Lost ft. Liam Payne

Part 15

Uiteindelijk kom ik bij het boompje in de vorm van een hart. "Shit.. waar moest ik nu ook al weer heen..?" Mompel ik tegen mezelf. Ik draai om me heen en zie verschillende bergen. Ik draai nog een rondje en ga gewoon op mijn instinct af. Ik neem de hoge, maar niet te hoge berg.

Met Loki nog steeds in mijn armen, loop ik de berg op.

Wanneer ik eindelijk bij de top ben wil ik een zucht laten gaan, maar dat zou nergens voor nodig zijn.. Want dit is de verkeerde berg..

Ik kan geen hand meer voor ogen zijn en probeer niet uit te glijden. Heel langzaam loop ik de berg weer af en kom bij het boompje. Als de jongens me morgen komen zoeken dan zien ze me vast wel.

Ik ga bij het boompje zitten en leg Loki weer op mijn schoot, hij is heerlijk aan het slapen.

Dan hoor ik opeens geritsel langs me, bij de struik. Ik hoor voetstappen en ze komen steeds dichterbij. Zacht gekuch verstoort het kille geritsel van de wind. Ik maak van mezelf een balletje en bescherm Loki. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik begin te schreeuwen en sla om me heen.

'Auw! ' zegt een te bekende stem. "Liam?" Zeg ik verbaasd en ik reik om me heen. "Jaim?" Zegt hij net zo verbaasd terug. De opluchting is groot, dat ik hier niet meer alleen ben. Maar het voelt rot dat het Liam is, die me nu alweer red.

Ik hoor dat hij langs me komt zitten en pakt mijn hand vast. Van schrik trek ik terug. "Owh.. sorry" zegt hij vernederd. Ik weet niet wat ik moet zeggen dus mompel maar wat. Hij lacht zenuwachtig en zegt dan: "je weet de weg toevallig ook niet?". "Nee niet bepaald" antwoord ik met een diepe zucht.

Hij pakt zijn mobiel en schijnt met de flitser op me. Wanneer hij Loki ziet lijkt hij te ontspannen en hij aait hem. Ik sluit mijn ogen en probeer aan warmte te denken. Maar het helpt niet, de kou lijkt te winnen. Ik wrijf in mijn handen en mijn tanden klapperen. Liam schuift dichterbij en hangt zijn dikke winterjas om ons heen, hij is zo zorgzaam..

"Liam?" fluister ik. "Ja?" Antwoord hij moe terug. "Betekende het echt niets voor je?" zeg ik bang. "wat bedoel je?" en ik voel dat hij naar me kijkt. "De kus" probeer ik zo nuchter mogelijk te zeggen. "ik weet het niet..".

"Waarom liet je het dan toe" vraag ik na een lange en ongemakkelijke stilte. "Je lijkt zo mega veel op.. haar" voordat hij het laatste woordje zegt voel ik een rilling die door hem heen gaat en uitkomt bij mij, via zijn schouder die tegen die van mij aanleunt. "zet haar uit je hoofd" zucht ik. "Ik heb geen afscheid kunnen nemen" antwoord hij lichtelijk geïrriteerd.

"Mijn ouders en zusje zijn dood, denk je dat ik een moment voor afscheid heb gehad?" en ik voel de tranen achter mijn oogkassen branden. "Het spijt me, je hebt gelijk" ik merk meteen dat hij zich schuldig voelt.

Ik zucht diep en veeg een traan weg. "huil je?" fluistert hij zachtjes. Ongemakkelijk geef ik toe en ik snuit mijn ijskoude neus. Wanneer ik weer achterover leun, voel ik Liam's sterke armen om me heen.

"Als jij me vanaf nu, altijd verteld wat je dwars zit.. dan laat ik haar gaan. Maar je moet het wel beloven" zijn stem klinkt vol vertrouwen. Ik schut zijn hand en hang tegen hem aan.

"Hoe gaan we hier uitkomen.." zeg ik op een gegeven moment. "Dit lukt ons samen" fluistert zijn zwoele stem, die zoo close is.. en dan voel ik de tedere aanraking van onze lippen weer..

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡