AşK Şüphe Eder Mi?

2.bölüm: Yeni Hayatımla Gelen Psikopat

Medya : AZRA KARAL

Babama o soruyu sorduğumdan beri odada sessizlik hakimdi. İkimizde yatakta oturmuş sadece susuyorduk. Babama baktım. Bir şeyler düşündüğü belliydi. Sanırım nasıl anlatacağım diye düşünüyordu. Ama kötü bir şey yoktu değil mi? Annem mecbur kalmıştı gitmeye. Belki babam gitmesini söylemişti. Belki de iş için gitmişti. Belki belki belki ... Of iç dünyamda savaşacağıma niye gerçekleri sormuyorum. Gerçi sorsam da  cevabını alamıyorum ama...

"Baba...!"

Bir an irkildi . Sanırım kendini düşüncelerine fazla kaptırmıştı. Düşünmekten beni bile unutmuştu. Neyse ki kendi iç dünyasındaki düşüncelerinden uzaklaşıp bana döndü.

"Annen... "

Gözleri doldu. Sesi titrek çıkıyordu. Ben ise gerçekleri duymak için sabırsızlanıyordum. İçimden "Evet baba, devam et" diyordum.

"Kızım... Anneni ne kadar çok sevdiğini biliyorum. Annen de seni seviyordu. Fakat...  Annen bizi bırakıp gitti."

Gittiğini biliyorum zaten. Asıl önemli olan ne için gittiğiydi.

"Neden gitti?"

"Başkası için."

Duyduğumla  koca bir darbe yemiştim.

"Ne demek başkası için . Başka bir erkek mi?"

Babam gözlerini kaçırdı ve "Evet" dedi.
Gözlerim dolmuştu. Ben böyle bir şey beklemiyordum ki. Böyle bir şey aklımdan bile geçmemişti. Mecburiyetten gitmiş olabileceği, işi ve ailesi arasında bir seçim yapmak zorunda kalıp işi için gittiğini ve buna benzer şeyler düşünmüştüm. Fakat aklıma başka biri gelmemişti. Çünkü annem babamı seviyordu. Yani öyle olduğunu düşünüyordum. Hayır hayır. Annem böyle bir şey yapmış olamaz. Annem yabancı bir erkek için kendi öz kızını bırakıp gidemez. Gitmemeli...

"Kızım?"

Babam dolan gözleriyle bana bakıyordu. Annem babama bunu nasıl yaptı?
Yanağımdaki ıslaklığı elimin tersiyle silip ayağa kalktım. Bir ileri bir geri etrafta döndüm. Geçmişi düşünüyordum. Bazı şeyleri hatırlayamıyordum. Ama babamla annemin arası iyi gibiydi. Sanırım öyleydi.
Peki ya ben? Bana olan sevgisi?

"Annem beni sevmiyor muydu?"

Babamın gözünden bir damla yaş düşmüştü. Ağlıyordu.
İlk defa kızının yanında ağlıyordu. Şimdiye kadar gözleri dolmuştu fakat ağladığını ilk defa görüyordum.

"Seviyormuştur kızım. Niye sevmesin?"

"Peki neden beni bırakıp gitti? Beni annesiz bırakacak kadar önemsemiyordu işte. O adama olan sevgisi daha ağır basmış demekki."

"Deme öyle kızım. Sonuçta o senin annen."

"Tabi ya. O benim annem. Hiçbir zaman yanımda olmayan, anne sevgisini bana az gören biri."

"Kızım!"

Sitem etmeme kızmıştı babam. Annem onu başkası için bırakmış o hala bana karşı onu savunuyor.
Ellerimle yüzümü kapatıp sakinleşmeye çalıştım. Sonra sağ elimi saçlarımın arasından geçirip babamın yanına oturdum tekrardan.

"Gittiği gün ne oldu?"

Merak ettiğim konuydu bu. Evi bu kadar dağıtacak derecede ne olmuştu ki o gün .
Babam derin bir nefes aldı ve anlatmaya başladı.

"Serap'a bir telefon geldi. Telefonda 'Daha konuşmadım.Konuşacağım birazdan.' gibi şeyler söyledi. Sonra telefonu kapatıp yanıma oturdu. Bir şey olduğunu anlamıştım. Ona sordum. Yok bir şey dedi. Ama uzun zamandır bir şey olduğu belliydi. Annenin davranışları değişmişti. Benden uzak duruyordu. Zaten  evliliğimizi çoktan bitirmiş o. Neyse ben uzatmak istemediğim için üstelemedim. Ama sonra mesaj geldi. Okudu ve gülümsedi. Sorsam cevap vermeyeceği için elinden telefonu alıp mesajı okudum. Her şey için sabırsızlanıyorum.' yazıyordu mesajda. Sinirlendim. Kim olduğunu sordum. Ama yalan söyledi, başka şeyler uydurdu. Her şey gün yüzü gibi ortadayken yalan söylemesi deli etti. Sinirimi alamayıp vazolara saldırdım. Sonra itiraf etti. Daha fazla sinirlendim. 'Bizim kızımız var . Bunu nasıl yapabilirsin.' dedim ama o çoktan tercihini yapmıştı bile. Benim yüzüme karşı o adamı sevdiğini söyledi. Sevdiğim kadından bunları duymak ne acı şeydi. Kalbim resmen parçalanmıştı. Ruhum bedenimi terk etmişti sanki. Bitik düştüm, yıkıldım, kabullenemedim. 'Nasıl yaparsın, bizim kızımız var. Bir geçmişimiz, birlikte kurduğumuz hayallerimiz var .' dedim. Peki o ne desin?"