selfharm

#23 papa

"en waag het niet om het aan je moeder te vertellen!" tranen stromen over mijn wangen. bloed stroomt over mijn arm. ik pak een doekje om het weg te vegen. ik kijk op in de spiegel. mijn wang gloeit rood en hij is dikker dan normaal. het bloed op op mijn lip is al bijna een korstje geworden. ik dep nog even op mijn arm en veeg daarna mijn tranen weg. gelukkig is het zondag en hoef ik vandaag niet naar school. de pijn in mijn arm word minder. ik sta op en loop naar mijn bed, ik zie morgen wel wat ik ga doen.

het is half drie in de nacht. voor mijn gevoel heb ik amper een kwartier kunnen slapen. de herinneringen komen weer naar boven fladderen. papa, die tegen me aan het schreeuwen is,  mijn broertje bang in een hoekje en dan de klap. ik begin weer half te janken, maar ik probeer me groot te houden. de deur gaat zachtjes open. even denk ik dat het mijn moeder is, maar dat kan natuurlijk niet. die is de hele week op zakenreis naar Duitsland. "Britt.." hoor ik zachtjes. ik laat een zucht ontsnappen. het is mijn broertje maar. "wat is er Jack?" ik probeer zo min mogelijk mijn stem te laten trillen. voorzichtig schuifelt hij dichter bij. ik sla de dekens open en hij komt bij me liggen. "is papa nog boos?" vraagt hij. ik kijk hem aan. hij kijkt met pruil oogjes terug. "vast niet Jack. het is niet jou schuld dat je de tv stuk heb gegooid. dat kan iedereen overkomen." hij denk even na. "maar waarom is papa dan boos op jou?" ik glimlach voorzichtig, ook al doet dat verschrikkelijk pijn. "maak je daar maar geen zorgen over Jack. en nou hup, naar je eigen bed. morgen moet je naar school." hij kijkt alweer blij. hij stapt uit bed en loopt weg. ik wil me omdraaien als hij terug komt. hij geeft me nog een knuffel en gaat dan naar zijn eigen kamer.

geen idee hoe het me is gelukt, maar uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen. ik kijk op de wekker, het is half acht. mijn vader zal ondertussen wel me broertje en zusje naar school hebben gebracht en zelf naar zijn werk zijn ik sta voorzichtig op, maar zak gelijk weer terug in bed. kut.. denk ik bij mezelf. ik stroop mijn pyjamabroek omhoog. op mijn beem zit een grote blauwe plek. nu ben je te ver gegaan pap, denk ik bij mezelf. ik hinkel op één been naar de spiegel toe. mijn wang is helemaal opgezwollen. zo kan ik echt niet naar school. dan gaan mensen vragen stellen, en dat kan ik er echt niet bij hebben. ik pak mijn mobiel en toets het nummer van mijn school in. gelukkig kan ik goed de stem van mijn moeder na doen. na een lulverhaal te hebben opgehangen ga ik me bed weer in en sla de dekens om me heen. ik blijf thuis vandaag

als ik weer wakker word is het al half éen in de middag. ik rek me uit en kijk hoe het gaat met mijn been. de blauwe plek is iets minder groot, maar het doet nog steeds verschrikkelijk veel pijn. ik loop moeizaam naar de badkamer. ik doe de douche aan en mijn kleren uit. de warme stralen van de douche doet me goed. als ik klaar ben met douchen loop ik naar mijn kamer en kleed me weer aan. ik probeer met make-up zoveel mogelijk de verwondingen op mijn gezicht te verbergen. na een mislukte poging ga ik naar beneden. ik doe mijn jas aan en loop naar buiten. ik hoef niet thuis te zijn als hij thuis komt. ik ga lekker mijn vrije dag in de Efteling doorbrengen.

als ik om een uur of tien thuiskom is het alweer donker.ik doe zachtjes de deur open en loop naar binnen. als ik mijn schoenen en jas uit heb gedaan loop ik de huiskamer binnen. daar zit mijn vader een krant te lezen. hij keurt me geen blik waardig. ik rol met mijn ogen en loop naar de keuken. daar haal ik een blikje cola uit de koelkast. ik weet dat er nog chips in de kast ligt, maar die sla ik over. als ik wil afvallen, dan moet ik dat wel goed doen. "waar ben jij geweest" vraagt mijn vader ineens, zonder van zijn krant op te kijken. "O, u kunt zich toch wel een beetje in mij interesseren," zeg ik luchtig. "maar als u het echt wilt weten: ik was in de Efteling, met een paar vrienden. je weet wel, normale dingen doen." nog steeds kijkt hij niet op van zijn krant. "hmm, oke dan. ik geloof dat je nog huiswerk hebt, jongedame. ga daar maar snel aan beginnen." ik loop naar boven. "o, en nog éen ding." ik draai me om. "waag het niet nog eens om tegen mij te liegen"

ik kan geloof ik de laatste tijd niks anders dan huilen. want ja, dat is wat ik nu aan het doen ben. huilebalk, sist mijn onderbewustzijn. moederskindje. "ik ben geen moederskindje," fluister ik. o nee? was je niet van plan dan om dit aan je mammie te vertellen? ben je bang? ik veeg mijn tranen weg. ik ben niet bang. Mam komt hier niets van te weten. het is mijn eigen schuld dat papa mij haat. ik ben een mislukkeling. en dan pak ik mijn mes om mijn "ritueel" voor de zoveelste keer te herhalen.