selfharm

#11 ongeloof

"Was super de film schat," Esly geeft me een knuffel en stapt dan op haar fiets. "Zie je maandag," roept ze en ze fietst weg. "Doeg," roep ik terug, "moeten we zeker nog een keer doen." Maar ze hoort me al niet meer. Ze is nog niet eens de hoek om of de deur word open gegooid. Mijn vader komt naar buiten met een knalrode kop. Die heeft hij alleen als hij boos is of iets inspannends doet. Ik vrees het ergste.

"Maar pap ik weet van niks." ik zit met mijn vader aan de keukentafel. "Die shit komt niet zomaar in je tas!" roept mijn vader uit. Toen hij mijn kamer opruimde was 'toevallig' mijn tas open. Toen hij voorbij liep zag hij dat er iets vreemds in zat, een zakje wit poeder.. Drugs... "Denk nou is na! Ik gebruik helemaal geen drugs. En als ik dat doe dan ben ik niet zo stom om het in me schooltas te doen. Iemand anders moet het erin gestopt hebben!" Hij zucht; "Britt wil je alsjeblieft naar boven gaan." "Maar.." "NU! En laat me het geen derde keer zeggen." gekwetst sta ik op en ren naar boven.

Huilend laat ik me -alweer- op bed vallen. Dit is toch niet te geloven. Ik ben toch niet zo stom drugs te gebruiken. Het is er vast per ongeluk ingevallen Tenzij.. Iemand mij er in probeert te luizen. Het kan best die stalker zijn. Nu ik het daar toch over heb. Ik moest nog aan Esly vragen of zij het nummer kent. Maandag maar. Nu eerst weekend vieren. Nou ja, als er iets te vieren is. Dat komt er nou van als je een niemand bent, dan gelooft ook niemand je. Weer moet ik toegeven dat me onderbewustzijn gelijk heeft. De tranen stromen over mijn wangen nu. Ik sta op en loop blindelings naar mijn kastje toe. Ik trek de la open en haal er het mesje uit die ik een paar dagen geleden -stiekem- gekocht heb. Ik zet het ijzer tegen me huid aan en maak de eerste snee.

like, like, like. ik scrol een beetje door insta heen -ja ik heb een nieuw account- maar echt veel interesse toon ik er niet in. ach kijk nou een foto van Femke met.. met een ruk schiet ik overeind. nee dat kan niet waar zijn. ik knipper een paar keer met mijn wimpers. nee hoor, het is echt. daar staat een foto van mijn Femke en.. en Jay. ja je leest het goed dezelfde Jay waar ik een paar dagen geleden nog mee in het pizza-team zat. met @jay41 in de speeltuin #weirdofriends staat eronder. what the fack! ze kent hem en ze heeft niks tegen me gezegd. ze wist dat het mijn vriend was, ze wist dat we uit de zelfde plaats kwamen en ze wist dat ik hem leuk vond. ik dacht dat ik niet meer kon huilen na dat wat beneden was gebeurd, maar dit bewijst het tegendeel. waarom doet ze dit. dit voelt als.. als.. verraad of zoiets. dat ze mij niet gevraagd heeft om te komen oké, maar dat ze het niet eens even meld.. met een overvolle hoofd start ik te computer aan en druk op Skype.

Britt: bedankt voor het melden hé

Femke: ??? hoe bedoel je?

B: je weet donders goed waar ik het over heb! waarom heb je het niet gezegt dat jij Jay kent. en waarom heb je niet gezegd dat jullie naar elkaar toe gingen!

F: o shit.. sorry, ik dacht dat je dat wel wist

B: van wie de Hell moest ik überhaupt horen. Jay wist niet dat ik jou ken en de enige die overblijft ben jij!

F: srry oke, srry. ben je erg boos?

B: of ik boos ben? zo boos ben ik nog nooit geweest! weet je wel hoeveel pijn dit doet. zal vast niet. ik zat helemaal in tranen op mijn fk bed. dit doet zoveel pijn. je weet hoeveel hij voor me betekent. en dan nog heb je niks tegen me gezegd. ik dacht dat we vrienden waren..

ik wacht het antwoord niet eens af en loop naar beneden. ik heb het helemaal gehad. halverwege de trap bedenk ik me dat ik ook niet naar me vader toe kan, want ik ben boos op hem. zuchtend wijk ik af richting de achterdeur van het huis.

ik weet niet hoe lang ik nu al zit rond te dwalen. ik fiets maar wat rondjes in de stad. waarschijnlijk ben ik al een half uur bezig. ik heb geen zin om naar huis te gaan en mijn vader onder ogen te komen. en met Femke heb ik het ook helemaal gehad. toch ben ik wel nieuwsgierig naar het hele verhaal. zal ik.. ach wat ben ik toch stom. mijn nieuwsgierigheid wint het van de boosheid. ik ga de straat rechts in en fiets richting het huis van Jayden.

"O, hé Britt, ik had al verwacht dat je zou komen." zegt hij als hij de deur open doet. "van Femke zeker. waarom heb je niks gezegd. waarom heeft zei niks gezegd. het is niet eerlijk. ik dacht echt dat jullie mijn vrienden waren en nu flikken jullie dit!!!" "hé,hé rustig," Jay doet een stap in de richting en omarmt me. ik stribbel tegen maar het heeft geen zin, hij is te sterk. "ik wist ook van niks hoor. ik hoor net ook pas een half uur geleden dat jullie elkaar kennen. en daarbij, jij hebt het ook nooit over haar gehad." dat was waar. snikkend hou ik hem steviger vast. "sorry Jay, ik had jou de schuld hier niet van moeten geven. maar het word me allemaal even teveel.." Jayden kijkt me met ernstige ogen aan. "wat is er aan de hand?"

ik lig in Jay's armen op zijn bed. ik heb net het hele verhaal verteld over mijn vader en de drugs. "aan de ene kant begrijp ik je vader ook wel. maar je vertelt de waarheid dat moet hij toch wel zien?" ik snuif; "blijkbaar niet dus. hij kent me niet eens goed, dat zie je maar weer is." ik kijk op de klok, half negen s'avonds. "ik denk dat ik maar weer is naar huis ga, ik moet het maar onder ogen zien te komen." "zal ik met je meegaan?" ik sta op; "nee hoor dat hoeft niet, ik kan de weg wel vinden. doeg" ik geef hem een laatste knuffel en loop dan naar de deur. "doeg," zegt hij zacht.