selfharm

#12 vergeten vrienden

De hele weg naar huis heb ik tranen in mijn ogen. Niet alleen maar door dat gebeuren van Femke, maar ook omdat ik Jay leuk vind en ik weet dat we nooit iets krijgen. Hij ziet me waarschijnlijk alleen als beste vrienden en niets meer. Ik veeg de tranen uit mijn gezicht en zet mijn fiets in de achtertuin.

Ik trek de achterdeur open. Mijn moeder staat te koken. Ze kijkt op en loopt naar me toe. Ik geef haar een knuffel. "Dag lieverd waar ben je geweest?" ik zucht; "bij Jay, ik heb wat problemen met Femke. Ik vertel het wel bij het avondeten." "ach wat erg. Maar is goed. Papa eet niet mee vandaag hij moet overwerken. Ik knik en wurm me los om naar boven te lopen.

nee he. Boven zie ik dat de computer nog aan staat. Ik druk op een paar toetsen en het beeldscherm floept aan. Ik kreun, want hij staat gelijk op skype. Fijn had ik net nodig, gezeik van Femke.

Femke: het spijt me echt. Sorry dat ik nx gezegt heb

F: waarom reageer je niet je skype staat aan. Waarom skippen?

F: Britt kan ik het op een of ander manier misschien goedmaken.

F: Kom op zeg is het dat je me skipt. Ik heb toch al sorry gezegt.

Neem niet eens de moeite de rest te lezen. Misschien is t voor haar niet erg, maar voor mij wel. Het doet pijn. Pijn dat ze mij is vergeten, pijn dat ze niks heeft gezegt en pijn dat we blijkbaar dus niet zo'n hele goede vriendinnen zijn. "Britt eten!" roept mijn moeder naar beneden. "Ik kom al!" roep ik terug. Met een zucht klap ik mijn laptop dicht.

"Nou dan weet je ook in wat voor positie je staat he" zegt mijn moeder. Ik heb net het hele verhaal aan haar vertelt. Ik denk na over haar woorden. Eigenlijk kloppen die wel. Als ze niks zegt zou ik dan wel een vriendin zijn. Nee natuurlijk ben je dat niet. Fijn me onderbewustzijn komt zich er ook even mee bemoeien. Je merkt zelf toch ook wel dat je het laagste van het laagste bent. Ja eigenlijk wel. Dan had ze maar iets moeten zeggen. Ik schrik op van geluid. De tweeling zit weer is te klieren. Ze krijsen het uit van plezier terwijl mijn moeder probeert hun voedselgevecht te stoppen. Zuchtent sta ik op om haar te helpen met in mijn achterhoofd de gedachte om Femke te negeren.

Shit nee de stalker is terug. Ik zit weer boven op mijn mobiel en zie dat ik weer berichten heb van het onbekende nummer. Et staan dingen in zoals kankerhond, Obesepatient en lelijke hoer. De tranen rollen over me wangen. Zie je wel dat het zo is. Je wilde me niet geloven maar kijk, zelfs andere zeggen het. Je bent dik en lelijk. Ja dat ben ik inderdaad. Blind van tranen vind ik de weg naar het kastje en haal het mesje eruit. Ik stroop mijn mouw op. Shit er kan niks meer bij op mijn arm. Dan maar mijn rechterarm. Geen krasje te zien, maar daar komt gauw verandering in.

27, 28, 29 en 30. Pffff ik kan niet meer. Ik heb dertig push-ups gedaan en ben nu al kapot. Das gewoon niet normaal. En aan mijn conditie kan ook wel gewerkt worden. Gellukig heb ik al een joggingsbroek aan. Ik trek mijn adidas vest aan en ren naar beneden. "Ik ben even joggen mam!" ik wacht het antwoord niet eens af en sla de deur achter me dicht.

wat is dit vermoeiend zeg. ik moet echt is aan mijn conditie werken. hijgent ten ik de hoek om. ik ben zo buiten adem dat ik niet eens zie waar ik loop. bam, ik val op de grond. voor me zie ik iemand omhoog krabbelen. net op het moment dat dat diegene weg wil rennen steek ik mijn voet uit. ze struikelt en valt weer op de grond. snel spring ik overeind. "hoho dat gaat zomaar niet he." diegene heeft een capuchon op dus ik kan niet zien wie het is. kerment van de pijn staat ze op en doet haar chapuchon af. ik schrik. "femke what the fack doe jij hier!!