His Gangster Queen

#31: Alexityhmia

~*~

Feelings are twisted. I mourned for a year. My life was miserable and I'm emotionally dead. And now, the time has come and fate revealed that Tyler is alive. He's alive. Breathing and far away from me.

Tumingala ako sa langit, tumila na ang ulan. Sumikat na ang araw at ito na iyong hinihintay kong araw. Dumating na ang akala kong imposible kong hiling.

"I'm coming, Tyler." Sabi ko sa sarili ko at pumara ng taxi.

Hindi ko nga mapagmaneho ang sarili ko dahil sa bilis ng tibok ng puso ko. Tyler is back! Ang raming gumugulo sa isip ko, ngayon na nagbalik na siya.

Anong nangyari sa kanya pagkatapos ng aksidente?

May nakakupkop ba sa kanya?

Nagka-amnesia ba siya?

Bakit ngayon lang siya nagpakita?

Siya nga ba si Tyler?

Bigla akong napatigil sa pag-iisip tungkol sa itatanong ko kay Tyler nang bigla kong maalala si Patrick. Bakit ganun? Parang feeling ko nanghihinayang ako?

Ang lungkot ng mata ni Patrick sa mga oras ba iyon. Nagulat na din siguro sa binalita ko sa kanya. However, bago ako umalis ng condo ay kitang kita ang lamig sa kanyang mga mata.

"Ma'am, andito na po tayo."

Nagising ako sa realidad at napalingon sa Montereal Academy. Memories are coming back. Bakit? Bakit ngayon ka lang dumating.

Nagbayad naman ako sa driver at agad bumaba ng taxi. Tinakbo ko ang kaunting agwat ng kakye at main gate ng Montereal Academy. Bakit kaba ang nararamdaman ko imbes na saya?

Dahan dahan akong pumasok ng gate patungo sa field kung saan naghihintay sina Charlotte. Ito na ba ang hinihintay kong pagkikita naming dalawa ni Tyler?

Napapikit akobat hindi na napigilan ang sariling umiyak. I was miserable for a year, naglasing ako, nagibg mas basagulero. I was even called the gangster queen by others. That memory of me was the worst. And now that Tyler is here? Then, I should be happy.

Nang makarating na aio sa field ay kita ko ang kumpulan ng mga kaibigan ko dun. Even the former members of Black Horizon is here.

"Tyler!" Sigaw ko at agad tumakbo papunta sa kanila.

Sa isang iglap ay biglang nawala ang kumpulan nilang lahat at binigyan ako ng lugar para makita si Tyler.

Parang biglang naging slow-mo ang paligid nang makita ko ulit ang mukha niya. Nothing's change. He is still the same Tyler I met before. The only difference is may scar siya sa upper eyebrow niya.

"Tyler!" Sigaw ko ulit at mas binilisan pa abg takbo ko.

He's alive! I can't believe that he is alive!

Damn, nakangiti pa siyang nakatingin sa akin.

Nang makarating na ako sa harap niya ay agad ko siyang niyakap at dinampi ang aking labi sa kanyang labi. Fast but sincere.

"I-is this even r-real?" Tanong ko sa harap niya.

Tumango naman siya at agad na naglakbay ang kanyang kamay sa aking beywang.

"It's me, Rien, Tyler."

Napahinto ako sa kaba at agad napatingin sa kanyang nga mata. You called me Rien? I thought you hated to call me that? Adrienne dapat hindi ba?

Pero binalewala ko iyon. I need to understand na may nagbago. Isang taon rin siyang nawala at hindi ko apam kung anong nangyari sa kanya. Pero kahit ngayon lang siya nagpakita ay kailangan kong intindihin ang sitwasyon. I need to adjust. Hindi na ito katulad ng dati.