selfharm

#24 roes

En zo gingen de weken voorbij. Ik ging naar school, naar huis, eten, kotsen, snijden en naar bed. Ik had ondertussen het halve boekje volgeschreven met caloriën van etenswaren een nog is een een hoop met alles dat met pro-ana te maken heeft. Ik leerde bijvoorbeeld over ana, mia en bea en deed zelfs een rood bandje om mijn rechterpols.

Met vriendschappen ging het ook steeds slechter. Nikki was te boos om tegen me te praten (ik ook op haarr hoor) en Esly en de rest zaten me aan te kijken alsof ik een of ander zielig kind ben, terwijl ze verder niks doen maar wel achter Nikki aan blijven lopen.

Jayden heb ik niet meer gezien of gesproken sinds die Fatale Dag. If nou ja, een keer, in het winkelcentrum. Hij liep met een paar vrienden, waaronder Jack, aan de overkant. Een van zijn vrienden geen idee wie het was, kende mij waarschijnlijk wel en stootte hem aan. Maar hij keurde mij geen blik waaardig en liep stug door, zijn vrienden verbaast achter hem aan lopend

Ook Melvin heb ik niet echt meer gesproken. Ja, ik zit naast hem en ja, we moeten samenwerken aan bepaalde opdrachten, maar dat is dan ook echt alles. Ik zie wel dat hij ermeee zit, hoewel ik niet echt begrijl waarom. Hij heeft al zoveel meisjes gebruikt, waarom ben ik dan ineens zo anders? Maar dat is iets waar ik me niet heel erg mee druk maak.

Eten.
Eten is het belangrijkste in mijn leven nu, ervoor zorgen dat ik zo min mogelijk naar binnenn krijg. Mijn ouders merken nog niks, en dat blikft hopelijk ook zo, want anders zit ik echt in de problemen, voor Jan Lul. En ja, de weken gingen in een roes voorbij.

En daar zat ik dan: bij het raam, een beetje naar buiten staren, in gedachten verzonken. Ik voel eerste niet dat Melvin me aanstoot. maar na een tweede hardere roep ik keihard au. De halve klas kijkt op en ik word rood. "Moest dat nou echt, Melvin." sis ik. Hij grijnst gevaarlijk. Ja, zijn irritante gedrag blijft er sowieso wel, al is het in mate afgenomen. "We moeten nog aan het verslag werken," fluistert hij als ik hem vragend aankijk. "Je weet wel, die van biologie, over de voortplanting van planten." hij grinnikte om zijn eigen woordgrapje die dus totaal niet grappig is. "Oke is goed" fluister ik terug. Dan draai ik me om en staar weer naar buiten. Ik voel Melvin gewoon met zijn ogen rollen en even later krijg ik een duw in mijn rug. "Ik duw harder als je nu niet komt meehelpen" word er in mijn oor gefluisterd. Zuchtend draai ik me om en probeer me op het verslag te concentreren.

als de school uit is, ben ik ook vaak te vinden in  de Efteling. net zoals nu. ik slenter wat rond in het sprookjesbos. Ik schop een steentje weg en kom op het Herautenplein. ik bekijk heel even welke kant ik op ga als mijn blik op iemand valt. twee personen eigenlijk. het zijn Esly en Jack.

snel duik ik weg achter ezeltje strekje in de hoop dat ze me niet hebben gezien. Ik slaak een zucht van opluchting. ze gaan zitten op het bankje tegen over het standbeeld. het is gelukkig niet druk hier en als ik goed luister kan ik ze horen. "snap best dat je je zorgen om haar maakt." hoor ik Jack. "maar als ze niks meer met je te maken wil hebben, dan is het haar eigen keus. je moet je er niet zo veel van aantrekken. als ze een echte vriendin is, dan komt e wel weer terug." het is even stil. dan begint Esly zo zacht te praten dat ik het bijna niet kan verstaan. "je weet best hoe ik erover denk Jack. ik kan haar niet zomaar laten gaan. dat kan ik gewoon niet. het klinkt bijna te simpel als je het zo zegt, maar het is gewoon zo moeilijk." het is weer stil en ik kijk voorzichtig om het hoekje. ze geven elkaar een knuffel. als ze elkaar weer loslaten opent Jack zijn mond. "ik weet het Esly, maar Britt is gewoon een facking awesome kind, en ik zou haar ook niet zo willen zien. maar helaas, het is niet anders. en weet je, het komt wel goed met haar. ze is sterk. ik geloof in haar." dan staan ze op en lopen ze verder. maar ik blijf nog zeker tien minuten tegen het ezelbeeld zitten. ik kan mezelf gewoon niet geloof. Britt Puck Spee is zojuist verliefd geworden op jack Schiller.