en het raam open. Daar staat Jayden. "O, hoi Jayden" ... Jayden!? Ik wrijf in mijn ogen en kijk nog eens goed. Ja hoor daar staat Jayden. Met een paar kiezelsteentjes in zijn hand. "Jayden what the fack doe jij hier!?" Hij grijnst: "hé schoonheid. Ik geef je een lift naar school." ik kijk op de klok. "het is zeven uur. ik heb het eerste uur vrij. ik hoef pas om negen uur te beginnen. hij grijnst een scheve glimlach. "ik zei toch niet dat we nu meteen gaan."

ik staar glazig voor me uit. de les Biologie gaat in een waas voorbij. ondertussen denk ik aan vanochtend. omdat me vader toch het niet hoefde te werken  -en me ma al weg was-  ben ik heel sneaky naar beneden gelopen  -pfff ben nog steeds blij dat niemand me hoorde-  deed zachtjes de deur open en liet Jay binnen. daarna slopen we terug naar me kamer en heb ik daar nog een tijdje in zijn armen gelegen  -zo facking romantisch-. o ja. we hebben ook nog gezoend. na een half uurtje hoorde we gestommel uit mijn ouders slaapkamer komen. op dat moment besefte ik dat het maandag ochtend was en me vader van dienst had geruild met een collega. halsoverkop heb ik Jayden in mijn kast opgesloten  -ik weet het.. maar ja, als je gestrest bent dan doe je aan improvisatie- en gewacht tot mijn vader de deur uit ging. ondertussen had ik wel de tijd gehad om me aan te kleden en dat soort dingen te doen, want anders zou ik dat ook vergeten zijn. daarna bracht Jayden me naar school op zijn scooter. toen we het schoolplein opreden staarden iedereen ons na. op dat moment zag ik vanuit mijn ooghoek Dave  -die overigens naast Nikki stond-  naar ons te staan kijken. op dat moment voelde ik me trots. ha, daar had hij mooi niet van terug. want zeg nou zelf, ik had immers het knapste vriendje van de hele wereld.

pok. ik schrik op van iets dat tegen me aan botst. ik kijk op en zie dat er een papieren vliegtuigje op mijn bureau is beland. ik kijk om me heen, maar iedereen zit gewoon aandachtig naar meneer Heringa te luisteren  -wauw, vet interessant-. voor de rest heeft iedereen nog zijn spullen in zijn tas zitten. maar waar kan het dan vandaan komen? het raam naast me staat open. oowh ja, het kan natuurlijk van buiten komen. nu pas zie ik dat er letters op het vliegtuigje staan. ik vouw het open en lees wat erop staat:

Dear sweetheart,

we weten het. van jou en Dave. vieze slet. ga je het ook zo doen bij Jayden. ja we zagen je wel. achter op bij die gast.maar daar gaat het niet om. blijf uit de buurt van Dave. spreek je met hem, raak je hem aan of kijk je des noods naar hem. je bent dood begrepen. waag het dit met iemand te bespreken, of anders..

geschokt kijk ik nogmaals om me heen. beangstig kijk ik mijn klasgenootjes één voor één aan. dit is toch niet normaal. hoe kan dit überhaupt zo precies gegooid zijn dat het om mijn tafel terecht is gekomen. want zeg nou zelf, dit is overduidelijk voor mijn bedoelt. dan ploft er nog een vliegtuigje op mijn tafeltje.. vanuit het raam. trillend maak ik het open.

Dear sweetheart,

ja jij dacht natuurlijk dat dat het was. maar we hebben nog wat te zeggen. waarschijnlijk weet je het niet, maar we houden je in de gaten. en wat wij zien. tjonge jonge, niet normaal meer. het lijkt of je met de dag aan komt. ik zou er iets aan doen meid. nog even zo door gaan en geen enkele jongen ziet jou nog staan. zelfs Jayden niet. want kijk jou nou, ziet er gewoon niet uit.

ik heb moeite om mijn tranen in te houden. Nikki  -die naast me zit- kijk me bezorgt aan. "gaat het wel?" snel maak ik een grote prop van de twee briefjes en gooi die achter de verwarming. "ja..ja h-het gaat w-wel. ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen. "jaja ik geloof der niets va.."  "dames achterin, kan het even stil zijn. ik ben midden in een uitleg." roept meneer Heringa. "sorry meneer" mompelt Nikki met een we-zijn-nog-niet-uitgepraat-blik op mij gericht. ik rol met me ogen en concentreer me weer op de les  -wat nogal lastig is als je dreigbrieven  -ja inderdaad twee nog wel-  hebt gehad midden in een les-. 

het is pauze. de bel is net gegaan. snel pak ik mijn spullen in om snel weg te gaan om Nikki te ontlopen. ik verlaat als eerste het lokaal en zigzag tussen de mensen door naar de aula.vluchtig kijk ik om me heen. nee, niemand te zien. ik wil net naar een tafeltje toe lopen als ik daar Nikki zie met haar armen over elkaar heen en haar voet op de grond tikkend. alsof ze wil zeggen: dametje, hierrrrkomen, wij moeten nodig eens praten. snel wijk ik uit naar links maar daar staat Leoni precies hetzelfde als Nikki. ik draai me om en wil weer terug naar de studiehal gaan, maar ja, daar staat Esly. fuck ze hebben me ingesloten. ik probeer nog weg te rennen, de trap op, naar boven, maar ik ben te langzaam. Leoni grijpt me vast en sleurt me naar een tafel. ze pleurt me op en stoel en gaat naast me zitten. "au, je had het ook eventjes kunnen vragen hoor," zeg ik terwijl ik over mijn arm wrijf. ze zegt niks en ondertussen zijn Esly en Nikki ook bij de tafel aangekomen. ze gaan ook zitten. "zo en nu wil ik antwoorden." zegt Nikki.