me and you against the dark side *2

7

Claire

'Het loopt slecht af met Manuel. Hij valt ook al het land van de bruine weerwolven binnen. Er zijn al zoveel doden bij ons gevallen!' begint Juri. Ik zucht en ga tegenover hem zitten.

'Dit begint echt uit de hand te lopen. Hij valt elke dag ons gebied binnen en doodt onschuldige mensen.' Ik zucht weer en leg mijn hoofd in mijn handen. 'Wat doen we nu?'

'Ik stel voor dat we moeten samenwerken. Alleen zo kunnen we zijn leger verslaan. Zo zijn we met meerdere mensen en kunnen we ze makkelijker aan.' Ik knik langzaam en kijk op.

'Kom vanmiddag om vier uur met je mensen. Ik zal zorgen dat de beveiliging jullie doorlaat.' Juri knikt en staat op. 'Neem alleen de hoognodige spullen mee. Geld, kleding. Zo kunnen jullie sneller rennen als Manuel weer komt met zijn mensen.' Juri knikt weer.

'Dankje, nichtje.' Hij trekt me in een knuffel en ik knuffel hem terug.

'Waar zijn we anders familie voor?' Juri lacht zacht en laat me weer los.

'Ik ga snel weer, voor het geval dat er nu een aanval is op ons land. Ik zie je vanmiddag.' Ik glimlach en loop met hem mee naar de buitenpoort.

'Tot vanmiddag.' Juri veranderd in zijn wolvengedaante en rent de bossen in.

Ik loop weer naar binnen, gelijk door naar boven. Ik gooi de deur van onze slaapkamer open en zie André in de vensterbank zitten.

Ik weet dat hij me gehoord heeft, maar niet om wilt draaien. 'André', zeg ik zodat hij weet dat ik het ben.

'Zeg wat je wilt zeggen. Scheld me uit. Sla me. Doe wat je wilt, maar doe het snel', zegt hij terwijl hij zich omdraait en mij boos aankijkt.

Ik zucht en sluit de deur. 'Wat heb jij vandaag?!' Ik loop naar hem toe en hij staat op.

'Wat ik vandaag heb?! Jij luistert niet naar mijn bevelen, dat is wat er is!' Hij stapt naar me toe en ik stap naar achteren.

'Nu moet jij eens goed luisteren, jij laffe hond! Wie is hier nou de koningin?! Jij niet, hé?! Ik wel! Wie moet hier nou de bevelen van wie opvolgen?! Huh?!' Ik prik hem in zijn borst en voel mijn ogen vuur spuwen. 'Jij hebt niks over mij te zeggen! Jij hebt niks te bepalen over mij! Je bent mijn vriendje, niet mijn vader!'

André's ogen spuwen nu ook vuur en hij trekt me ruw naar zich toe, aan mijn kraag. 'Ik ben misschien niet je vader, maar wel sterker, krachtiger dan jou! En je vriendje, ja! Als ik zeg dat het te gevaarlijk is en dat je uit de buurt moet blijven, dan doe je dat! En niets anders!'

Hij duwt me ruw op de grond en ik knal met de achterkant van mijn hoofd op de bedrand. Meteen lijkt hij iets te ontdooien en knielt hij bezorgd naast me neer.

'Oh my god! Claire, sorry, dit was niet mijn bedoeling!' Hij wilt me overeind helpen, maar ik duw hem van me weg.

'Ga weg! Je hebt me pijn gedaan! Rot op!' gil ik uit. Tim komt de kamer binnenstormen, met Mandy achter hem aan.

'Wat is er aan de hand?!' roept Mandy verschrikt uit.

'Haal hem hier weg! Breng hem naar de logeerkamer en laat hem bewaken! Ik wil hem vandaag niet meer zien!'

'M-maar...'

'Nu!' André wordt bij me weggetrokken en de kamer uitgesleept.

'Je krijgt hier spijt van, Claire!' roept André nog. Ik negeer hem en voel aan de achterkant van mijn hoofd.

Gelukkig, geen bloed. Maar ik zal nog wel een flinke bult krijgen.

Even later komt Mandy terug en helpt me overeind. Ik bedank haar en voel kort daarna haar armen om me heen. Ik ontspan en knuffel haar terug.