me and you against the dark side *2

20

Claire

En zo gezegt, zo gedaan. De weken daarna kreeg ik een aangepast trainingsschema en een personal coach, dat de "tovenaar" van de zwarte wereld bleek te zijn. Zelf noemde hij zichzelf "De gaven/krachtenkennende". Als je het mij vraagt, de slechtste naam ooit.

Wat mij betreft, was hij de dorpsgek.

Er zijn nog geen aanvallen van de witte en bruine wereld geweest, dus ik begin me af te vragen of ze me wel missen. Als ze me hadden gemist, waren ze toch wel allang mij komen halen?

Nou ja, back in time. Miscus staat voor me een aantal rare bewegingen te maken, die echt totaal nergens op slaan. Miscus is dus die dorpsgek waar ik het over had. Al die spreuken die hij opnoemt en al die vage bewegingen.

Brr, ik krijg er gewoon de kriebels van.

'Claire, focus je.' Ik rol met mijn ogen en probeer zijn bewegingen na te doen.

Het lukt niet. De bewegingen zijn te vaag. En de geluiden maken het nog erger.

Als wij zo'n "tovenaar" in ons land hebben, wordt hij meteen verbannen. Ik wil geen gekken in het land hebben.

'Claire!' Ik schrik op en merk dat mijn gedachtes weer aan het afdwalen waren. Ik zucht en adem diep in en uit om me te kunnen concentreren.

Na een tijdje geef ik het weer op en zucht Miscus diep. 'Genoeg voor vandaag. Morgen beginnen we een half uur eerder, als straf voor vandaag. En ik hoop voor je dat je je morgen beter kan concentreren, anders wordt de straf nog erger.' Ik rol mijn ogen en pak mijn vest van de grond.

'Yo, tot morgen, Miscus.' Snel knoop ik mijn vest om mijn middel en verander in mijn wolvengedaante.

De laatste plukjes witte vacht, beginnen langzaam zwart te kleuren. Als dat gebeurt, ben ik best fucked up. Dan weten de witte wolven niet dat ik het ben en worden mijn gevoelens voor André afgesloten.

Ik verander weer in mijn mensengedaante en loop het kasteel in. Ik zucht diep als ik mijn oom in de hal zie wachten en weet meteen dat hij op zoek was naar mij.

'Wat wil je?' vraag ik hem, terwijl ik naar hem toe loop en voor hen blijf staan. Hij grinnikt.

'Och, lief nichtje. Gelijk zo vijandig. Tut tut tut.' Ik rol mijn ogen en hoor hem kuchen. 'Dat zou je niet meer doen, weet je nog?'

Ik zucht en knik. Tegen hem kan ik toch niks beginnen, dat is me al duidelijk geworden. 'Vertel nou maar wat je wilt zeggen, dan kan ik douchen.'

'Je periode is bijna om, dat heb je zelf ook door, toch?' Ik knik langzaam. De wolftransformatie. Van wit naar zwart. 'Je vriendjes zullen moeten opschieten.'

'Ik weet het', zucht ik. Eigenlijk heb ik de hoop al een beetje opgegeven.