me and you against the dark side *2

9

Claire

'De zwarte wolven komen!' Iedereen rent door elkaar heen en rennen dan naar buiten, de donkere avond in.

Het is winter, wat betekent dat het al vroeg donker is.

Juri en ik rennen snel naar de wapenkamer en trekken onze gevechtsuitrusting aan. Daarna rennen we achter de anderen aan naar buiten.

Opeens hoor ik luid gegrom van links en ik kijk verschrikt opzij. Het volgende moment lig ik op de grond met een zwarte wolf op me.

'Ga van me af!' gil ik uit. Ik kronkel onder de wolf om los te komen, wat een mislukte poging blijkt te zijn.

De wolf gromt en likt mijn wang. Ik tril over mijn hele lichaam en sluit bevend mijn ogen.

'Hallo, Claire.' Ik open geschrokken mijn ogen bij het horen van die stem. De wolf is veranderd in zijn mensengedaante en staart me aan met zijn groene ogen.

Dezelfde ogen als die van André.

'Jij komt gezellig met mij mee.' Hij trekt me overeind en gooit me over zijn schouder.

'Laat. Haar. Gaan', zegt Juri dreigend. Gabriël grinnikt.

'En wat wilde jij doen, kleintje?' Gabriël strekt zich uit, om groter te lijken dan Juri. 'Je bent veel kleiner dan mij en bovendien ook zwakker.'

Gabriël begint weer te lopen en ik zie langzaam de poort uit het zicht verdwijnen.

'Laat me gaan!' roep ik uit. Ik spartel met mijn benen, maar Gabriël heeft me stevig vast.

'Nee, en stop maar met proberen te ontsnappen. Dat lukt je toch niet.' Ik zucht en leg me er maar bij neer. Ik ontsnap later wel.

Gabriël stopt en zet me neer. Ik probeer snel weg te rennen, maar Gabriël pakt meteen mijn pols vast.

'Jij blijft hier', zegt hij resoluut. Ik slik en kijk naar beneden.

'Het is dat ik geen andere keuze meer heb, anders was ik allang weg gerent.' Gabriël lacht en duwt me dan een busje in.

Voordat ik wat kan doen, doet hij de deur al dicht en op slot. Van de binnenkant kan je hem niet van slot halen.

Ik zucht en ga op de grond liggen. Ik kijk naar de zwarte ruimte voor me en denk na.

Waar gaan we heen?

Wat zal er met me gebeuren?

Zal ik André en Juri ooit nog terug zien?

Ik sluit zuchtend mijn ogen.

Waarom zit Gabriël bij de zwarte wolven?

Het busje stopt eindelijk en de zenuwen worden steeds groter. Het duurt ook superlang voordat de deur opengaat.

In de tussentijd maak ik me klaar om zometeen weg te kunnen rennen. Ik ga gehurkt zitten, een stukje van de deur af en zet mijn handen voor me neer.

Ik hoor de sleutel in het slot gaan en zet me schrap. De deur gaat open en ik ren langs Gabriël heen. Snel ren ik de bossen in en blijf voor me kijken.

Achter me hoor ik Gabriël grommen en dan vier voetstappen achter me aankomen.

Ik kijk bang achterom en zie Gabriël in wolvenvorm achter me aankomen. Hij komt steeds dichterbij en ik raak steeds vermoeider.

Snel kijk ik weer voor me en stimuleer ik mezelf om zo snel mogelijk door te rennen. Terwijl ik achter me het gehijg van Gabriël hoor, focus ik mezelf en ren nog iets sneller.

Ik slaak een gil als ik van achteren wordt besprongen en val met een plof op de natte bosgrond.

Gabriël gromt en ik voel mijn hart hard tegen mijn borst tekeer gaan.

'D-doe me alsjeblieft niks', breng ik stotterend uit.

Waarom stotter ik? Waarom ben ik opeens zo bang?

'Omdat je weet dat ik sterker ben.' Ik schrik van zijn stem dichtbij mijn oor. 'En ik doe je niks, als je tenminste meewerkt.' Ik knik langzaam.

'Oke, ik beloof je dat ik zal meewerken', zeg ik zuchtend. Gabriël gaat van me af en trekt me overeind. Hij pakt mijn pols en ik loop met hem mee.

'Mooizo.' We lopen een poort door en ik zie een groot, zwart kasteel tevoorschijn komen. 'Je oom zal trots op me zijn. Dat ik jou heb meegekregen.'

Ik zucht diep en we lopen het kasteel binnen. Gabriël trekt me mee naar een kamer en opent de deur.

'Meneer, ik heb een verrassing voor je.' Manuel draait zich om naar de deur en grijnst als hij mij ziet.

'Hallo, nichtje.'