ÖLÜMLE RANDEVU

-10-

Üvey kardeşi mi?Emir ve Aras.İsimleri yanyana gelince biraz korkutucu duruyordu.Aralarında kardeşlik gibi güçlü bir bağ olmasına rağmen.

"Üvey kardeşi mi varmış?"dedim şaşırmış bir şekilde.

"Annesi kazada öldükten sonra babası evlenmiş. Aras üvey annesinin oğluymuş.Biliyor musun araları çok kötü. Birbirlerinden nefret ediyorlar,"dedi yüzüme bakarak.

Annesi mi ölmüş?Benim gibi bir parçasını kaybetmiş bu acımasız hayattan.

Belkide tüm yaptıklarının nedeni budur?Annesini kaybetmenin acısını yaşıyordur yüreğinde.

"Annesi ne zaman ölmüş?"dedim merakla.

"Emir küçükken ölmüş.Babası da evlenmiş işte. Bu arada Aras yunan tanrısı gibi, çok yakışıklı,"dedi gülerek.

"Bize ne ya yakışıklıysa yakışıklı.Neden nefret ediyormuş peki?"dedim beklentiyle.

"Bakıyorum da Emirle ilgili sorular pek bir dikkatini çekiyor."dedi yüzüne muzip bir ifade takınarak.

"Yok ya...Şey yani...Bir şey olduğundan değil de.Aman neyse boşver.Bizi ilgilendirmez zaten."dedim yalandan gülümseyerek.

Bal rengi gözleri hafifçe küçüldü ve bir kaç dakika kadar bana baktı.

"Ne var? Ne bakıyorsun?"dedim merakla.

"Hiçç"dedi."Sadece çok güzelsin"

"Nerem güzel be.Uzaktan gören birisi canlı olduğuma bile inanmaz,"dedim yalandan bir kahkaha atarak.

"Salak mısın?Kızım şu altın rengi upuzun saçlarına,masmavi gözlerine hiç baktın mı sen?"dedi gözlerini büyüterek.

Evet güzel olduğumu bir çok kişinin ağzından duymuştum fakat bu benim zerre umrumda değildi.Güzel olmak bir şey katmazdı ki bana.

"Neyse ya kapatalım bu konuyu."dedim gözlerimi bayarak.

"Ha bu arada ne giyeceğiz ya?"dedi kantinden çıkarken.

"Of dert ettiğin konuya bak.Giy bir pantolon,üstüne de kazak.Tamamdır işte."dedim gülümseyerek.

"Kezban styla vol:9999"

"Anlamadım"dedim yüzümü buruşturarak.

"Dert etme sen şekerim.Anlayan anladı...Neyse hemen şu anda bir plan yaptım.Evet cuma günü alışverişe çıkıyoruz.İtiraz etme çünkü kabul edilmeyecek."

Kafamı olumlu anlamda salladım ve kaderime boyun eğmek zorunda kaldım.

●●●

Sınıfa girdiğimizde gözlerim saniyesinde arka sıraya kaydı.

Kafasını sıraya dayamış,uyuma pozisyonunu almıştı.Sinirli miydi acaba?

Yavaşça yerime oturduktan sonra gözlerim tekrardan ona kenetlendi.

Yüzünü tam olarak göremiyordum ama aldığı bu ilaçların onu mayıştırdığını hissetmiştim. Acaba sakinleştirici almasaydı, nasıl bir tavırda olurdu?

Beni dünyadan koparan bu düşüncelerin, içinden sıyıran her zaman ki gibi Damla oldu.

"Ne oldu öyle daldın gittin?"dedi beni dürterek.

"Hocanın gelmesini bekliyorum,"dedim üstü kapalı bir şekilde.

"Tuncay hoca sözlü yapacakmış, tosun paşa tek kelime yanlışta sıfır basıyor."

Beni sözlüye kaldırırsa işim bitmişti.En az 2 yıldır elime doğru dürüst bir kitap bile almamıştım.

"Beni kaldırmaz değil mi? Daha ikinci günüm..."dedim beklentiyle.