selfharm

#25

Maar dat mocht natuurlijk niemand weten. wat zullen ze wel niet van me denken. dat je een slet bent, klonk er weer in me hoofd. ik wilde dat die stem eens stopte. dat hij eens uit mijn hoofd verdween. maar nee hoor, dat kreng blijft gewoon zitten waar hij zit. ik druk mijn handen tegen me hoofd. een paar mensen die voorbij lopen kijken me een beetje raar aan, maar dat kan me niks schelen. niks kan me schelen. behalve dat gevoel in mijn boek. ik mag niet verliefd worden, zeg ik tegen mezelf. het mag gewoon niet. als Esly en Jack door lopen veeg ik mijn tranen af en ren de Efteling uit, naar huis. en ik ben voorlopig niet van plan me kamer uit te komen.

daar kwam dus niks van terecht. de volgende ochtend werd ik half me bed uitgeschopt door me vader. "kan me niet schelen of je ziek ben" had hij nog geroepen. ik moest en zal naar school gaan volgens hem. en hier zit ik dan, op school, met veel tegenzin. ik trek voor de zoveelste keer de mouwen van mijn vest naar beneden. uit mijn ooghoeken zie ik Nikki naar me kijken. ik draai me hoofd om en kijk uitdagend terug. de blik in haar ogen zeggen genoeg. ze draait zich om en begint tegen Esly en Leonie te praten. ik zie Esly af en toe bezorgt naar me kijken. het maakt niks meer uit. ik weet toch wel dat ze over mij praten. laat ze dan ook maar lekker lullen over mij. ik doe net of ik me concentreer op de les, maar mijn gedachten dwalen af. ik schud mijn hoofd om de gedachten aan hem uit mijn hoofd te krijgen, maar veel zin heeft het niet. ik dwaal weer af naar het raam, en ga veder met staren.

"Britt gaat het wel?" ik schrik op van die stem. het is Esly. natuurlijk wie is het anders. ik zucht: "wat moet je Esly" als ik haar aankijk staan er tranen in haar ogen. ik slik. "Britt" zegt ze met een schorre stem, "ik wil even zeggen dat ik het jammer vind dat je zo verandert ben. ik mocht je, echt waar. maar nu doe je zo en.. en ik weet het niet meer. ik weet niet meer wat ik van je moet vinden. wat is er toch met je gebeurd." ik slikte nog een keer. ik wist het niet. ik wist het niet waarom ik verandert was, waarom alles zo is gelopen. alleen ik wilde niet dat ze er iets van merkte. "wat boeit jou dat. Ga nou maar terug naar je lieve vriendinnen. Of zit je me nu te spioneren zodat je dat later kan doorvertellen." Ze kijkt me verbaast en gekwetst aan. "Zo zit het hemaal niet Britt. Ik.." verder  komt ze niet. Waarschijnlijk omdat ik haar een flikker-toch-lekker-op-naar-nikki- blik geef. Maar ik heb geen medelijden net haar. Dan moet ze maar niet doen alsof ik een of ander problemenkind ben die hulp nodig heeft. "Nou hoe  zit het dan?" Vraag ik. Ze kijkt me even hopeloos aan. Dan doet ze haar ogen dicht een zucht. Als ze  ze weer opendoet kijkt ze me weer voor hoop aan. "Ik vind  je leuk" mompelt ze dan. ik kijk haar aan en weet even niet wat ik moet zeggen. verschillende emotie komen bij me op. voordat ik de kans krijg iets te zeggen buigt ze naar voren en zoent ze me. ik sta als versteent. dan laat ze los en kijkt me verschrikt aan. "sorry" zegt ze dan en ze rent weg. "Esly," roep ik, maar ze kijkt niet op of om. ze blijft maar door rennen tot ze de hoek om is. ik kon haar achter na rennen, maar doe niet. ik weet niet wat ik hier van moet denken. ik voel niks voor Esly. ik ben niet lesbisch. door dit gebeuren is het allemaal nog moeilijker geworden. hoe moet ik haar NU nog onder ogen zien komen?