Shadow of secrets

35. Ostatnia prosta

Vivian

Myślałam, że za chwile wybuchnę. Szliśmy całą gromadą, przez to zajebane ludźmi lotnisko, a przekrzykiwanie się moich przyjaciół działało mi na nerwy, ale chyba nie byłam w tym sama. William, Wilson i Peter szli z przodu mrucząc tylko pod nosem jakieś przekleństwa, a z kolei reszta była daleko w tyle i mocno nad czymś dyskutowała.

Dzisiejsza pogoda w Meksyku robiła sobie z nas jaja, przez cały wyjazd nie było tu ani razu takiej patelni jak dziś a akurat tego dnia musieliśmy tachać ze sobą wielkie walizki więc miło by było gdyby słońce przestało sobie z nas kpić.

Stanęłam robiąc sobie chwilową przerwę bo moja kondycja nie była zbyt dobra, a gorąco nie pomagało. Wzięłam szybki łyk wody, odetchnąłem dwa razy i poprawiłam sobie okulary, a w tym samym czasie Aiden odwrócił się patrząc na nas czy w ogóle za nimi zmierzamy. Zmarszczył brwi i poczekał aż do niego dołączę więc w taki o to sposób szliśmy we dwójkę w stronę oddania bagażów.

- Daj. - mulat wyciągnął rękę spoglądając na mnie z lekkim uśmiechem na ustach.

- Dam sobie radę. - puściłam mu oczko ciężko oddychając.

- O znalazła się pani niezależna. - prychnął lecz po chwili wyrwał mi rączkę od walizki.

Podziękowałam mu i dołączyliśmy do pozostałej dwójki i czekaliśmy na resztę naszych powalonych przyjaciół.

- Czy ty możesz się już zamknąć! - żachnęła Valerie do blondyna. - Carter powiedział nam, że mamy iść w te stronę więc tam idziemy.

- A właśnie, że w złą stronę się kierujemy. Nie moja wina, że niektórzy nie rozumieją hiszpańskiego! - spojrzał na O'Connor.

- I ty to mówisz? Pomyliłeś ostatnio łazienkę z daniem w restauracji idioto. A ta kelnerka patrzyła na ciebie jak na debila!

- Możecie już przestać? Zagadałem z jakąś panią po angielsku bo tak owa się znalazła. - Lane podkreślił słowo angielsku. - Więc ruszcie te swoje dupy bo spóźnimy się na samolot.

I takim o to sposobem pół godziny później znajdowaliśmy się w samolocie. Siedziałam obok Aidena, który co chwile machał nam na przemian jakąś ulotką bo nie dało się wytrzymać z tej duchoty, obok mnie siedziała Valerie ze swoim małym wiatraczkiem na baterie, po przeciwnej stronie Alexis, Lillian i Antoine, a za nimi reszta.

Na lotnisku po powrocie również nie obyło się bez komplikacji lecz w miare szybko udało nam się ogarnąć cały ten szajs i pod wieczór znajdowałam się już w domu.

Wzięłam długi prysznic aby zmyć z siebie cały ten pot oraz chciałam się również odprężyć bo nie ukrywam ten wyjazd mimo super atmosfery strasznie mnie zmęczył, a jutro wieczorem czekało na mnie starcie, które krążyło mi po głowie już naprawdę długo.

Założyłam piżamę składająca się o ironio z koszulki Aidena, która rzekomo nie mieściła się już w jego walizce, a nawet nie miał okazji jej założyć. Ładnie pachniała więc stwierdziłam, że nada się idealnie. Położyłam się na łóżku i co dziwne zasnęłam w bardzo szybkim czasie.

***

Stałam na lini startu trzęsąc się cała od środka. Ludzie wiwatowali a moje serce łomotało z każdą sekunda coraz bardziej. Piski, krzyki dodawały mi adrenaliny ale dziś także czułam strach. Przed wyścigiem rozmawiałam z Gregiem i opowiedziałam mu co wydarzyło się po mojej wygranej a jego mina mówiła sama za siebie. Pamiętam, że zerknął tylko na jak go nazywaliśmy agenta i wytrzeszczył oczy. Próbował przekonać mnie żebym zrezygnowała tak jak radził mi ten facet ale nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam pokazać, że byłam słaba.