me and you against the dark side *2

19

Een maand later.

Claire

De weken daarna gingen snel voorbij. Ik begin steeds meer een band te krijgen met de zwarte wolfen. Ze vertrouwen me. Ik mag sinds een week zelfs al los buiten lopen!

De keer dat Reese me zoende en ik wegliep, was de laatste keer dat ik ben weggelopen. Ik kon het niet aan om Reese nog meer pijn te doen.

Tussen Reese en mij, is het sinds die tijd veel ongemakkelijker geworden. Maar hij moet nog steeds op me letten, helaas. Het liefst ontloop ik hem.

Ik weet niet of ik André, Juri, Mandy, Tim en alle anderen van de witte wereld ooit nog terug zal zien. Ik hoop het wel, ik mis ze echt heel erg!

Mijn vacht, dat ooit nog stralend wit was, begint steeds meer te verkleuren naar die ellendige zwarte kleur.

'Claire, stop met dagdromen. Je oom wilt je spreken', zegt Gabriël's stem opeens. Ik had helemaal niet door dat hij naast me was komen staan.

Ik zucht diep en begin naar binnen te lopen. We zaten midden in de namiddag-training. Ik loop de gang door en klop op de goede deur.

'Kom binnen, Claire', hoor ik Manuel's stem. Ik frons en stap de kamer binnen.

'Hoe wist u dat ik het was?' Manuel lacht en wijst naar de stoel.

'Niet heel moeilijk', zegt hij terwijl ik ga zitten. 'Ik heb je laten oproepen, rook je geur en je klopje is anders dan alle andere wolven hier.' Ik grinnik zachtjes.

'Waarvoor moest ik komen?' vraag ik nieuwsgierig.

Manuel staat op en kijkt door zijn raam. 'Ik verwacht dat de witte wolven binnenkort zullen aanvallen. Ze zijn verdacht stil, net als de bruine wolven. Maar ik weet allang dat jullie samenwerken met de bruine wolven.' Ik schrik op en kijk hem geschrokken aan.

'Hoe weet u dat?' Manuel haalt zijn schouders op.

'Ik heb zo mijn contacten.' Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes.

'U bedoelt... dat er een spion in ons midden is?' Manuel knikt.

'Ja, en jullie hadden het niet door. Ze is er echt al een paar maanden.' Ik denk na. Het zal toch niet...?

'Mandy?!' Manuel knikt grijnzend. 'Verdomme! Ik vertrouwde haar!' Kwaad sla ik wat van het bureau van Manuel af en het voorwerp valt met een klap op de grond.

'Beheers je, nichtje. Het kan wel kapot.' Hij lacht om zijn eigen grap en kucht dan even. 'Ik wil je om een gunst vragen. Nou ja, gunst...'

'Heb ik een keuze?' Manuel grinnikt en schudt zijn hoofd.

'Nee, die heb je niet.' Ik zucht diep.

'Goed dan. Wat wil je dat ik doe?' Manuel grijnst overwonnen en wrijft blij in zijn handen.

'Je moet de zwarte wolven verzorgen als we worden aangevallen.'

'Hoe weet u zo zeker dat ik dat kan?' vraag ik argwanend.

'Zoals ik al zei: ik heb zo mijn contacten.' Ik zucht diep.

'Mijn krachten zijn niet zo sterk.'

'Dan gaan we je trainen.'

Ik kwam erachter dat een deel niet gepubliceerd was, dus daarom maar opnieuw publiceren.

Love you all xxx wondergirl101