Sebep

1. Amnesia

5 Seconds of Summer - Amnesia

Herşeyimi kaybetmiştim. Ne kalmıştı ki geriye bu aptal canımdan başka? Yalnızdım. Yapayalnızdım.

"Teyze anneme söylemedin değil mi?"

"Ah hayır! Merak etme herşey iyi olacak hatta süper! Tanrım annenin babana dayanmasının 20.yılını kutlayacağız !"

Alayla kahkaha atıp yüzümü ona döndüm. "Babama söyleyeceğimi biliyorsun değil mi?"

Yüzündeki sırıtma yerini ciddi ifadeye bıraktı ve omuzlarını dikleştirip bana doğru bir kaç adım attı.

Acaba yanlış birşey mi söyledim diye merak edip ben de ciddileşirken tam önümde durdu ve kahkaha attı

"Tanrım yüzünün halini görmeliydin!"

"Teyze bazen tam bir-" sustum. Söyleyeceğim şey her ne kadar mükemmel bile olsa teyze- yeğen ilişkisine yakışmayan tiptendi.

"Sürtük gibi mi davranıyorum?" İlk önce şaşırsam da zaten teyzemin fazla açıksözlü olduğunu ve böyle şeyleri takmadığını hatırlayıp başımı salladım.

Ayağımın altındaki küçük taşlar yüzünden sendelesem de kararlılıkla ilerlemeye devam ettim.

Aptal olan ben miydim yoksa etrafımdaki tüm insanlar mı?

"Hey, pasta almadınız mı?" İkinci katta olduğunu bildiğim için mutfaktan koridora ilerleyip bağırdım tekrar "hey!"

Teyzem eline yüzüne bant yapışmış şekikde merdivenlerin önüne geldi "Duymamışım. Ne demiştin?"

Haline gülüp merdivende bir kaç basamak çıktım. Yüzünde ve kolunda birşeylere yapıştırması için kestiği fakat daha çok yüzünde maske görünümü yaratan bantları çıkardım "diyorum ki, pasta almadınız mı?"

Elini alnına vurup aniden derince iç geçirdi "ay ben onu unuttum"

Haline gülmemek elde değildi. Hep hayat dolu olmuştu ve zaten annemle aralarında 16 yaş farkı olduğu için bana teyzeden daha çok abla olmuştu. Tabi aramızda 3 4 yaş fark vardı o da ayrı ironi.

"Sorun değil ben alır gelirim şimdi. Anahtarlar?"

"Bulursan bana da söyle!"

Tanrım ailemi kaybedeli 3 hafta bile olmuyordu ki!

Herşeyimi kaybetmiştim işte herşeyimi! Annemi, babamı, küçük erkek kardeşimi.

"Ah geldim geldim!" Elimdeki pastayla eve gürültülü şekilde giriş yaptım.

"Teyze?"

Ses gelmeyince bir kaç kere daha seslendim.

"Teyze? Evde misin?"

Hızla büyük koridorda ilerleyip mutfağa geçtim. Işıklar açıktı fakat kimse yoktu.

Mutfaktan çıkıp yine koridora, oradan da merdivenlere ilerledim. Basamakları ikişer ikişer çıkıp büyük ve öğlenden beri süslediğimiz yemek odasına baktım. Yoktu. Kahretsin hiç bir yerde yoktu.

Anlamıyordum , anlam veremiyordum. Hangi aptal içip içip araba kullanır ki?!

Nihayet 14.aramamın sonunda telefonu bıkkın mı yoksa yorgun mu tam ayırt edemediğim tonda açtı.

"Teyze neredesin? Yarım saattir evdeyim! Deliye döndüm yoksun ! İnsan not filan bırakır. Ya da mesaj atar ne bileyim. Neredesin Tanrı aşkına? Annemler-"