me and you against the dark side *2

1

Claire

De volgende dag dat ik in bed moest blijven liggen, ging snel voorbij. Nu is het alweer de volgende dag, wat betekent dat ik vandaag weer gewoon mag bewegen.

André, Gabriël en Tim houden me de hele tijd in de gaten, en ze laten me geen moment alleen. Behalve in de badkamer, maar ik mag de deur niet op slot doen en ze blijven ervoor staan.

Het voelt als een gevangenis, terwijl dat niet zo is. Ik begrijp dat ze het goed bedoelen, maar ze zijn wel een beetje té beschermend.

Ik zucht en loop weer verder door het bos. Ik had besloten om een dag rustig aan te doen, en morgen weer te beginnen met trainen. Tim en Mandy lopen nu samen met mij mee. André en Gabriël hebben poort wacht.

'Maar Mandy, waarom ben je eigenlijk bij ons gekomen? Ik bedoel, je bent een zwarte wolf, dus een vijand van de witte wolven.' Mandy haalt haar schouders op.

'Als je je mate vindt, doe je alles om bij hem te blijven. Anders doet dat bij beide wolven pijn.' Ik frons mijn voorhoofd.

'Dus je hebt nu ook pijn?' Mandy haalt haar schouders opnieuw op.

'Valt mee. Nu ben ik nog dicht in zijn buurt. Maar over een paar kilometer heb ik wel pijn. Maar mijn innerlijke wolf jankt zachtjes.' Ze stapt over een uitstekende boomwortel en gaat verder met vertellen. 'Vanaf het moment dat ik gemerkt ben door Gabriël, wordt de pijn alleen erger als ik afstand van hem neem.'

Ik knik begrijpend. 'Zal ik dat ook hebben met André? Soms voel ik zijn pijn. En mijn wolf jankt nu ook zacht.'

'Het zal kunnen dat er nu gevaar dreigt, dat je wolf daarom jankt. Heeft je wolf al mate geschreeuwd als je in de buurt van André was?' Ik denk kort na en schudt langzaam mijn hoofd.

Opeens kijkt Mandy schichtig om haar heen. Ik volg haar blik en ga dichter naar haar toe. 'Wat zie je?' Ze schudt licht haar hoofd.

'Ik zie niks, maar ik ruik een vijandige wolf in de buurt.' Zegt ze zachtjes.

Tim komt ook bij ons staan. 'Ik ruik ook wat.' Ik snuif in de lucht en vang ook een geur op.

'Ik nu ook.'

Opeens klinkt er gehuil in de bosjes achter ons. We draaien ons om en zien een bruine weerwolf.

Er klinkt gegrom van alle kanten en Tim en Mandy veranderen in hun wolvenvorm. Ik blijf als versteend staan als een bruine wolf mij diep in mijn ogen aankijkt. Er flitst iets door zijn ogen en hij gromt naar me.

Langzaam, maar dreigend sluipt hij naar me toe en even vergeet ik alles om me heen, behalve de bruine wolf voor me. Ik slik en besluit dat het een goed moment om ook maar te veranderen in mijn wolvenvorm.

Maar er gebeurt niks. Mijn ogen worden groot en ik probeer het nogmaals.

'Claire. Ik weet dat je me kunt horen. En ik weet ook dat je probeert te veranderen, wat niet lukt. Hoe dat kan? Daar moet je zelf achter komen. Kom vanavond om middernacht naar het kleine huisje aan de rivier, even verderop. Kom alleen, je bent gewaarschuwd.'

De wolf gromt en alle wolven rennen weg. Mandy en Tim veranderen verward terug. Ik voel me licht in mijn hoofd worden en zak door mijn knieën.

'Claire!' Mandy zakt naast me neer en ik sluit kort mijn ogen.

'Het gaat wel.' Grom ik naar haar. Ik hoor haar adem stokken en open mijn ogen.

Tim schrikt als ik mijn ogen open en wenkt Mandy om naast hem te komen staan. Mandy doet dat en schrikt ook.

'Dat kan niet.' Ze slaat haar hand voor haar mond.

'Wat? Wat kan niet?' Vraag ik verward.

'Je ogen... ze gloeien op. Een rode kleur... Je bent een alfa.'