me and you against the dark side *2

21

Claire

Mijn gebeden zijn eindelijk verhoort: de witte en bruine wolven zijn gekomen! Op dit moment worden we aangevallen, en ik zweer je: ik ben nog nooit zo blij geweest om aangevallen te worden.

'Claire, blijf', zegt Reese dreigend, voor de zoveelste keer. Hij merkte aan me hoe blij ik opeens was en houdt me "gevangen" in zijn kamer.

Ik zucht en laat me weer op het bed zakken. Reese lacht overwonnen en ik rol mijn ogen.

'Het is nog niet voorbij hoor', zeg ik bitchy tegen hem. Reese grinnikt en pakt mijn pols.

'Maar jij blijft hier', zegt hij dreigend. Ik slik en knik langzaam. Zolang hij me vastheeft, kan ik nooit ontsnappen.

'Waarom moet ik niet beneden zitten? Ik moest gewonden verzorgen.' Reese kijkt me indringend aan.

'Je oom vertrouwde het uiteindelijk toch niet. En daarom...' Hij staat op, loopt naar de deur en draait hem op slot. 'moet je hier blijven en moet ik je bewaken.' Hij loopt weer naar me toe en pakt mijn pols weer vast.

Ik zucht diep. 'Oke dan. Maar waarom moet je dan mijn pols vasthouden?' Reese haalt zijn schouders op.

'Het moet niet, maar zo weet ik zeker dat je blijft.' Ik kijk naar beneden.

'Ik blijf toch wel. Als de witte en bruine wolven eindelijk mij komen bevrijden, is mijn vacht al helemaal zwart.' Ik zucht diep. 'Het is hopeloos. Ik zal André nooit meer kunnen vertellen dat ik nog steeds wat voor hem voelde.'

Ik voel Reese's vinger onder mijn kin en voel hoe mijn hoofd wordt opgetild. Ik kijk hem in zijn ogen en hij kijkt in de mijne.

'Claire, niet zo onzeker. Misschien komen ze er wel snel doorheen en kan je André je gevoelens vertellen.'

'Eigenlijk kan ik dat nu ook wel. Maar ik wil hem nu niet afleiden. Plus, ik kan mijn communicatie niet goed gebruiken hier. Ik kan alleen praten met Sirai.' Ik zucht weer.

'Ik moet plassen', zeg ik ongemakkelijk. Reese kijkt me indringend aan en ziet dan dat ik de waarheid spreek.

'Goed dan, ik loop met je mee.' Ik knik langzaam en sta op. Reese laat mijn pols wat losser en haalt de deur van het slot. We lopen door de gang naar de badkamer en ik stap naar binnen. Ik doe de deur op slot en draai me om.

Meteen voel ik een hand over mijn mond en ik begin te gillen.

'Claire, rustig', sist André. Ik haal zijn hand van mijn mond af en kijk hem kwaad aan.

'Moest je me nou zo laten schrikken?! Straks heeft Reese me horen gillen!' sis ik kwaad terug.

'Claire, alles oké?' De deurklink gaat omlaag en mijn hart klopt in mijn keel.

'J-ja hoor. I-ik viel over een blokje zeep en viel op de grond', lieg ik snel.

'Claire, lieg niet tegen me. Ik hoor je hart tekeer gaan. Of moet ik zeggen: beide harten?' Ik kijk André bang aan en André duwt me snel achter zich.

Nog net op tijd, want Reese trapt de deur met veel lawaai open en springt naar binnen. Ik gil en duik in elkaar achter André.

'Ah, het vriendje', zegt Reese. 'Wat schattig dat je je vriendinnetje komt halen. Nu nog even vechten voor je vriendinnetje.'

Voordat ik doorheb wat er gebeurt, ligt André aan de andere kant van de gang en ontstaat er een bloedvlek bij zijn buik. Reese grijnst naar me en rent als wolvengedaante naar André toe, die kreunend op de grond ligt.

Ik bedenk me geen moment en ren naar de andere kant van de gang. Ik steek mijn hand uit en breng hem langzaam omhoog, waardoor Reese ook omhoog gaat. Ik breng mijn hand naar links en Reese doet hetzelfde.

Als Reese over de reling hangt, doe ik mijn hand naar beneden en valt Reese naar beneden. Ik kniel neer bij André en trek zijn shirt omhoog.

'Als je me zo graag zonder shirt wilt zien, hoef je het alleen maar te vragen hoor.' Ik hoor de lach in zijn stem en schudt mijn hoofd. Ik breng mijn hand naar zijn buik en sluit mijn ogen.

Ik hoor André opgelucht zuchten en open mijn ogen weer. Ik zie dat zijn wond helemaal genezen is en hij kijkt me blijverrast aan.

'Je krachten zijn versterkt.' Ik knik blij en help hem overeind. 'Dankje.' Hij pakt mijn hand en loopt naar Reese's kamer.

'Wat ga je doen?' vraag ik geschrokken. André doet het raam open en gaat er half uit hangen.

'Springen.' Ik knik begrijpend en André laat zich vallen. 'Kom, nu jij nog.' Ik steek een been uit het raam en daarna de volgende. André opent zijn armen en ik laat me vallen.

André vangt me behendig op en ik kijk hem blij aan. 'Bedankt.' Ik kijk naar boven en zucht opgelucht.

Eindelijk verlost.

Hierna de epiloog en dat is het officiële einde! Ik probeer hem vandaag nog te plaatsen.

Love you all xxx wondergirl101